“Η φράση που δεν τέλειωσε”

Προβλήθηκε την προηγούμενη Τετάρτη στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων το ντοκιμαντέρ του Μανώλη Παπαδάκη “Η φράση που δεν τελείωσε”.
Αναφερόταν στα κινήματα των πλατειών στην Ελλάδα δίνοντας έμφαση στο κίνημα της πλατείας Συντάγματος που έμεινε στην ιστορία ως κίνημα των αγανακτισμένων. Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί τις συγκεντρώσεις του κόσμου από την αρχή καταγράφοντάς τις με μία κάμερα, βάζοντας απλό κόσμο να μιλά, αλλά και κόσμο που στη συνέχεια έπαιξε έναν ρόλο και στα πολιτικά πράγματα. Αποτύπωσε τον παλμό που είχε, το πάθος, τη θέληση του κόσμου να κλείσει την τηλεόραση που του έλεγε ψέματα και να βγει στους δρόμους να μιλήσει με τον διπλανό του, τον άγνωστο σε γενικές γραμμές, αλλά και γνωστό, ωστόσο, από τη στιγμή που τους ένωναν τόσα πολλά, βάσανα κυρίως. Τις μάχες που έδωσε εκείνος ο φωτομάχος κόσμος με απίστευτη ζωντάνια μέσα από καινούργιες μορφές πάλης, υπακούοντας στην άποψη του Μανού Τσάο που έλεγε ότι «η επανάσταση θα γίνει τραγουδώντας».
Μίλησε για την πλατεία που σιγά – σιγά άρχιζε να χωρίζεται στην «πάνω» και την «κάτω» πλατεία. Την πάνω που μούτζωνε τη Βουλή και ύψωνε γαλανόλευκες, η οποία αποτελούνταν από κόσμο που έκλεινε προς τα άκρα και την κάτω πλατεία που χόρευε που συζήταγε αδιάκοπα που ανέπτυσσε μια παραδειγματική αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση. Με λίγα λόγια το ντοκιμαντέρ του Παπαδάκη έδειξε όσα τα ξεπουλημένα κανάλια τόσο καιρό έκρυβαν επιμελώς δείχνοντας μόνο τα σπασίματα και τις φωτιές. Εδειξε τα φοβερά γεγονότα στο μετρό. Την καταστολή της Αστυνομίας. Τα μηχανάκια με τους μαυροντυμένους της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. που ορμούσαν στα στενά και χτυπούσαν κόσμο χωρίς έλεος. Πρέπει να χάθηκαν άνθρωποι από αυτές τις μάχες… Αν δεν χάθηκαν αμέσως, χάθηκαν αργότερα από τα δακρυγόνα που εισέπνευσαν τα χτυπήματα που δέχτηκαν που μπορεί να μην έχουν καταγραφεί ως θύματα ή ως νεκροί. Μου φαίνεται αδύνατο να μην πέθαναν άνθρωποι σε αυτές τις επιχειρήσεις. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες καταγραφές πέρα από αυτήν του Παπαδάκη. Το ίδιο αξιόλογες. Που πρέπει να γίνουν πλατειά γνωστές.
Συγχρόνως με το κίνημα της πλατείας Συντάγματος, έγινε εκτεταμένη αναφορά και στο κίνημα των Podemos στην Ισπανία. Η περιγραφή και οι αντιστοιχίες ήταν παράλληλες σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Με λίγα λόγια μια συγκλονιστική καταγραφή που περιέγραψε υποδειγματικά ένα κίνημα που σίγουρα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη ακόμα… εκείνο που δεν μου άρεσε ήταν κάποιες αναφορές από πρόσωπα αντιπροσωπευτικά του κινήματος που μιλούσαν με έναν ναρκισσισμό ως προς τη συγκεκριμένη πλατεία. Και σίγουρα η αρχική αναφορά στην αθηναϊκή άμεση δημοκρατία έχει μια θέση στις επαναστάσεις όλου του κόσμου. Μόνο που αυτό αδέλφια δεν μας το θύμισε η πλατεία Συντάγματος ούτε οι ισπανικές πλατείες. Μας το θύμισαν με το παράδειγμα και τη θυσία τους οι πλατείες της Τυνησίας και ύστερα η θρυλική πλατεία Ταχρίρ και όχι η γηραιά και αμαρτωλή Ευρώπη και η δύση γενικότερα…