Για πολλούς Έλληνες η Γαλλία υπήρξε σήµειο αναφοράς και χώρα υποδοχής.
Όταν η Αθήνα προσπαθούσε να συνέλθει από τα ∆εκεµβριανά και η Ελλάδα να αναγεννηθεί από το δεύτερο παγκόσµιο πόλεµο,το γαλλικό ινστιτούτο έδωσε υποτροφία το 1945 σε Έλληνες σπουδαστές.
Με ένα πλοίο που είχε το όνοµα ‘’Ματαρόα’’, οι Έλληνες φοιτητές έφυγαν από τον Πειραιά και ταξίδεψαν στην Ιταλία, και από κει στην Γαλλία για να µαθητεύσουν στα πανεπιστήµια της.
Ανάµεσα σε αυτούς ήταν και ο τροτσκιστής (τότε), Κορνήλιος Καστοριάδης.
Από νεαρή ηλικία είχε γνωρίσει τον µαρξισµό µέσα από τον Ριζοσπάστη και πολιτικά περιοδικά.
∆εν συµφωνούσε µε την σταλινική οπτική ούτε µε την κοµµατική γραµµή του ΚΚΕ.
Η παραµονή του στη Γαλλία υπήρξε για τον Καστοριάδη ευεργετική.
Συναντά ένα κύκλο µαρξιστών που µελετάει έντονα τη θεωρία του γερµανοεβραίου φιλοσόφου και προχωράει στην έκδοση του περιοδικού «Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα».
Κατά πολλούς, το συγκεκριµένο περιοδικό επηρέασε καθοριστικά στο να ξεσπάσει ο Μάης του ‘68.
Τα επόµενα χρόνια εγκαταλείπει οριστικά τον µαρξισµό και αφοσιώνεται στην δική του πολιτική θεωρία που την ονόµαζε «αυτονοµία» ενώ καταπιάνεται και µε την ψυχανάλυση.
Εργαζόταν στον ΟΟΣΑ και µετέπειτα στην σχολή Ανώτερων Κοινωνικών Επιστηµών.
Πέθανε το 1997 στο Παρίσι και θάβεται εκεί.
Ηλικιακά µικρότερος του Καστοριάδη, ο θεωρητικός Νίκος Πουλαντζάς προσπαθεί να τοποθετήσει την µαρξιστική ιδεολογία στην σύγχρονη εποχή. Ταξιδεύει στην Γαλλία για τη διδακτορική του διατριβή το 1961.
Εν συνεχεία εργάζεται ως καθηγητής στο Πανεπιστήµιου του Παρισιού. Υποστηρίζει µέσα από την θεωρητική του εργασία τον ευρώκοµµουνισµό και συγγράφει πολλά βιβλία µε βάση το µαρξιστικό σκεπτικό.
Θα βάλει τέλος στην ζωή του το 1979 στην γαλλική πρωτεύουσα. Αναφέραµε αυτούς του δύο φιλοσόφους, γιατί είναι περισσότερο γνωστοί και πολλοί τους µελετούν ακόµη και σήµερα. Τα έργα τους αποτελούν την βιβλιογραφία πολλών επιστηµονικών και θεωρητικών εργασίων στα πανεπιστήµια και όχι µόνο.
Και οι δύο έφυγαν από την Ελλάδα και µετοίκησαν στην πόλη του φωτός.
Η Γαλλία για εµάς τους Έλληνες υπήρξε ένα καταφύγιο, από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 και τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, έως την ∆ικτακτορία των Συνταγµαταρχών.
Στην Γαλλία αφήνουν την τελευταία τους πνοή και δύο πρωθυπουργοί. Οι σηµαντικότεροι φιλελεύθεροι και εκσυγχρονιστές πολιτικοί της νεότερης Ελλάδος.
Χαρίλαος Τρικούπης και Ελευθέριος Βενιζέλος επιλέγουν την Γαλλία για το τέλος της ζωής τους.
Την 14η Ιουλίου τιµάται η γαλλική επανάσταση, απότοκος αυτής, υπήρξε η ελληνική που οδήγησε στην κρατική µας οντότητα.
Η χώρα των Φράγκων είναι µεταξύ των ∆υνάµεων, που συναποφασίζουν και συνυπογράφουν ως εγγυήτρια δύναµη την ανεξαρτησία µας. Όταν βιώναµε καταστροφές, διχασµούς και δικτακτορίες, η Γαλλία ήταν το ασφαλές µέρος για µας.
Είναι µεταξύ των χωρών, που κάναµε γνωστότερη την Ελλάδα παγκοσµίως.
Ο Καστοριάδης είχε πει σε συνεντευξή του στην τηλεοπτική εκποµπή ‘’Παρασκήνιο’’ «Φοβάµαι ότι αν δεν είχα φύγει, δεν θα µπορούσα να κάνω αυτά που έκανα φεύγοντας έξω, δεν θέλω να πω ότι θα µε είχε φάει η Ελλάδα αλλά περίπου το αίσθηµα είναι αυτό» .
Αυτό είναι και το στοίχηµα σήµερα για την Ευρώπη.
Η Γαλλία να παραµείνει ο πνεύµονας του ευρωπαϊκού διαφωτισµού.
*Ο Μιχάλης Σµυρλάκης είναι πτυχιούχος Ιστορίας Ιονίου πανεπιστηµίου
