Φθινόπωρο, η αγάπη ξαναζεί

Τις λέξεις,
μου ζητάς, να τις λερώσω,
δεν είδες φαίνεται
πως λιώνει ο ήλιος
με τη σκέψη σου, στη δύση,
ν’ αντέξεις,
κι ένα όρκο θα σου δώσω
στο φως να κρέμεται
το σ’ αγαπώ
κι εκεί, ο καιρός να το αφήσει.
Τη λύπη,
δε σου γύρεψα να σβήσεις
από το πάθος
κάτι ακόμη μου χρωστάς
κι αυτό μισοσβησμένο έχει μείνει,
στο καρδιοχτύπι
το παλιό μας αν γυρίσεις
με άλλο λάθος
θα σε βρω, άλλη φορά,
όταν χαθείς μες στου μυαλού τη δίνη.
Πως λιγοστεύω,
όταν στα μάτια σε κοιτάζω,
στην πιο αδύναμη μικρή στιγμή,
όλα τα ασήμαντα που ζήσαμε, μαζί,
με τα μεγάλα απόψε θυσιάζω,
κι ό,τι πιστεύω,
στην καρδιά σου το διαβάζω,
στου χρόνου την καινούρια τη ρωγμή,
φθινόπωρο, η αγάπη ξαναζεί…
σωπαίνεις στον καθρέφτη και σου μοιάζω.
Aύριο εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου