Κύριε διευθυντά,
είναι Σάββατο ώρα 9 το βράδυ, βάζω ένα ποτήρι κρασί να πιω και κλείνω τα μάτια μου. Η πρώτη λέξη που μου έρχεται αυτόματα στο νου είναι, Φοβάμαι. Αμέσως το συγκεκριμένο ρήμα προκαλεί πληθώρα εικόνων στο μυαλό μου μέσα στο ένα χρόνο της πανδημίας αλλά συνειδητοποιώ ότι οι συγκεκριμένες εικόνες συναντώνται ακόμα και στην παιδική ή στην εφηβική ηλικία μου. Ανοίγω τα μάτια με την επιθυμία να εκφράσω τα συναισθήματα μου στο χαρτί. Άλλωστε τι άλλο μας έμεινε εκτός από τη πένα;
Αγγίζουμε πια τον ένα χρόνο σκληρών περιοριστικών μέτρων για να αντιμετωπίσουμε την έξαρση της πανδημίας. Θυμάμαι ήταν 6 Νοέμβρη Παρασκευή, που χαιρέτησα για τελευταία φορά τα παιδιά στις Ακαδημίες του Στίβου και από τότε δεν τα ξαναείδα και πραγματικά δεν θυμάμαι πια τις φωνές τους. Στο σημείο αυτό σκέφτομαι, ότι αφού τον προηγούμενο Νοέμβρη μείναμε σπίτι σε καραντίνα και δεν ξανανοίξαμε ουσιαστικά από τότε πώς είναι δυνατόν μέσα Μάρτη μετά από περίπου τέσσερις μήνες να έχουμε περισσότερα κρούσματα από πριν; Μην δίνετε σημασία, παιδικοί προβληματισμοί της νιότης μου και της άμεσης επιθυμίας μου για ζωή και έρωτα. Όχι μόνο εμένα αλλά όλων των νέων ανθρώπων.
Όμως αναρωτιέμαι πότε είχαμε πραγματικά το δικαίωμα αυτό σε τούτη εδώ τη χώρα; Πότε είχαμε το δικαίωμα να ονειρευτούμε, πότε είχαμε το δικαίωμα για αισθανθούμε διαφορετικά, πότε είχαμε το δικαίωμα να εργαστούμε στον τομέα μας με ασφάλεια και δημιουργικότητα;
Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, σχεδόν ποτέ. Αντίθετα, ζούμε σε μία χώρα που κυνηγάει τους νέους πριν, κατά τη διάρκεια και σίγουρα μετά το πέρας της πανδημίας. Ζούμε σε μια χώρα, στην Ελλάδα μας, υπό τον φόβο. Φόβο για το παρόν και το αύριο, ένα αίσθημα αποπνικτικό μέσα από την έντονη ανασφάλεια που αισθανόμαστε. Αν μας κοιτάξει κανείς με ειλικρίνεια θα παρατηρήσει ότι τα μάτια μας είναι άσπρα από το κενό και την αβεβαιότητα.
Πιο συγκεκριμένα, κάθε παιδί μυείται στο να φοβάται από το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το στρατό και φυσικά τον χώρο εργασίας. Η εργαλειοποίηση της πανδημίας με ακραία κοινωνικά μέτρα, μας οδήγησε σε ένα χειρότερο συναισθηματικά αδιέξοδο. Νέοι χωρίς όνειρα για το αύριο, χωρίς χαμόγελα και παιχνίδι στο τώρα, χωρίς ενδιαφέρον, μέσα σε μια εργασιακή αβεβαιότητα του χθες και του σήμερα, μέσα σε μια ατομική ευθύνη απέναντι στην έξαρση της πανδημίας. Νέοι χωρίς παρόν και σίγουρα με ρευστό μέλλον. Ναι τέτοιοι νέοι είμαστε εμείς. Κι αν τα λόγια αυτά μοιάζουν κοινά ή χιλιοειπωμένα, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε μέρα που περνά βασανίζουν κάθε νέο κορμί.
Σήμερα, ύστερα από συζητήσεις με συνομηλίκους συναντάμε την απουσία αυθορμητισμού και συναισθημάτων ενώ παρατηρούμε επίσης μια δημιουργική αδράνεια και έναν ερωτικό υποσιτισμό των νέων όχι εννοώντας μόνο την άμεση σεξουαλική επαφή αλλά τα αγνά και παθιασμένα συναισθήματα, το καρδιοχτύπι δηλαδή που γεννά η επαφή δύο ανθρώπων. Όλα σε παύση. Όλα σε καρδιακούς παλμούς ηρεμίας. Μέσα σε αυτό το άχαρο σκηνικό καταφθάνει και το ξύλο στις γειτονιές και τις πλατείες. Μα γιατί τόση βία, γιατί τόσος έλεγχος, γιατί τέτοια γοητεία στο παραδειγματισμό και στην αναχαίτιση των συναισθημάτων της νιότης, γιατί τέτοια γιγαντιαία διάθεση για πόλωση; Σε κάθε περίπτωση μια χώρα που δεν ακούει και δεν σέβεται τους νέους της δεν έχει πολιτισμό.
Φοβάμαι λοιπόν να είμαι Έλληνας, όμως μπορώ μέσα από αυτά τα λόγια να σας εκμυστηρευτώ ότι θέλω να ζήσω στο μέρος που μεγάλωσα, με τους ανθρώπους που λατρεύω, αγαπώντας βαθιά τη ζωή. Κανείς δεν μπορεί να ακουμπήσει πάνω σε αυτά, να τα διαταράξει, κανείς δεν μπορεί να βάλει έλεγχο στο συναίσθημα. Κι αν η χώρα μας δεν μας αφήνει να την αγαπήσουμε και θεωρεί πιο σημαντικά το χρέος και την οικονομία από κάθε ψυχή με όνειρα και δικαιώματα, εμείς δεν έχουμε παρά να σταθούμε απέναντι. Σε αυτή την εξέλιξη όλοι θα πρέπει να είμαστε μια γροθιά. Θα μας οδηγούν οι δικοί μας άνθρωποι, τα όνειρα και η ξεγνοιασιά μας και φυσικά η αγωνία μας για μία πιο δίκαιη ζωή για όλους. Τώρα να δούμε εμείς τι θα κάνουμε..
Αφιερωμένο στην Γ.Κ..
Ακρωτηριανάκης Αντώνης
απόφοιτος Σχολής Επιστήμης και Φυσικής Αγωγής Αθηνών
πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Κοντομαρί – Χανιά
