Φτιάξτε πρώτα Ανθρώπους και τα υπόλοιπα θα έρθουν. Το σημερινό ον, που λανθασμένα λέγεται άνθρωπος, δεν έχει δυνατότητα να ζήσει σε διαφορετική κοινωνία -πιο παραδεισένια- διαφορετική από αυτήν που ζει. Αυτή του πρέπει, αυτή του αρμόζει, είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι. Ο Άνθρωπος θρώσκει άνω, κοιτάζει πάντα προς εσωτερική ποιοτική του αναβάθμιση κι όχι μόνο υλική, έχει δίψα ψυχής. Εμείς, οι πολλοί τουλάχιστον, τι έχουμε σήμερα; Έχουμε δίψα ψυχής, ενώ δεν θυμόμαστε αν υπάρχει σε μας και πού; Αναζητάμε ηθικές αρχές και εφαρμογή συμπαντικών νόμων, όταν σκεπτόμαστε μόνον κι εγωιστικά τον εαυτό μας; Έχει σημασία για μας σήμερα το «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», όταν ο θάνατός σου είναι η ζωή μου; Μην μου πείτε ότι υπάρχουν κι εξαιρέσεις, διότι αν σε κάθε πράξη του καθενός μας προσπαθήσουμε να δούμε όχι το τι κάνει αλλά το «γιατί» θα διαπιστώσουμε πάντα κάποια υστεροβουλία. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα και η κοινωνία μας όταν το 90% του Είναι μας καλύπτεται από αρνητικότητα. Και πριν διαμαρτυρηθεί κάποιος ας παρατηρήσει τις σκέψεις και τις πράξεις του για να βεβαιωθεί ότι πρώτα θάβει και μετά προσπαθεί να πει κάτι καλό. Και για να κάνει κάτι καλό πρέπει να σου είναι τόσο υποχρεωμένος που ας το ξεχάσουμε καλύτερα. Ναι, είμαστε κατά 90% τουλάχιστον γεμάτοι με εγώ, δαιμόνια, ελαττώματα, φοβίες, που δεν μας επιτρέπουν να δημιουργήσουμε εύκολα κάτι που να ευωδιάζει θετική ενέργεια, να φωνάζει από μακριά ότι είναι καλή πράξη χωρίς υστεροβουλία.
Όταν λοιπόν κυριαρχούν στην κάθε στιγμή μας τα δαιμόνια, τα ελαττώματά, πώς είναι δυνατόν να στηθεί και να λειτουργήσει κοινωνία με αξίες, με αρχές, με τον άνθρωπο στο επίκεντρό της. Ας μην βιαστεί να διαμαρτυρηθεί κάποιος, ότι τάχα αυτός είναι 90% μόνον καλό, διότι θα τον είχαμε κάνει άγιο. Ας κάνει στο τέλος της ημέρας του έναν απολογισμό του τι έκανε, τι θα μπορούσε να κάνει, πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πιο άνθρωπος. Θα βρει κριτικές για τον εαυτό του κι ας μην του αρέσουν. Πρέπει λοιπόν πρώτα να φτιαχτούν Άνθρωποι. Η θρησκεία προσπαθεί να φτιάξει Ανθρώπους. Η Παιδεία έχει σαν μέλημά της να φτιάξει Ανθρώπους. Διάφορες φιλοσοφικές οργανώσεις προσπαθούν προς την ίδια κατεύθυνση. Ποιο όμως είναι το αποτέλεσμα; Συνεχίζουμε να δίνουμε την πρωτοκαθεδρία στον εαυτούλη μας και μετά στους άλλους. Παρατηρήστε τι γίνεται σ’ ένα ψιλοτρακάρισμα. Πιο απλά παρατηρήστε όπου υπάρχουν ανθρώπινες «ουρές» και θα βεβαιωθείτε. Ο εμπορικός ανταγωνισμός, ο ανταγωνισμός κατάληψης θέσεως, ο εγωισμός του τίτλου (οικονομικού ή θέσεως) που κουβαλά κάποιος και τόσα άλλα, δεν μας κάνουν 90% μη ανθρώπους; Να γιατί χαρακτήρισα στην αρχή του κειμένου ότι πολλοί λανθασμένα λεγόμαστε άνθρωποι. Θέλουμε να λεγόμαστε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Πού είναι η αγάπη που προτρέπει ο Χριστιανισμός και όχι μόνο. Πού είναι ο πλησίον. Πού είναι οι τάσεις, οι ωθήσεις της ψυχής μας. Ας μην ρίχνουμε την ευθύνη αλλού, παρά μόνο σε μας. από εμάς ξεκινάνε όλα και σε μας καταλήγουν. Μας παραδώσανε οι γονείς μας «κάτι» κι εμείς το καταστρέψαμε. Για να επανέλθουμε στο ίδιο σκαλί θα πρέπει να παλέψει η επόμενη γενιά πάρα πολύ έτσι ώστε τα εγγόνια της να βρεθούν στο σκαλί των παππούδων τους. Αγώνας απαιτείται για αλλαγή της κοινωνίας. Αγώνας που αρχίζει από εμάς. Αγώνας για να λιγοστέψουμε το 90% της κακίας μας και να αυξήσουμε όσο μπορούμε την αγάπη, το καλό, το θετικό. Κι αυτό στις πράξεις κι όχι στα λόγια. Μόνο έτσι θα αρχίσουν να δημιουργούνται «Άνθρωποι». *ilariond@gmail.com
