Γυναίκα ξεχασμένη και καταπιεσμένη,
άνεργη, πεινασμένη και τόσο αδικημένη
Εσύ, που μεγαλώνεις μόνη σου τα παιδιά σου
και τα παιδιά του κόσμου χωρεί η αγκαλιά σου
‘Συ, που χαρίζεις γέλιο κι είσαι ζωής θεμέλιο
και αγαπάς κι αντέχεις και πάντα γι’ άλλους τρέχεις
Εσύ, η Μπουμπουλίνα κι η αθάνατη Μελίνα,
όλες κι η καθεμιά σας, τιμή για τη γενιά σας
Κι αν πεις, είναι μακριά σου…Ψάξε ανάμεσά σου
να δεις την αδερφή σου, τη μάνα, τη γνωστή σου,
Να δεις τη σύντροφό σου ή τ’ άλλο το μισό σου,
να δεις πόσα προσφέρουν και πόσο υποφέρουν
Αγάπη θέλουν μόνο, ολόκληρο το χρόνο
Κι αν πεις γυναίκα αγία, δεν είναι αμαρτία…
Θυμήσου πως γυναίκα ήταν κι η Παναγία
