Φρίκη, σκέτη φρίκη…

Λίγο πριν τον ύπνο, διαβάζω τα διεθνή στην εφημερίδα…
«Επί ποδός πολέμου η τάδε με τη δείνα χώρα…», «Σοβαρά επεισόδια στα σύνορα άλλων χωρών με ανταλλαγή απειλών και βλημάτων εκατέρωθεν…», «Βαραίνει το κλίμα μεταξύ των σχέσεων δυο μέχρι πρότινος καλών γειτόνων…», «Δεκάδες οι νεκροί κι οι τραυματίες από ρίψη βόμβας στο κέντρο της τάδε πρωτεύσας», «Κύματα χιλιάδων προσφύγων αναζητούν σωτηρία!»…
Μύριοι πόλεμοι που κρατούν χρόνια…
Κι άλλοι τόσοι προκατασκευασμένοι, έτοιμοι να φουντώσουν!
Κλείνω τα μάτια για να τα ξεχάσω όλα…
Και ξαφνικά μια τρομακτική σκέψη κι ένα μέγα ερώτημα με καταλαμβάνουν…
Κι αν όλ’ αυτά τα φονικά σύνεργα του οπλοστασίου των εμπολέμων,  που κάνουν τη ζωή απλών, αθώων ανθρώπων σκέτη κόλαση, έχουν χρηματοδοτηθεί απ’ τα ξεχειλισμένα ταμεία των διεθνών σαράφηδων, που εδώ και χρόνια μαδούν άμοιρες, χρεωμένες χώρες σαν τη δική μας, κι όχι βέβαια, μόνο για τη καλοπέρασή τους;
Αν όλη αυτή η καταστροφή προκαλείται από χρήμα, που έχει αλλάξει μερικές φορές χέρια για να φτάσει να  επενδυθεί στο… θάνατο,  προέρχεται κι απ’ τις δικές μου οικονομίες;
Πόσο αθώοι μπορεί να νοιώθουμε σ’  ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Και πόση ευθύνη δεν μπορεί να κουβαλάμε, που με την αφέλεια και την αποκοτιά που μας χαρακτήριζε όλα εκείνα τα χρόνια της επίπλαστης ευδαιμονίας που παίρναμε δάνεια για ν’ αποπληρώνουμε τα παλαιότερα και τα υψηλά τους επιτόκια, ποτέ δεν πέρασε κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό μας;