Το τελευταίο ίσως, μπάνιο μας για φέτος πριν αρχίσουν τα μελτέμια, κι είναι παράξενο πόσο όλα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα στην αγαπημένη μας ακτή!
Οι ξαπλώστρες, τα χορταρένια καπέλα-ομπρέλες πάνω απ’ τα τραπεζάκια, οι λευκές, πλαστικές καρέκλες, η ανθισμένη πικροδάφνη στα δεξιά μας, ο γνωστός ιστός της σημαίας που πάντα ήταν θέμα συζήτησης…Από δίπλα το ντους με τα πολύχρωμα πλακάκια στο δάπεδο, εδώ κι οι παιχνιδιάρικες γάτες του χώρου, ζωηρές και κεφάτες όπως πάντα…Αριστερά το ακρωτήρι με το στενό, χωματένιο μονοπάτι, που σε φέρνει στο εξωκλήσι που δεσπόζει στη κορυφή. Υψώνεις το βλέμμα κι αφαιρείσαι. Ως συνήθως κάποιοι κατεβαίνουν, κάποιοι άλλοι ανηφορίζουν με βήμα ζωηρό προς τα εκεί. Για ν’ ανάψουν κεράκι μάλλον. Στο βάθος εμπρός μας τα βραχάκια, καλά στοιχισμένα το ένα πίσω απ’ το άλλο, οδεύουν προς τα βαθιά, μικραίνουν και χάνονται εκεί όπου ο ουρανός γίνεται ένα με τη θάλασσα. Παντού τα γνωστά μας χρώματα σ’ όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Έντονο και σήμερα το οικείο μουρμουρητό του κύματος που πάει ρυθμικά και ράθυμα μέσα-έξω…Η ίδια γλυκιά ατμόσφαιρα ηρεμίας και ξεγνοιασιάς. Όλα σαν τότε! Με μια σημαντική διαφορά: Λείπει εκείνος! Ο αγαπημένος μας σύντροφος που έδινε νόημα κι αξία στο καθετί. Τώρα κάθεσαι εκεί, αναπολείς, συγκινείσαι, κάτι μαραμένα κρινάκια της άμμου προμηνύουν το φθινόπωρο που προχωρεί και το τοπίο ξερό, ψεύτικο, παγωμένο λες στο χρόνο…
