Προσπαθώ να φέρω τον πόλεμο στα μέτρα μου! Εχοντας όλη την άγνοια, την απειρία, μιας και -ευτυχώς δεν έχω βιώσει στη ζωή μου πόλεμο – αλλά ούτε έχοντας σπουδάσει ή διαβάσει τόσα, ώστε να με κάνουν να μπορώ να μιλήσω γι’ αυτόν…
Θυμούμαι τον Ράνκο! Τον μάγειρα που τυχερός στην ατυχία του, κατάφερε με τη βοήθεια και των γιων του να φτάσει από τη Γιουγκοσλαβία στην Αγγλία!
Γαλάζια θλιμμένα μάτια και πάντα χαμογελαστός, μην μπορώντας να συνεννοηθεί στην αγγλική γλώσσα με τον πιτσιρικά, ετών 22, που είχε απέναντί του και ήθελε να του δείξει τη… συμπόνοια του για όλα όσα εκείνος ο κάποτε νοικοκύρης και με καλή δουλειά είχε αφήσει πίσω στη διαλυμένη του πατρίδα!
Στο τέλος της δουλειάς έβγαζε πάντα ένα βαρύ, αλλά συγκινητικά καθόλου ενοχλητικό στους γύρω του, αναστεναγμό, κι ενώ όλοι μας μιλούσαμε σε μία ακαταλαβίστικη για κείνον γλώσσα – ήταν όταν είχε πρωτοφτάσει στη Βόρεια Αγγλία.
Κάποιες φορές θέλοντας να μιλήσει ζητούσε από τους γιους του να μεταφράσουν, άφηνε τη γλώσσα του ροδάνι να αφηγείται για τις καλές εποχές που είχε ζήσει στην πατρίδα του, για το σπιτικό του, για την εργασία του, το νοικοκυριό που είχαν με τη γυναίκα του…!
Πράγματα τόσο απλά που περιέκλειαν έναν ολόκληρο κόσμο –όχι δίχως προβλήματα βέβαια– αλλά έναν κόσμο γιατί όχι(!) αγγελικά πλασμένο, δίχως βόμβες, δίχως ακρωτηριασμένα σώματα και ψυχές, δίχως σκοτωμένους φίλους, αδέρφια και συγγενείς! Εναν κόσμο δομημένο καλά σε ένα τόπο που τον αποκαλούν οι άνθρωποι Πατρίδα!
Ο Ράνκο επιζητούσε να μιλά για την πατρίδα του που στα 60 του χρόνια είχε αφήσει πίσω, υποκύπτωντας στις εκκλήσεις των καλών, εργατικών και άξιων γιων του που είχαν πρωτοφτάσει στη Γηραιά Αλβιόνα!
Η μόνη του απτή υπερηφάνεια, οι δυο του γιοι, ο Σίνισα και ο Σάσα, παρόντες μπροστά στα θλιμμένα γαλάζια μάτια του, μπροστά μας, επιβεβαίωναν ότι όλα αυτά που μας έλεγε δεν ήταν ψέματα, ήταν η δική του αλήθεια, πως κάποτε κι εκείνος ήταν ένας απλός πολίτης, ένας άνθρωπος νοικοκύρης που είχε όλα τα αγαθά που του προσφέρει η “Ειρήνη”, όλα εκείνα που μόνο εν Ειρήνη μπορούν να υπάρξουν!
