Κάθε φορά που η Ελλάδα περνά μια μεγάλη κρίση, υπάρχουν και οι νεολογισμοί αυτής της κρίσης.
Στα Μνημόνια μάθαμε το spread και το bitcoin, τώρα είναι η σειρά του click away.
Δεν αδικώ τους Έλληνες που προσαρμόζονται στις ανάγκες της συγκυρίας, αλλά πιστέψτε με ότι πριν το 2010 με το spread (κόστος δανεισμού) δεν ασχολούνταν κανείς, οι περισσότεροι πίστευαν ότι τα λεφτά τα φέρνει ο πελαργός… ή ένας καλός γαμπρός.
Στην πανδημία με την Covid-19, ήλθε πάλι η γλώσσα με το take away, το click away και το (τσικ του τσικ) να φωτίσει την αθέατη όψη της ζωής και του θανάτου.
Και από κοντά ο συμπαθής κ. Μπαμπινιώτης, να μεταφράζει να ελληνοποιεί λέξεις για να μην γευθούμε και τη γλωσσική ατίμωση.
Διότι διερωτάται σωστά πώς γίνεται η πανδημία να είναι ελληνική λέξη, να τη χρησιμοποιούν όλοι οι επιστήμονες του πλανήτη και εμείς οι πρωτοπλάστες της παγκόσμιας γλώσσας, να οικειοποιούμαστε εμπορικούς όρους της Αγγλικής;
Αυτά βέβαια είναι μια χαριτωμένη συζήτηση για ένα ακαδημαϊκό τσάι στον Παρνασσό, αλλά ίσως και να δείχνει την ευκολία προσαρμογής ή την δυσθυμία των Ελλήνων να προσαρμοστούν στις ανάγκες της νέας εποχής.
Ίσως τώρα ισχύει αυτό που έλεγε ο Λένιν: «Φτάνουν μερικές εβδομάδες για να γίνουν γεγονότα μιας πεντηκονταετίας».
Η αίσθησή μου είναι ότι από δω και κάτω βασικοί πυλώνες που αρμολογούσαν το παγκόσμιο σύστημα θα αλλάξουν και η Ελλάδα οφείλει να είναι στην πρώτη ταχύτητα και να αντιληφθεί τη ροπή των γεγονότων.
Είναι βέβαιο αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ακόμη και εκεί μέσα μπορούν οι προτάσεις της να πιάσουν τόπο – όσο η διαχείρισή μας είναι επιτυχημένη.
Σε 7 ή 8 μήνες θα ελέγξουμε την πανδημία· η χώρα θα βγει με τα τραύματά της, και τότε θα ξεκινήσει μια προσπάθεια ανασυγκρότησης· εκεί πρέπει να είμαστε παρόντες.
Στο 23ο επεισόδιο, μαζεύουμε τα σκουπίδια της Αμερικάνικης Βάσης, ψωνίζουμε με… click away, ψάχνουμε τα Χριστούγεννα στην Ευρώπη και παίρνουμε απουσίες στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Χανίων.
