Κύριε διευθυντά,
αρκετές απορίες πάλι μου δημιουργήθηκαν μετά από ενάμιση χρόνο πανδημίας, από κάποιο δημοσίευμα της Δευτέρας 5/07 της έγκριτης εφημερίδας σας Χανιώτικα Νέα, της κας Ελένης Βαρουχάκη με τίτλο “Απάντηση για τους αντιεμβολιαστές”.
Το δημοσίευμά της, η κα Βαρουχάκη το έκανε, ορμώμενη όπως η ίδια αναφέρει, από το δικό σας άρθρο “Αρκετά με τους αρνητές και τους λογής-λογής ψεκασμένους” της Παρασκευής 2/07 που αν θυμάμαι καλά οι τελευταίες λέξεις ήταν «φτάνει πια» και απόλυτα συμφωνώ, και του κ. Γκαζή με τίτλο “Σκαρμούτσος και Λαζάρου;”, δημοσίευμα στις 3/07.
Αναφέρεται η γράφουσα στους χαρακτηρισμούς που δόθηκαν. Δεν τους σχολιάζω αλλά νομίζω ότι ο καθένας ως ελεύθερος πολίτης έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του, πράγμα το οποίο έκανε και η ίδια με το δημοσίευμα της κι το ίδιο κάνω και εγώ και όλοι όσοι δημοσιοποιούν τις απόψεις τους μέσω κάποιας εφημερίδας ή εκφράζουν τη γνώμη τους προφορικά σε διάφορες συζητήσεις.
Η δική μου απορία μετά από το δημοσίευμα αυτό είναι, ότι μας απασχολεί όλους σοβαρά (κυβέρνηση, ειδικούς λοιμωξιολόγους, υγειονομικούς και γενικά όλη την κοινωνία) ότι οι εμβολιασμοί που ήταν το στοίχημα και η αρχική μας ελπίδα σωτηρίας, από κάποιους συμπολίτες μας ακόμη, καθυστερεί ή δεν θεωρείται προτεραιότητα. Αποτέλεσμα αυτών να είμαστε μπροστά σε ένα ενδεχόμενο τέταρτο κύμα της νόσου.
Σίγουρα δεν αναφερόμαστε σε όσους έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας. Αυτό το κρίνει ο γιατρός. Όσοι όμως μπορούν να δεχτούν το εμβόλιο με τις όποιες ανασφάλειες, πρέπει να το κάνουν. Γιατί;
Περάσαμε ενάμιση χρόνο με καραντίνα, με ανθρώπους που πεθαίνουν, με νοσοκομεία να ασφυκτιούν, με υγειονομικούς ήρωες να δίνουν καθημερινό αγώνα με έναν δύσκολο εξοπλισμό. Αν δεν κτιστεί το τείχος ανοσίας με τους εμβολιασμούς, όλα αυτά θα επανέλθουν.
Αναφέρει η κα Βαρουχάκη, ότι διχαζόμαστε για το αν καθίσουμε στην καφετέρεια χώρια οι μεν με τους δε. Όταν ταξίδεψα πριν χρόνια στο Λονδίνο υπήρχαν καφετέρειες για “καπνίζοντες και μη καπνίζοντες”. Ένιωσα υπέροχα. Ένιωσα ότι κάποιος νοιάζεται για την υγεία μου. Γιατί να είμαι παθητικός καπνιστής; Με ποιο δικαίωμα μου επιβάλλει κάποιος να εισπνέω τον καπνό; Σε τι διαφέρει αυτό το μέτρο του εμβολιασμένου και μη;
Αναφέρεστε κα Βαρουχάκη στη συνθήκη της Νυρεμβέργης για το δικαίωμα που έχει ο καθένας από εμάς να ορίζουμε το σώμα μας. Βεβαίως, όταν βλέπω στην παραλία κορίτσια να εκθέτουν το κορμί τους στον καυτό ήλιο που είναι επικίνδυνος, να το ξεροψήνουν παρ’ όλες τις καμπάνες κατά του καρκίνου του δέρματος, απορώ, προβληματίζομαι με την πράξη, αλλά γυρίζω πλάτη και λέω, «δικό της το κορμί, ας γίνει κάρβουνο». Δεν έχω εγώ καμμία συνέπεια στο δικό μου κορμί. Ο ιός όμως που θα μου τον μεταδώσει ο αρνητής μάσκας ή ο ανεμβολίαστος είναι και δικό μου πρόβλημα. Τώρα εγώ καταπιέζομαι και δεν ισχύει εδώ η συνθήκη της Νυρεμβέργης.
