Το “Φράγμα”, ο δίσκος σε μουσική Δήμου Μούτση και στίχους Κώστα Τριπολίτη, κυκλοφόρησε το 1981.
Στο “Φράγμα” τραγούδισε ο Μούτσης έπειτα από παραίνεση του Τριπολίτη και του Αλέκου Πατσιφά, τότε ιδιοκτήτη της “Lyra”. Το ζεϊμπέκικο “Δε λες κουβέντα” ανατέθηκε στη Σωτηρία Μπέλλου. Δεν ήταν ακριβώς μια ριζοσπαστική επιλογή, καθότι είχαν προηγηθεί οι ερμηνείες της στο “Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια” του Σαββόπουλου (1975) και στο “Μην κλαις” των Ανδριόπουλου και Μπουρμπούλη (1980).
Πρόκειται για μία ακόμα από τις αρκετές ιστορίες του ελληνικού τραγουδιού όπου ο ερμηνευτής τραγούδησε με μισή καρδιά ένα τραγούδι με το οποίο διαφωνούσε με την αισθητική και με τους στίχους του.
Στο ένθετο της επανέκδοσης του δίσκου σε cd το 2003, ο Μούτσης σημειώνει για το δίσκο και τη συνεργασία του με τη Μπέλλου: «Έχουν περάσει σχεδόν 22 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το “Φράγμα”. Πολλά πράγματα δε θυμάμαι, ούτε τη συνάντηση και τον τρόπο της συνεργασίας με τον Κώστα Τριπολίτη. Κάποιο πρόβλημα που παρουσιάστηκε για το ποιος θα τραγουδούσε την “Ερηνούλα” και τις άλλες μπαλάντες ξεπεράστηκε αμέσως, αφού ο Κώστας κι ο συγχωρεμένος ο Πατσιφάς επέμεναν να τις πω εγώ, έτσι απλά όπως τις λέγαμε στο σπίτι με την κιθάρα μου. Εκείνο όμως που, παρά τα τόσα χρόνια, μου ‘χει μείνει αξέχαστο, αφορά στο φαινόμενο Μπέλλου και ως τραγουδίστρια και ως άνθρωπο και, κυρίως, ως συνεργάτιδα. Βρίσκομαι, λοιπόν, στο στούντιο της Columbia, με ηχολήπτη τον Στέλιο Γιαννακόπουλο. Έχω τελειώσει την ηχογράφηση όλων των τραγουδιών κι έμενε το “Δε λες κουβέντα”, που επρόκειτο να τραγουδήσει εκείνο το απόγευμα η Μπέλλου. Σημειωτέον, της είχα κάνει πρόβα μοναχά τα κουπλέ κι αυτό γιατί στο ρεφρέν το τραγούδι άλλαζε τελείως ύφος και η φωνή της και ο τρόπος που τραγουδούσε δε θα βοηθούσε στο καλύτερο αποτέλεσμα. Η Σωτηρία, βέβαια, αγνοούσε την ύπαρξη αυτού του ρεφρέν. Στήθηκε μπροστά στο μικρόφωνο κι άρχισε να τραγουδάει. Ακούστε, όμως, ένα περίεργο φαινόμενο για μια τόσο σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια: Κάτι της συνέβαινε με το ρυθμό του ζεϊμπέκικου! Μυστήριο, αλλά αληθινό! Και στα κέντρα μεν που τα τραγουδούσε ρυθμικά όπως ήθελε, ήταν κοντά της η ορχήστρα και την ακολουθούσε καταπώς τα ‘λεγε. Στο στούντιο όμως, με την ορχήστρα ήδη μαγνητοφωνημένη, τα πράγματα δυσκόλευαν. Εν πάση περιπτώσει, ύστερα από δεν ξέρω πόσα μερόνυχτα, τέλος καλό, όλα καλά. Τραγουδώντας μάλιστα-επιτέλους-σωστά και την τελευταία φράση του τραγουδιού, της έκανα νόημα ότι τελειώσαμε. Βγήκε από το καμαράκι, μ’ αγκάλιασε, με φίλησε και μου ‘πε: “Ήταν καλά;” “Tέλεια”, της απάντησα. Κι αφού πήρε ένα αντίγραφο σε μια κασέτα, έφυγε. Πέντε μέρες αργότερα χτυπάει ξαφνικά το κουδούνι του σπιτιού μου στα Ιλίσια- μέναμε πολύ κοντά. “Ποιος είναι;” “Η Σωτηρία ρε, άνοιξε”. Ανοίγω και μπαίνει μέσα μια Μπέλλου έξαλλη. “Τι μ’ έβαλες, ρε, να πω αυτό το κωλοτράγουδο; Τραγούδι είναι αυτό; Όλο “όχι” είναι. Δε λες κουβέντα, δεν πας πουθενά, δεν κάνεις τίποτα. Τι διάολο, δηλαδή, χάθηκε να λέει και κάπου: “Παρ’ όλα αυτά, σ’ αγαπάω;” Έστειλα εξώδικο στον Πατσιφά, να μην κυκλοφορήσει. Θα γίνω ρεζίλι”. Βρόντησε την πόρτα κι έφυγε. Όταν όμως βγήκε το δείγμα και τ’ άκουσε, μου τηλεφώνησε και ήρθε με κάτι λουλουδάκια σπίτι, μ’ αγκάλιασε συγκινημένη και μου ‘πε: “Φχαριστώ ρε Δήμο, τελικά είμαι τυχερή”».
Καλές ακροάσεις μέχρι την επόμενη ιστορία με ρεφρέν!
* Η Μαρία Σουρουκίδου είναι ραδιοφωνική παραγωγός
