Χριστουγεννιάτικο διήγημα
Ήταν όντως, όλες τους χρωματιστές και απαστράπτουσες, αν κι αυτό δεν φαινόταν με τη πρώτη ματιά. Έτσι που ήταν πιεσμένες, κουβάρι ανάκατο μέσα στη νάιλον σακούλα, πώς να διακρίνεις την ξεχωριστή ομορφιά της καθεμίας;
Τυχαία τις ανακάλυψε στο βάθος ενός συρταριού που είχε χρόνια ν’ ανοίξει…
Και ναι ήταν δεκάδες κορδέλες, λογής-λογής κορδόνια κι αμέτρητα κορδελάκια. Τα μάζευε μανιωδώς μια εποχή θυμάται, τότε που είχε την ραπτομηχανή σε φουλ χρήση κι όλο σε κατιτί της χρησίμευαν ετούτα εδώ τα όμορφα συμπληρώματα των χειροτεχνιών της.
Ναι, αλλά τώρα τι να τα κάνει;
Ασυναίσθητα έβαλε το χέρι στη σακούλα, τα πίεσε κι άλλο για να λιγοστέψει ο όγκος τους και να πιάσουν λιγότερο χώρο στα σκουπίδια, κι εκεί που πάσχιζε να την δέσει κόμπο κατιτί μικρό κι ασήμαντο τυλιγμένο στο δαχτυλάκι της σαν να την εμπόδιζε…
Σκύβει και του ρίχνει μια ματιά και στο λεπτό η συγκίνηση τη πλημμυρίζει, τα μάτια βουρκώνουν…
Μα αυτό δεν μοιάζει με το χρυσό κορδελάκι που τύλιξε το κουτί με το δαχτυλίδι του αρραβώνος της;
Χαρακτηριστικό της εποχής του και με δυο μικροσκοπικά ασημένια πέταλα στις άκρες του…
Βρε που την ταξίδευσε τώρα δα!!
Προσεκτικά τραβά το υπόλοιπο έξω…
Μα που είναι τα…πεταλάκια;
Κάπου χαμένα στο βάθος της σακούλας θα είναι!
Χωρίς να χάσει χρόνο την αδειάζει στον πάγκο της κουζίνας δίπλα στο μικρό, Χριστουγεννιάτικο δενδράκι της, και κάτω απ’ το πολύχρωμο φως των λαμπιονιών του αποκαλύπτονται δεκάδες κορδέλες…
Διάφανες, δίχρωμες, πολύχρωμες, στενές, πλατιές…
Κι άλλες τόσες, μικρά αριστουργήματα από ψεύτικο χρυσό κι ασήμι, που είχαν τυλίξει την μαγεία κάποιου δώρου σ’ όμορφα, πλουμιστά κουτιά…
Βιαστικά ανακατεύει, ανάκατες κι οι μνήμες -μικρές μεγάλες- όλο και κάπου μακριά την ταξιδεύουν…
Αυτή εδώ με το εντυπωσιακό συρματάκι στην άκρη, έφερε στο σπίτι της μια γιορτινή μέρα ένα σετ…φλιτζανάκια αγαπημένο, φορτωμένο αναμνήσεις. Κάπου εκεί στο βάθος του ψηλού ντουλαπιού της κουζίνας, θα βρεις το τελευταίο, αν ψάξεις λιγάκι…
Κι εκείνο εκεί το ματσάκι από πανομοιότυπα κορδελάκια στα χρώματα της χαράς -πράσινα, κίτρινα και κόκκινα- πόσες δημιουργικές, χαρούμενες ώρες δεν την είχαν απασχολήσει να τα κάνει όμορφα φιογκάκια στις Πασχαλινές λαμπάδες που θα πουλιόταν για φιλανθρωπικό σκοπό…
Να και τα ρέλια.
Και που δεν είχαν μπει!
Μερικά σε Αι-Βασίληδες και μπότες Χριστουγεννιάτικες από τσόχα, άλλα σε γιορτινά μαξιλάρια, κι άλλα στο τελείωμα χειροποίητων καρτών. Αλλά κι εκείνες οι ασημί λουρίδες πανί, πόσο χρήσιμες δεν είχαν αποδειχτεί τότε που έφτιαχνε σε κάθε ευκαιρία, φουλάρια, δώρα σε φίλες και γνωστές!
Τόσα και τόσα όμορφα έχει να θυμάται…
Αλλά όλα αυτά τα κορδελάκια δεν θα μπορούσε τάχα μου, να τα χρησιμοποιήσει εδώ κι εκεί…
Αρκεί βέβαια να βάλει πάλι σε χρήση τη μηχανή, που παλιώνει στην αποθήκη…
Ναι! Θα μπορούσε πολλά πράγματα να κάνει μ’ αυτά, ειδικά αυτές τις μέρες!
Αλλά να που ανακαλύπτει και τα πεταλάκια!
Μαυρισμένα απ’ τα πολλά τα χρόνια…
Στο λεπτό τα βάζει κάτω απ’ την βρύση, ύστερα τα κρεμά στο δενδράκι της και τα παρατηρεί ώρα ν’ αστραποβολούν, όπως και το δαχτυλίδι της, το όμορφο -δεκαετίες στο ρυτιδιασμένο χέρι- να σκορπά λάμψεις παραδίπλα…
Και η στιγμή παγώνει…
Για να τη γυρίσει ετούτη τη φορά σ΄ εκείνον που της το έδωσε, στον σύντροφο που της χάρισε την ευτυχία, μα δεν είναι πια κοντά της…
Ένοιωσε τα μάτια να θαμπώνουν, το γνωστό, μεγάλο παράπονο να την κατακλύζει…
«Δεν γυρίζουν όσα ζήσαμε πίσω, μα τυχεροί πρέπει να νοιώθουμε που τα ζήσαμε και τα χαρήκαμε! Σειρά τώρα άλλων να περάσουνε καλά και να χαρούν…», σκέφτηκε, σκούπισε το δάκρυ, ένοιωσε να ηρεμεί λιγάκι και τράβηξε για την αποθήκη…
