Fo(u)r Blanche στο μυαλό της Μπλανς Ντυμπουά!

Στο Εργαστήρι διά-Δρασης
Μια παράσταση για μυημένους…
Είναι σίγουρο. Οπωσδήποτε να ξέρουν το έργο, οπωσδήποτε ν’ ακολουθούν ευλαβικά τη “γραφή” στα μύχια της ηρωίδας, οπωσδήποτε ν’ αφήνουν την αισθαντικότητα, να πατεί, όπου πατεί η ψυχο-γραφία…
Και η σκέψη βέβαια, αλλά κυρίως η ψυχή…
Η Θεώνη Κουτσουνάκη, η Θεώνη μας, αφήνει πια το αποτύπωμά της βαθύ, επιμένοντας ποιοτικά! Επιχειρεί μια προσέγγιση, μια πρόταση πολλών αναγνώσεων, με κατάδυση στα άδυτα αυτής της πολυαγαπημένης ηρωίδας του Τ. Ουίλιαμς!
Πολυαγαπημένη, πολύπαθη, και “καταδικασμένη” να κομίζει το άχθος του παρελθόντος βίου… Ευάλωτη, ανασφαλής, επιρρεπής, “αγιασμένη” στη συνεχή της αγωνία, να βρει τρυφερότητα, αγάπη, κατανόηση… Το Πρόσωπο, σ’ ένα έξοχο… καρρέ της ντάμας!! Κερματισμένο -επίφαση- στην πρόσκληση που μου ‘φερε η Θεώνη.
Όχι, όχι, δεν έχουμε κερματισμό! Το πρόσωπο, δεν κατακερματίζεται! Το πρόσωπο, συντίθεται! Η κάθε μια ηθοποιός, παραχωρεί ένα ενδιαφέρον “τεταρτημόριο” και συντίθεται το “όλον είδος” να το πω έτσι…
Η Μέτη, το βλέμμα, με τον δεξί οφθαλμό. Η Βαγγελιώ το βλέμμα με τον αριστερό οφθαλμό. Η Κατερίνα την δεξιά παρειά και μέρος των χειλέων.
Η Εφη, την αριστερή παρειά, και μέρος των χειλέων.
Τα πρόσωπα όλα αγέλαστα, σοβαρά, με ότι μπορούν να “ομιλήσουν” τα μάτια, και τα χείλη, δίχως μειδίαμα…
Στην ερμηνεία τους, εκ περιτροπής, η ένταση, η γλυκύτητα, ο αισθησιασμός ορατός, η αγωνία, η αίσθηση του χρόνου, η φιλαρέσκεια, η επιθυμία, η φιλοσοφική αναφορά, κατά συγγραφέα.
Τέσσερις οντότητες, ή ιδιοσυγκρασίες και ατομικές περιπτώσεις, που όμως, απολήγουν στη Μία και μοναδική υπόσταση, με κεντρομόλα όλα τα ιδιώματά της!!
To story γνωστό… Η Blanche, επιστρέφει κοντά στην αδερφή της, με τον ψυχικό και συνειδησιακό φόρτο των περασμένων, τρωτή και “ανοιχτή” σε επιρροές, τάσεις και “βολές” όπως εκείνη του πάθους του καταστροφικού για τον άνδρα της αδερφής της…
Η θυελώδης σχέση με αποκαλύψεις και αδιέξοδα, την οδηγεί στο σκοτάδι, σίγουρα!
Οι θύμησές μας, φέρνουν τον θρυλικό Μάρλον Μπράντο και την ακαταμάχητη Βίβιαν Λι, εύθραυστη, νευρωτική, να βυθίζεται στη παράκρουση… αγιαζόμενη… Η Κοτοπούλη, η Μελίνα, η Λαμπέτη, στην Ελληνική σκηνή αναμετρήθηκαν συγκλονιστικά, από το 1948, ή ’49, νομίζω, με τη διαχρονική ηρωίδα! Για να επαληθευτεί το ότι, ΚΑΙ μέσα από την ήττα, την σταδιακή πτώση, τη φθορά και τον θάνατο, λύνεται το αίνιγμα του κόσμου! Εξάλλου είναι γνωστό, το ότι, οι μέγιστοι συνήγοροι και    κατήγοροι των Ανθρωπίνων, αφήσαν στον χρόνο τον ύμνο τους, στην απόκλιση, την οδύνη, την Υπέρβαση των ορίων… Οπως ο Τ. Ουίλιαμς.
Η Ευ. Βλάχου, με παίξιμο εσωτερικό, ευαίσθητο, “οξυγονώνει” στον ψιθυρισμό της, βαθύ στοχασμό…
Η Μ. Παναγιωτοπούλου, εξωστρεφής, δυναμική με έξοχη κίνηση, τι κίνηση! Φυσικό είναι. Χορογραφεί…
Η Κ. Παπασηφάκη με πλήρη εναρμόνιση στον ερωτισμό ως οικεία υπόθεση, με το βλέμμα, με τους ώμους, με τα μαλλιά… Η Ε. Τζινευράκη που εισέρχεται στο “κάδρο” με τη σιγουριά της σκηνικής παρουσίας, και τον ενθουσιασμό του παιδιού!
…Θεώνη μου συγχαρητήρια πολλά πολλά, για τον ιδιαίτερα ανεβασμένο πήχυ σου στη διάΔρασή σου, αλλά και για την “παρθένα γη” θεατρικά, τα δύο καινούργια κορίτσια που “προσχώρησαν” στην ωραία σου περιπέτεια!
Και “γεωργείς” στην σκέψη και την ψυχή τους τα σημαντικά μυστήρια της θεατρικής Τέχνης σε “χώμα” εύφορο εξ ορισμού!
Σου εύχομαι από καρδιάς, καλή συνέχεια…
Όλοι σε αγαπούμε και σε χειροκροτούμε!