ΘΑ ΕΧΕΤΕ αντιληφθεί πως από τις αρχές του αιώνα μας ο θάνατος κατακλύζει τις τηλεοπτικές οθόνες. Χωρίς προσχήματα, χωρίς αιδώ και δεοντολογίες, χωρίς αυτολογοκρισία, χωρίς φόβο και ενδοιασμούς, εκτυλίσσονται στα μάτια μας τα πάντα.
ΤΑ δε κανάλια συναγωνίζονται σε “επαναλήψεις” και πάλι επαναλήψεις των πιο αποτρόπαιων αιματηρών σκηνών: είτε για τους αποκεφαλισμούς αιχμαλώτων που κάνει το Ισλαμικό Κράτος πρόκειται, είτε για βομβαρδισμούς αμάχων στη Συρία, είτε για πρόσφυγες που πνίγονται στη Μεσόγειο ή για θύματα τρομοκρατικών (Γαλλία) ή πραξικοπηματικών (Τουρκία) ενεργειών.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ο κορεσμός από τέτοιες σκηνές διαμορφώνει έτσι τους θεατές ώστε η οποιαδήποτε προβολή βίαιου θανάτου να μας αφήνει αδιάφορους. Πάψαμε να οργιζόμαστε για οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο κι ούτε πια νοιαζόμαστε για ηθική και δικαιοσύνη. Συνηθίζουμε τα πάντα. Εξοικειωνόμαστε, δυστυχώς, με αυτό που θα έπρεπε να παραμένει απολύτως μη ανεκτό, με αυτό που θα έπρεπε να υπόκειται σε κάποιο στοιχειώδη φόβο και σεβασμό: τον θάνατο του άλλου.
ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ θανάτου, κι όταν ακόμη τοπικά είναι κοντινοί, όπως στη Γαλλία (84) και την Τουρκία (265), έχουν πάψει να μας συγκλονίζουν. Το βίαιο τέλος των άλλων (θύματα θρησκευτικού ή κοινωνικού μίσους και βίας, ή και στρατιωτικού πραξικοπήματος κ.λπ.) παρέχει την ευκαιρία στους θεατές (κι εδώ παίζει μεγάλο ρόλο η ασυδοσία του Διαδικτύου) να λυπούνται μεν προς στιγμήν για τα θύματα, αλλά και να ευγνωμονούν την τύχη τους που δεν βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση!
ΦΤΑΣΑΜΕ σε σημείο να μη διακρίνουμε ψεύτικους (κινηματογραφικούς/εικονικούς) θανάτους από τους πραγματικούς (youtube). Οι “ειδήσεις” εξισώνουν τα πάντα. Συγχέουμε την πληροφόρηση με την πραγματικότητα, την είδηση με τη διαστροφή των καναλιών που, στο όνομα της δήθεν ικανοποίησης της περιέργειας των θεατών τους, “προσφέρουν” τη βία ωμή και τον κυνισμό ως είδηση!
ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ακόμη πόσο τα παιδιά… εξοικειώνονται με τις έστω εικονικές σκηνές βίας στα παιχνίδια που παίζουν ασταμάτητα στο ηλεκρονικό τους τάμπλετ ή στο κομπιούτερ. Εκεί τα παιδιά, εν είδει παιχνιδιού, έχουν να κάνουν με “ρεκόρ” θανάτων! Ετσι εθίζονται σιγά-σιγά στην ανοχή ή την αδιαφορία απέναντι στη βία και το θάνατο.
ΜΠΗΚΑΜΕ σε μια λεωφόρο πραγματικής βίας και παραλόγου, πιθανόν χωρίς επιστροφή.
