Γεγονότα επιστημονικής φαντασίας

Σε ένα προηγούμενο άρθρο, είχα αναφερθεί στο ανθρώπινο λάθος, που μπορεί να επηρεάσει ενδεχομένως τους γύρω μας, ή ένα κράτος, ακόμα και ολόκληρο τον πλανήτη για ίδιο όφελος κάποιου. Και το ζήσαμε προχθές στην Αμερική.

O πρόεδρος Τραμπ για ίδιο όφελος, ξεσήκωσε τους οπαδούς του, οι οποίοι εισέβαλαν στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον, αλλά και σε άλλες πόλεις. Αισθάνεται ευτυχής, τους έστειλε και μήνυμα ότι είναι special, ξεχωριστοί και στη συνέχεια αναπαύθηκε στην μαλακιά πολυθρόνα του, ήσυχος ότι κατάφερε να καταλύσει ακόμα και την Δημοκρατία για προσωπικό όφελος.
Δεν πρόκειται για λάθος, πρόκειται για ένα καλά οργανωμένο, προμελετημένο έγκλημα, καθώς περιελάμβανε και πέντε νεκρούς. Ζούμε δηλαδή έντονα εποχές, όπου το προσωπικό συμφέρον, απροκάλυπτα γίνεται παράδειγμα, λάβαρο και ο καθένας μπορεί να σηκώσει την δική του παντιέρα, αψηφώντας τους υπόλοιπους, με μόνο κίνητρο ο θάνατός σου η ζωή μου.
Αυτός φίλες και φίλοι, είναι ηγέτης μιας χώρας, που επιδρά σε όλο τον πλανήτη. Έχει στα χέρια του δυνάμεις πυρηνικές, διαστημικές, ψηφιακές και όλα τα σύγχρονα όπλα και μέσα, που μπορεί να επηρεάζει ολόκληρο τον κόσμο. Η Αμερική αδύναμη απέναντί του να αντιδράσει, και από την άλλη, ένα ιδιωτικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης του αφαιρεί παγκοσμίως το βήμα και τον λόγο.
Ζούμε εποχές ταινιών επιστημονικής φαντασίας, όπου ένας άρρωστος και ψυχικά διεστραμμένος, πρόκειται να καταστρέψει τον πλανήτη. Ευτυχώς οι σεναριογράφοι έχουν προβλέψει την ύπαρξη πάντα ενός ενάρετου ήρωα, ο οποίος την ύστατη στιγμή σώζει την Γή.
Ποιος θα σώσει την Γή; Τί προτάσεις υπάρχουν; Μήπως μας γίνουν εν τέλει συνήθεια τέτοια γεγονότα; Και σε λίγο να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό; Την ασφάλεια από τον κίνδυνο; Και ολισθήσουμε σιγά σιγά σε μια κατάντια σαν την χθεσινή;
Ο κύριος Μπάϊντεν, ο νέος πρόεδρος, είναι ο πιο κατάλληλος για τις ανάγκες της ανθρωπότητας; Ή είναι μεταξύ των δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον;
Σκοπός αυτού του άρθρου, είναι η επιβεβλημένη αφύπνισή μας, περί των όσων συμβαίνουν να μην τα κατεβάζουμε αμάσητα. Εάν οι πολιτικοί και ηγέτες των χωρών επέτυχαν άθλο με την άνοδό τους σε εξουσία, ο λαός πρέπει να είναι ο γυμναστής του αθλητού και όχι τα συμφέροντα.
Εάν παρατηρήσετε, θα δείτε ότι σε σχέση με άλλες δεκαετίες, έχουμε τους λιγότερους πολέμους στον πλανήτη αλλά και τον μεγαλύτερο αναβρασμό παγκοσμίως. Αυτό σημαίνει ολίσθημα. Ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός, που αποτελούσαν ελπίδες των λαών για ειρήνη, απλά σήμερα ανέρχονται και κατέρχονται ανά τον κόσμο σαν αναβατόριο, αδυνατώντας για μια ασφαλή στάση σε στέρεο έδαφος. Οι εξάρσεις της αναρχίας και του ναζισμού υπόσχονται αποκούμπι στους αγανακτισμένους, και οι άνθρωποι είναι σε σύγχυση.
Πρέπει να γεννηθεί ο νέος άνθρωπος και στην συνέχεια το νέο παιδί, η νέα κοινωνία, η νέα ανθρωπότητα. Τις εξομαλύνσεις και την ειρήνη που επιδιώκουμε, πρέπει να τις εφαρμόσουμε στους εαυτούς μας και τις συμπεριφορές μας. Πρέπει με λίγα λόγια να εφαρμόσουμε πρώτα σε εμάς τους ίδιους το επιθυμητό για να καταστεί εφικτό το ευκταίο. Μπροστά σε πύρινες προσωπικότητες, κάμπτεται ακόμα και το ατσάλι. Άνθρωπος πράττει και άνθρωπος καταστρέφει. Υπάρχει νουνεχής άνθρωπος να τον εμπιστευθούμε για ηγέτη;