Φούσκα

Παρελθόν, λοιπόν,το Παγκόσμιο της Ρωσίας, όπου το παιχνίδι παίχτηκε για το εθνόσημο. Ποδοσφαιριστές και οπαδοί, ενωμένοι κάτω από αυτό φώναξαν, χάρηκαν, λυπήθηκαν, έκλαψαν, ολόκληρες χώρες στέναξαν μπροστά από τις τηλεοράσεις, ένας μήνας αυθεντικής ποδοσφαιρικής έντασης, που εμφανίζεται κάθε 4 χρόνια, έριξε την αυλαία του,για να ξανάρθει στην ποδοσφαιρική μας καθημερινότητα το “club football”.
Είναι το σημερινό ποδόσφαιρο, που έχει γκλαμουριά, που θέλει οπαδούς-πελάτες, ένα ποδόσφαιρο παραφουσκωμένο από τα χρήματα και από τους χορηγούς, μολυσμένο από την καχυποψία του στοιχήματος και από την εξουσία της τηλεόρασης-που επιδιώκει να μετατρέψει το λαϊκότερο σπορ σε τηλεοπτικό προϊόν, με νέους κανονισμούς που το μεταλλάσουν σε παιχνίδι στατιστικής. Ενα ποδόσφαιρο που έχει δημιουργήσει ένα “χάσμα” μεταξύ οπαδού και ομάδας, μιας ομάδας- ανώνυμης εταιρίας,που κινείται με κριτήριο τον ισολογισμό της. Ενα ποδόσφαιρο “πλυντήριο” δισεκατομμυρίων που ζει μέσα σε μια φούσκα χλιδής την ίδια στιγμή που η εξαθλίωση και η φτώχεια χτυπάνε “κόκκινο”σε όλη τη γη.