Οι μελέτες για το σύστημα φραγμάτων στη λεκάνη απορροής του ποταμού Ταυρωνίτη (φράγμα Σεμπρωνιώτη) ανατέθηκε το Σεπτέμβριο του 1990 από το τότε Υπουργείο Γεωργίας με πρωτοβουλία του γ.γ. αείμνηστου Νίκου Ψυλλάκη.
Την αναγκαιότητά του για την κάλυψη των αυξανόμενων αναγκών σε νερό της περιοχής και της επαρχίας Κισσάμου είχε τεκμηριώσει μεταξύ των άλλων και ο αείμνηστος γεωπόνος της τότε ΥΕΒ Γιάννης Κατσανεβάκης. Οι μελέτες ολοκληρώθηκαν πολύ σύντομα και προέβλεπαν μεταξύ άλλων τη συγκέντρωση και εκμετάλλευση της επιφανειακής απορροής σε ένα μεγάλο φράγμα αποθήκευσης και δύο μικρότερα φράγματα εκτροπής χωρητικότητας 45 εκατομμυρίων κυβικών νερού με δύο σήραγγες που θα συνέδεαν τους τρεις ταμιευτήρες.
Παρενέβησαν και επικράτησαν πολιτικές και συντεχνιακές σκοπιμότητες και προκρίθηκε η κατασκευή του φράγματος “Βαλσαμιώτη” έναντι του φράγματος “Σεμπρωνιώτη¨ με τη γνωστή μέχρι σήμερα πορεία. Ο Ν. Ψυλλάκης αντικαταστάθηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και οι μελέτες παρέμεναν στα συρτάρια του Υπουργείου και τις θυμούνταν κατά καιρούς οι δήμαρχοι της επαρχίας Κισσάμου (Βουκολιών, Κολυμβαρίου και Κισσάμου) ζητώντας την επικαιροποίηση, εκπόνηση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και εφαρμογή τους για να λυθεί το θέμα της άρδευσης της περιοχής και όχι μόνο.
Σήμερα, με 30 χρόνια καθυστέρηση, αυτοί που ήταν αντίθετοι στο έργο, αναγνωρίζουν την αναγκαιότητά του για την ανάπτυξη της περιοχής. Τότε θα κατασκευαζόταν με χρηματοδότηση από την Ε.Ε και τις δημόσιες επενδύσεις, όπως το φράγμα του “Βαλσαμιώτη”, που ακόμα δεν λειτούργησε. Σήμερα, όπως τουλάχιστον εξαγγέλθηκε θα γίνει με ΣΔΙΤ, δηλαδή το νερό της περιοχής βαίνει προς “ιδιωτικοποίηση”. Και το νερό είναι αγαθό, δεν είναι Β.Ο.Α.Κ.!
