Γειτονιές και όνειρα

Πασακάκι, Παχιανά, Μουρνιές… Συνοικίες των Χανίων που τα “Χ.ν.” τις τελευταίες ημέρες πραγματοποίησαν ρεπορτάζ και μίλησαν με κατοίκους και επαγγελματίες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Λαϊκές συνοικίες που λιγότερο ή περισσότερο η καθεμία, έχει σοβαρούς λόγους να αισθάνεται ριγμένη σε σχέση με το κέντρο της πόλης και άλλες διαχρονικά φροντισμένες γειτονιές, όπως για παράδειγμα η Χαλέπα. Κοινός τόπος όλων αυτών (αλλά και πολλών άλλων περιοχών στα προβλήματα των οποίων θα εστιάσουμε τις επόμενες ημέρες) είναι ότι δεν ανήκουν στη βιτρίνα της πόλης. Δεν είναι τουριστικές, δεν κατοικούν από παράδοση σε αυτές τοπικοί άρχοντες και οικονομικοί παράγοντες, ούτε αποτελούν φημισμένες πιάτσες για διασκέδαση. Χαρακτηριστικά που αν δεν τα διαθέτει μια περιοχή είναι σαν αυτομάτως να καταδικάζεται να βιώσει την άνιση μεταχείριση και την αδικία. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι στο Πασακάκι δεν υπάρχει καν μια παιδική χαρά να παίξουν τα παιδιά; Πώς να ερμηνεύσει την έλλειψη πεζοδρομίων στα Παχιανά που απέχουν ελάχιστα από το κέντρο της πόλης; Τι να πει για τις Μουρνιές που εν έτει 2020 κάτοικοι και επαγγελματίες νοσταλγούν την εποχή του καποδοστριακού Δήμου Ελευθερίου Βενιζέλου; Επεα πτερόεντα αποδεικνύονται οι προεκλογικές υποσχέσεις για ισόρροπη ανάπτυξη όλων των περιοχών. Η πραγματικότητα δείχνει ότι διαχρονικά το όραμα των τοπικών αρχόντων, με ελάχιστες εξαιρέσεις και ορισμένες φωτεινές εκλάμψεις, εξαντλείται σε έργα εντυπωσιασμού και άμεσης εξαργύρωσης στην κάλπη. Πότε άραγε θα αλλάξει αυτό; Πότε οι κάτοικοι αυτών των ξεχασμένων γειτονιών θα μπορέσουν να ονειρευτούν κάτι περισσότερο από πεζοδρόμια, δρόμους και στύλους ηλεκτροφωτισμού; Κάτι, δηλαδή, πέρα από τα αυτονόητα;