Δεν πρέπει να νικηθούμε από τον ιό. Ίσως η κα Βαρουχάκη, με όλο τον σεβασμό, δεν ξέρω τι επαγγέλεται και αν είναι ακόμη ενεργή επαγγελματικά.
Ζήσατε την καραντίνα. Τη χρήση μάσκας. Ζήσατε όμως το γεγονός να νοσήσει κάποιο δικό σας πρόσωπο;
Χρειαστήκατε ασθενοφόρο για κάποιον δικό σας να περιμένει στην ουρά στα επείγοντα;
Χάσατε κάποιον συγγενή από τον ιό; Είχατε μία επιχείρηση κλειστή για ενάμιση χρόνο;
Καταλάβατε την αγωνία των υγειονομικών της ΜΕΘ που έδιναν καθημερινά μάχη για τον συνάνθρωπο και την ίδια τους τη ζωή; Είχατε σχολείο κλειστό δίχως παιδιά, έρημο και δασκάλους να αγωνίζονται με την τηλεκπαίδευση; Παιδιά να αγωνίζονται να μάθουν διαδικτυακά; Κάτι πρωτόγνωρο και δύσκολο.
Κλειστούς παιδικούς σταθμούς και μανούλες που δεν είχαν πού να τα αφήσουν; Υπήρχαν άδειες ειδικού σκοπού αλλά αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό. Ζήσατε που εμείς ακόμη το ζούμε, το πρωτόκολλο το αυστηρό στην καθημερινότητά σας; Απολυμάνσεις, θερμομετρήσεις, αγωνία για τη μετάδοση. Πόσες σχολικές μονάδες έχουν κλείσει και μπήκαν σε καραντίνα ολόκληρες οικογένειες;
Αυτές τις συνέπειες δεν έχουν το δικαίωμα να τις επιβάλλουν στην κοινωνία κάποιοι που δεν εμβολιάζονται. Σίγουρα πρέπει να υπάρχει μία δεύτερη σκέψη, ενημέρωση από τον οικογενειακό γιατρό και ας πρυτανεύσει η λογική, η εμπιστοσύνη στους ειδικούς ιατρούς και η ατομική ευθύνη και πρωτίστως η υποχρέωση στον συνάνθρωπο της κοινωνίας μας.
Δυστυχώς οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση ο καθένας τη βιώνει διαφορετικά ανάλογα με τις συνθήκες της καθημερινότητας του. Αν κάποιος μένει στο σπίτι του, δεν έχει επαγγελματικές υποχρεώσεις ας μείνει ανεμβολίαστος. Ένας όμως εκπαιδευτικός με πολλά παιδιά δίπλα του, ένας ιερέας με όλο το εκκλησίασμα κοντά του, ένας υπάλληλος με δραστηριότητα ή ένας υγειονομικός δεν πρέπει να απέχει από το στοίχημα που είναι η “Ελευθερία μας”.
Ευχαριστώ πολύ κ. διευθυντά για την φιλοξενία. Ευχαριστώ που η εφημερίδα σας “Χανιώτικα νέα” είναι ανοιχτή στον διάλογο.
Με εκτίμηση,
Μαριάννα Μαυροματάκη
