Φοβόμαστε! Φοβόμαστε πολλούς και πολλά. Πρωτίστως ιούς μοδάτους και παλιούς, παντοδαπούς. Από γρίπη κοινή και κορωνοϊούς μέχρι άσωτους υιούς που με τα τερτίπια τους προκαλούν εμφράγματα σε δύσμοιρους γονιούς.
Ασθένειες σοβαρές και ανίατες, αλλά και συνάμα ιάσιμες και ασήμαντες.
Φοβόμαστε φαινόμενα φυσικά. Αφύσικα και παραφυσικά. Σεισμούς και καταποντισμούς, θύελλες και τσουνάμια. Ατυχήματα καθημερινά, αλλά και άλλα, απίθανα, τρελά. Με τραίνα και μηχανάκια. Και με αεροπλάνα και με βαπόρια. Και ακόμα γλιστρήματα, παραπατήματα και κάθε τύπου ασυνήθιστα συναπαντήματα. Με γλάστρες από τα μπαλκόνια ή και με εξωγήινους, ανθρωποφάγους και επικίνδυνους. Φοβόμαστε φυσιογνωμίες ύποπτες σε σκοτεινά σοκάκια με αιχμηρά εγχειρίδια ίσως, κάτω από τα σακάκια. Εχθρούς προαιώνιους και γειτόνους απλωνόμενους Νέφη τοξικά και όπλα χημικά.
Φοβόμαστε! Κοινώς, μήπως και πριν την ώρα μας πεθάνουμε, φοβόμαστε. Και καλά κάνουμε, εν τέλει και αγχωνόμαστε. Μήπως όμως στην πραγματικότητα, πιο πολύ και από τον θάνατο, τη… ζωή θα πρέπε να φοβόμαστε; Μια ζωή ξοδεμένη, άδοξα και ανούσια σπαταλημένη σε φόβους λογικούς, αλλά και παράλογους, μια ζωή μόνο με αγωνίες και άκαρπες εν τέλει παραφιλολογίες, μια ζωή που πρώτα θα έπρεπε αληθινά να τη ζήσουμε, και μετά θαρρώ, μη και την χάσουμε ν’ ανησυχήσουμε…
Φόβος θανάτου ή μήπως…
2 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Δύο πράγματα φοβάται ο άνθρωπος, το ένα είναι ο θάνατος και το άλλο είναι να μην ζήσει την ζωή που θέλει να ζήσει. Η προσπάθεια να μην πεθάνει και η προσπάθεια να ζήσει την ζωή που θέλει καθορίζουν όλες του τις σκέψεις και πράξεις. Η πρώτη είναι τεχνική, στο τέλος όλοι χάνουμε. Η δεύτερη είναι Τέχνη και κρύβει μέσα της όλη τη μαγεία της ζωής, και δεν θα ήταν έτσι αν δεν εμπεριείχε και τις δυνατότητες αποτυχίας. Μην απελπιζόμαστε λοιπόν με τις αποτυχίες μας, είναι απαραίτητο συστατικό του παιχνιδιού. Υγεία να έχουμε και να προσπαθούμε ξανά και ξανά.
Μπορούμε να μη φοβόμαστε τίποτε,
να ελπίζουμε στο τίποτε
στο τι που είναι το παν,
και να είμαστε ελεύθεροι
ελαύνοντες προς το εράν για την παιδεία,
όταν συμφιλιωθούμε με την ιδέα της θνητότητας.
Άλλωστε οι οδύνες από τις θνήσκουσες αυταπάτες
είναι αίτημα, αξίωση για καινούργια ζωή.