Διαβάζω τον Δ. Νανούρη. Συγκλονίζομαι. Ο ήρωας της νεότερης Ελλάδας, γεννιέται σαν σήμερα που γράφω… Ο αρθρογράφος δομεί συνοπτικά ένα βίο άξιο, αγωνιστικό. Για τον Αλέκο Παναγούλη. Είδε το φως του κόσμου τούτου, του βασανισμένου, σαν σήμερα, λοιπόν, δύο Ιουλίου…
Αντιγράφω δυο τρία σημεία ενδιαφέροντα πολύ, να τον θυμίσω στους αναγνώστες…
«Ρηξικέλευθος και ριζοσπάστης απ’ την πρώτη νεότητά του, εντάσσεται στην ΟΝΕΚ (Οργάνωση Νέων Ενώσεων Κέντρου) όντας πρωτοετής της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Μετσόβιου. Συμμετέχει ενεργά στις ταραχές για το Κυπριακό και τις κορυφαίες στιγμές του Φοιτητικού κινήματος. Η έλευση της χούντας, τον βρίσκει φαντάρο στη Βέροια.
Αρνείται εξ’ αρχής να υπηρετήσει τον τύραννο. Προσποιείται τον τρελό, δεν του δίνουν απαλλαγή και τότε λιποτακτεί. Ιδρύει την Οργάνωση Ελληνική Αντίσταση με πρωταρχικό στόχο να εκτελέσει τον δικτάτορα…
…Ώσπου ο δρόμος του τον οδηγεί στην Κύπρο. Η ΕΣΑ τον αναζητεί απεγνωσμένα. Ο υπουργός Εσωτερικών Πολύκαρπος Γεωρκάτζης, είναι απηνής διώκτης του. Όταν ο κλοιός στενεύει γύρω του, ο Αλέκος τον επισκέπεται στο γραφείο του!
Η αποκοτιά του Παναγούλη, μαγεύει τον Γεωρκάτζη, ο οποίος όχι μόνο τον αφήνει ελεύθερο, αλλά θα του προμηθεύσει, μέσω της κυπριακής πρεσβείας στην Αθήνα, τα εκρηκτικά για το ριψοκίνδυνο εγχείρημά του.
Αργότερα ο Κύπριος πολιτικός το πληρώνει με τη ζωή του…
…Το χάραμα της 13ης Αυγούστου 1968, ο αναιδής νεαρός και τα ψυχωμένα παλικάρια της ομάδας του υπονομεύεουν ένα μικρό γιοφύρι των Αθηνών Σουνίου και περιμένουν τη θωρακισμένη λιμουζίνα του Παπαδόπουλου. Αποτυγχάνουν στο τσακ. Ο Αλέκος συλλαμβάνεται, βασανίζεται άγρια και καταδικάζεται δις εις θάνατον. Διεθνές κίνημα συμπαράστασης, αποτρέπει το στήσιμο του στα τρία μέτρα.
…Στις φυλακές Μπογιατίου “εντοιχίζεται”. Επιχειρεί κάμποσες φορές να δραπετεύσει και το κατορθώνει στις 5 Ιουνίου 1969, όταν πείθει τον φρουρό του Γιώργο Μωράκη να φύγουν μαζί στην Αθήνα. Καταδίδονται από τον εξάδελφο στον οποίο προσφεύγουν.
Για την επικήρυξη των 500 χιλιάδων και μια θεσούλα στο Δημόσιο. Σπάει τα νεύρα στους βασανιστές και τους δεσμοφύλακές του. Το 1973 του χορηγούν χάρη με ειδική νομοθετική ρύθμιση, αφού ο ίδιος αρνείται να υποβάλει αίτηση. Στη μεταπολίτευση εκλέγεται βουλευτής με το κέντρο. Ανυποχώρητος, ξετρυπώνει τα αρχεία της ΕΣΑ. Παραμονή της δημοσίευσης τους στον Τύπο σκοτώνεται σε “τροχαίο”. Τον αποχαιρετούν εκατομμύρια λαού με το σύνθημα “Ζει”».
Επίμετρο: Εγώ, τώρα, θέλω να φέρετε στον νου σας τον Παναγούλη, να γράφει Ποίηση στην φυλακή, με μια οδοντογλυφίδα, βουτηγμένη στο αίμα του…
