Γελοιοποίηση για το κέρδος

Ημέρες γιορτινές. Eρχονται τα Χριστούγεννα και το νέο έτος. Στους κεντρικούς δρόμους, στις πλατείες, τα καταστήματα και στα σπίτια στολισμοί επίκαιροι χαρούμενοι, ελκυστικοί, ιδίως στα μαγαζιά. Πρόκληση για αγορές. Μια σωστή και τραγελαφική εμποροπανήγυρις, στην οποία έχουμε μετατρέψει την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Γενική, δυστυχώς, η απουσία του πνευματικού περιεχομένου της εορτής των Χριστουγέννων. Φιέστες, σπατάλες, παρά την οικονομική κρίση. Εκείνο πια που, πέρα ακόμα και την εκμετάλλευση την εμπορική, ξεπερνά κάθε όριο αξιοπρέπειας και λογικής είναι η γελοιοποίηση του αγίου Βασιλείου. Μια χοντρή, γελαστή κόκκινη φιγούρα, με τις άσπρες γούνες και την επίσης άσπρη μακριά γενειάδα, που υποτίθεται πως κατεβαίνει από τις καμινάδες και αφήνει δώρα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο για τα “καλά παιδιά”! Για τα “κακά παιδιά” έφερνε μαζί του ένα μαύρο ξωτικό για να τα μαστιγώσει!.. Παρόλο που αυτή η ανεπίτρεπτη και ασεβέστατη φιγούρα, με το όνομα Santa Claus είναι επινόησις της Β. Αμερικής του 19ου αιώνα, οι ιστορικές ρίζες του μύθου οδηγούν πίσω στον… Aγιο Νικόλαο. Γι’ αυτό και το όνομα Santa Claus (ονομάζεται επίσης και Saint Nicolas ή Saint Nick), είναι παραφθορά του Γερμανικού Sankt Nikolaus και του Ολλανδικού Sanct Herr Nicholaas Sinter Klaas. Στη συνείδηση των eυρωπαϊκών λαών του Βορρά, ο Aγιος της Ανατολής τόσο ξακουστός για τη γενναιοδωρία του και τη συμπαράστασή του στους φτωχούς ανθρώπους, μπερδεύτηκε με τους ειδωλολατρικούς μύθους, το ρωμαϊκό Befana και τους Γερμανούς Berchta και Knecht Ruprecht. Απ’ αυτό το ανακάτεμα βγήκε το αστείο γεροντάκι -που δεν έχει καμία σχέση με τον μεγάλο Aγιο του οποίου το όνομα μεταχειρίζονται- χαρακτηριστική έκφραση της εποχής μας που δεν μπορεί ή δεν θέλει να αποφασίσει αν είναι χριστιανική ή ειδωλολατρική, που αφήνει να παρασυρθεί λίγο από το συναίσθημα, λίγο από τα όνειρα, αλλά που μεταχειρίζεται -εκμεταλλεύεται- τα πάντα για το οικονομικό κέρδος. Και δυστυχώς καμιά αντίδραση και από την Εκκλησία και από τους λεγόμενους “πνευματικούς ανθρώπους” και από όποιο λογικό άνθρωπο. Να έβλεπε, άραγε ο άγιος Νικόλαος ή ο άγιος Βασίλειος ο δικός μας μέσα στη μεγάλη του σοφία, ότι θα ερχόταν εποχή που οι άνθρωποι θα μετέτρεπαν τα «σπλάχνα ελέους» του σε εμπορική «ατραξιόν»; Oτι, αντί να βοηθούμε κρυφά -όπως έκανε εκείνος- ανθρώπους που υποφέρουν με αξιοπρέπεια, χωρίς να ξέρει κανείς πόσες δυσκολίες και στερήσεις περνούν, γεμίζουν με δώρα ανθρώπους που τα έχουν όλα και δεν συγκινούνται πια από τίποτε; Το παράξενο είναι ότι κανείς μας δεν είναι ευχαριστημένος απ’ αυτήν την κατάσταση αλλά και κανείς δεν κάνει κάτι για να μπει κάπου μια τελεία. Oλοι γκρινιάζουμε με τους ατέλειωτους καταλόγους συγγενών και φίλων, που θα πρέπει να τους βρούμε δώρα για τις γιορτές. Πολλές φορές αγοράζουμε πράγματα για ανθρώπους, που δεν ξέρουμε τι γούστο έχουν, που μπορεί να πετάξουν και στα σκουπίδια αυτά που τους πήραμε, όμως εμείς είμαστε “υποχρεωμένοι” να τους θυμηθούμε στις γιορτές! Να τους “θυμηθούμε” πώς; Σαν αγγαρεία; Σαν έναν ακόμη μπελά μέσα στις τόσες εορταστικές φροντίδες; Σαν ένα όνομα σ’ έναν κατάλογο που πρέπει να σβήσουμε; Απρόσωπα, αδιάφορα, καθηκοντολογικά; Ξεκινάμε να αγοράζουμε πράγματα έτσι για να τελειώνουμε κι απ’ αυτή τη δουλειά, «να βγάλουμε κι αυτή την υποχρέωση», χωρίς να θέλουμε να δώσουμε χαρά και να πάρουμε χαρά. Και δεν είναι μόνο στους ανθρώπους που μας είναι αδιάφοροι που το κάνουμε αυτό. Η ένταση και η κούραση που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε στους εαυτούς μας είναι τόση, ώστε ακόμη και τους ανθρώπους που θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε, δεν έχουμε και πολύ καιρό να τους σκεφθούμε. Τα Χριστούγεννα είναι σιωπή και χαρά και ηρεμία. Αληθινά Χριστούγεννα και αληθινό Aγιο Βασίλειο. Oχι γελοιοποίηση για εμπορικούς και μόνο λόγους. Επί τέλους, σεβασμός στους Αγίους μας.