Του φθινοπώρου το απαλό, σούρουπο με μαγεύει μου γαληνεύει την ψυχή, σαν το γλυκοθωρώ, κι όταν το κύμα ανάλαφρα την αμμουδιά χαϊδεύει, νοιώθω γλυκό ανατρίχιασμα κοντά τους σαν βρεθώ.
Όταν θωρώ τον γεωργό πηγαίνοντας στο σπίτι, κατάκοπος, μα γελαστός, έξω από το χωριό, τα σύννεφα στον ουρανό και τον αποσπερίτη νοιώθω ένα ρίγος στο κορμί και δέος ιερό.
Μες στους αγρούς όταν θωρώ τις δροσερές ελιές, να γέρνουνε τα κλώνια τους απ’ τον πολύ καρπό, θαρρώ πως είναι σε χορό πανώριες κοπελιές που ανάλαφρα λικνίζονται και από χαρά μεθώ.
Κι όταν ακούω το θρόισμα απ’ τις πολλές βροχούλες και τα πουλάκια τα θωρώ να τρέχουν στη φωλιά τις καταχνιές ν’ απλώνονται στις λιόφυτες ραχούλες, ολόγυρά μου όλα θαρρώ μου στέλνουνε φιλιά.
Μα όταν σφιχταγκαλιάζονται, η νύχτα με τη μέρα, κι από τα τζάκια ανάλαφρος βγαίνει λευκός καπνός κι η κουκουβάγια να το λέει στο έρμο σπιλιάρι πέρα, ένας γλυκός τις πίκρες μου τις διώχνει στεναγμός.
