Αγαπητά μου παιδιά,
Χριστούγεννα καί πάλι στήν Ἐκκλησία, στο θεοδέγμον Σπήλαιό Της, ἀλλά καί στις καρδιές μας, στα βηθλεεμικά σπήλαια τῶν ὑπάρξεών μας. Ἑορτάζομε καί ξαναζούμε σήμερα, μετέχοντας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, στά εὐεργετικά αποτελέσματα τοῦ γεγονότος τῆς θείας Ενανθρωπήσεως, τῆς φανέρωσης τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί, τοῦ μεγαλύτερου γεγονότος ὅλων τῶν ἐποχῶν καί ὅλων τῶν αἰώνων.
Ἱστορικές ἀναφορές καί εὐαγγελικές περιγραφές τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου, θεολογικὲς ἀναλύσεις τῶν φωτισμένων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀριστουργήματα τῆς ἱερᾶς ὑμνογραφίας, ὄμορφα καί πατροπαράδοτα ἔθιμα, ὅλα αὐτά συντελοῦν σε μια ἀτμόσφαιρα ὅπου συναντιοῦνται ἡ ἀλήθεια μέ τή χαρά, ἡ ἱστορία μέ τή θεολογία, ὁ οὐρανός μέ τή γῆ, τελικά ὁ θεὸς μέ τόν ἄνθρωπο. Προσπαθοῦμε στήν ἑορτή αυτή, οἱ χριστοφόροι πιστοί, νὰ ἐμβαθύνομε το «ξένον καί παράδοξον μυστήριον», καί νά γιορτάσομε τό δῶρο τῆς σωτηρίας καί λύτρωσής μας, ἀποτέλεσμα τῆς θείας συγκαταβάσεως, τῆς καταβάσεως τοῦ θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους, τῆς ταπεινώσεως τοῦ θεοῦ, «ὅς ἑαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, και σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν» (Φιλιπ. β’, 7-8) καί τῆς ἀνθρώπινης ἀνυψώσεως στη δόξα τῆς θεώσεως, τῆς ἀναβάσεως τοῦ ἀνθρώπου στον θεό, κατά τόν ὅσιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή.
Αὐτό πού ἀρνήθηκε ὁ πρῶτος Ἀδάμ, να πραγματοποιήσει δηλαδή τη ζωή ὡς κοινωνία ἀγάπης καί αὐθυπερβάσεως, διαστρέφοντάς την σέ ἐνστικτώδη ἐπιβίωση, σε αυτονομημένη φυσική αυθυπαρξία, σε πορεία και τρόπο θανάτου, ἔρχεται να θεραπεύσει ὁ Χριστός μέ τόν ἐρχομό Tου στον κόσμο. Γίνεται ἄνθρωπος γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος θεός κατά χάριν.
Γι’ αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος ὀνομάζει τήν ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ «γενέθλιον ἡμέραν τῆς ἀνθρωπότητος», ἑορτή τῆς ἀπαρχῆς μιᾶς ἐλπιδοφόρου καί καλῆς ἀγγελίας, μέ σκοπό τή μεταμόρφωση ὅλων, μέσα ἀπό τήν ἄσκηση τῆς ἀγάπης. Mέ τή θεία ἐνανθρώπηση ἀποκτήσαμε τή δυνατότητα να λυτρωθοῦμε, να γίνομε ἅγιοι, ἀποκτήσαμε ἕνα νέο μέτρο ἀρετῆς καί ζώντας μέ αὐτό, διαπιστώνομε πώς ἔχομε να διανύσομε, ὅσο ζούμε στον κόσμο αὐτό, ένα δρόμο πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν ἀπανθρωπιά στήν ἀνθρωπιά, ἀπό τήν ἀγριότητα στήν ἁγιότητα.
Κάνοντας αὐτές τίς σκέψεις, αναπόφευκτα τά μάτια τῆς καρδιᾶς μας πέφτουν ἐφέτος πάνω στούς ἀδελφούς μας καί κυρίως στα μικρά παιδιά τῆς γειτονιᾶς μας στη Μεσόγειο, που γίνονται μάρτυρες ἐθνοφυλετικών διαφορῶν χάνοντας τή ζωή τους, τίς ἑστίες τους, τη θαλπωρή τῆς οἰκογένειάς τους, τήν ἀξιοπρέπειά τους, ἀγωνιώντας κάθε στιγμή γιά τό τί θά φέρει ἡ ἑπόμενη. Καί ὅλα αὐτά, προερχόμενα ἀπό ἀνειρήνευτους ανθρώπους που πολεμοῦν τήν εἰρήνη, λίγη μόλις ἀπόσταση ἀπό τό σημεῖο, ὅπου γεννήθηκε ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης, ὁ Χριστός, καί ἀκούσθηκε για πρώτη φορά ὁ ἀγγελικός ὕμνος «…..καί ἐπί γῆς εἰρήνη». Ἀλήθεια, ἀναρωτιώμαστε, για ποιά «ειρήνη» μποροῦμε να ὁμιλοῦμε ὅταν συμβαίνουν αὐτά γύρω μας; Ὄχι ἀσφαλῶς γιά τήν εἰρήνη μέ τήν κοσμική σημασία τῆς λέξεως, ἀλλά γιά τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ πού δέν εἶναι κάτι αφηρημένο, μία ἀνυπόστατη ἰδέα. Ἡ χριστιανική εἰρήνη εἶναι ἐνυπόστατη καί ταυτίζεται μέ τό Πρόσωπο τοῦ θεοῦ-Λόγου. Αὐτήν ἀποζητοῦμε, γιά νά εἰρηνεύσει ἡ ζωή μας καί ἡ ζωή τοῦ κόσμου.
Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἑπομένως, μᾶς δίνει το μήνυμα ὅτι ὅλα τά δεινά μποροῦν νά ἀπαλειφθοῦν ἀπό τή ζωή τῶν ἀνθρώπων καί ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ νά εἰρηνεύσει τη ζωή μας, ἀρκεῖ νά ἀγωνισθοῦμε ὥστε καί πάλι ὁ ἕνας νά μάθει νά ἀγαπᾶ τόν ἄλλον, νά τοῦ συμπαραστέκεται, νά τόν κατανοεῖ ὡς μία παρουσία δημιουργική καί έποικοδομητική, με σκοπό την κοινή πορεία πού ὁδηγεῖ στήν λύτρωση. Λαμβάνοντας δύναμη ἀπό τόν Γεννηθέντα Χριστό, μποροῦμε νά συνεχίσομε μέ ἀποφασιστικότητα τήν προσπάθεια, για να γίνομε ἀληθινοί καί εἰρηνικοί ἄνθρωποι, λυτρωμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία, εὐεργετικοί στους συνανθρώπους μας, ἄξια καί ἀληθινά παιδιά τοῦ θεοῦ.
Αγαπητοί μου,
«Μύρισαν Χριστούγεννα» ἔγραφε ό κοσμοκαλόγερος Παπαδιαμάντης. Μία ἄλλη πνευματική εὐωδία μέσα στη σταχτόχρωμη καί πολλές φορές άοσμη καί ἄγευστη, συγχυσμένη και θυμωμένη καθημερινότητά μας. Εἶναι καιρός να ζήσομε τὰ Χριστούγεννα μὲ ἀνοικτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, μὲ ἐλεύθερους τοὺς ὁρίζοντες τῆς διανοίας μας, μὲ προευτρεπισμένη την καρδιά μας. Χωρὶς πίστη, ὁ ἑορτασμὸς τῶν Χριστουγέννων εἶναι ὅ,τι πιὸ ἀνούσιο, ὅ,τι πιο ψεύτικο ὑπάρχει: μία γιορτὴ ποὺ στὸ τέλος της ἀφήνει τὴν πικρή γεύση ἑνὸς ἐπαναλαμβανόμενου κενοῦ. Τὸ βλέπομε γύρω μας, καθώς ἡ ἀσέβεια αὐξανόμενη ξεσκεπάζεται, τὸ κῦμα τῆς ἁμαρτίας διογκώνεται, οἱ κοινωνίες ἐκφυλίζονται, οἱ ἐλευθερίες αὐτοκαταργοῦνται, οἱ χωρίς τὸν ἀληθινὸ Χριστὸ θρησκεῖες αὐτοδιαψεύδονται καί οἱ ἄνθρωποι ἐντελῶς πλέον ἀπαξιωμένοι δυστυχοῦν, καθώς ή βία με διάφορες μορφές αὐξάνεται ἀνησυχητικά. Δεν χάνομε ὅμως τήν ἐλπίδα μας.
Έδραιωμένοι στη βεβαιότητα, ὅτι «ὁ θεός μεθ’ ἡμῶν καί οὐδείς καθ’ ἡμῶν», ἄς ἑορτάσομε λοιπόν τήν ἁγία και μεγάλη ἡμέρα τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας. Ἄς συνεορτάσομε μέ ἀγάπη Χριστοῦ. Ας τολμήσομε νά ἀγαποῦμε εἰλικρινά καί ἀνυπόκριτα, χωρίς ιδιοτέλειες, ἂς συγχωρήσομε ἀλλήλους καί ἄς μάθομε κάποτε «ἀλλήλων τα βάρη» να βαστάζομε. Ἄς προσευχηθοῦμε να πρυτανεύσει ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη τῶν Χριστουγέννων στις καρδιές μας καί στόν κόσμο ὁλόκληρο.
Σᾶς εὔχομαι μέ ἀγάπη πατρική, να διέλθετε τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο με πνευματική εὐφροσύνη καί νά εἰσέλθετε στην οὐσία τῶν Έορτῶν του. Ζητῶ τήν εὐχή Σας στο δικό μου ἀνάλογο ἀγῶνα.
Ἔχετε πάντοτε τήν εὐχή καί τήν ἀγάπη τοῦ Σεβασμιωτάτου προκατόχου μου, Ἀρχιεπισκόπου Εἰρηναίου, ὁ ὁποῖος καθημερινά μᾶς παιδαγωγεῖ μέ τήν ἁγία ὑπομονή καί τήν ὑποδειγματική καρτερία του στήν ἀσθένειά του.
Ἔχετε πίστη, ἐλπίδα και ἀγάπη, Ἀδελφοί «Χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τὸ αὐτὸ φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καὶ ὁ θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν. (Κορ. Β ́,13:11). Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα σέ ὅλες καί ὅλους Σας.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί πατέρας σας
† Ὁ Κρήτης Εὐγένιος»
Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης
κ. Ευγένιος
