Γεννᾶται ὁ Θεός καί δι’ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε˙ Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται»(ᾠδὴ α’ Ἦχος α’).
Τό μήνυμα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἀγαπητά μου παιδιά ἔρχεται ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ὡς παλαιό καί νέο. Ὡς προμήνυμα καί ἐλπίδα καθώς ἤδη ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἐμφανῶς μᾶς προετοιμάζει καί προμηνύει τήν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ ἕκαστο ἔτος, ὡς ἑορτή ἀλλά καί ὡς εἰρήνη ψυχική, σωματική καί κοινωνική, ὡς προσωπική πλέον σχέση μέ τόν θεάνθρωπο Ἰησοῦ.
Ἡ ἀνωτέρω καταβασία ἡ ὁποία μᾶς πληροφορεῖ θαυμαστῶς τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς καί μᾶς προτρέπει νά Τόν προϋπαντήσουμε, μᾶς τονίζει τήν προσωπική κίνησή μας πρός Αὐτόν. Μᾶς καλεῖ νά ὑψωθοῦμε ἀπό τά γήϊνα στά οὐράνια καί μέ δοξολογίες νά ἀνυμνήσουμε καί ἐμεῖς καί ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς διότι αὐτός εἶναι ὁ Μεγάλης Βουλῆς ἄγγελος, ὁ δοξαζόμενος στούς αἰῶνες, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.
Τό γεγονός τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἕκτη ἡμέρα τῆς Δημιουργίας ὡς παράκληση καί ὡς προσδοκία ἔρχεται νά ὑπενθυμίσει τήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητας καί τήν πορεία ἑκάστου ἐξ ἡμῶν. Νά ὑπευνθυμίσει τήν παράκληση τοῦ Θεοῦ καί τήν φιλανθρωπία Του ἐν ἀντιθέσει πρός τίς γήινες πράξεις καί θεωρίες, οἱ ὁποῖες, στεροῦνται κυριολεκτικῶς προσωπικοῦ βιώματος.
Τό βίωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς προσωπικό καί κοινωνικό ἔρχεται νά μᾶς μιλήσει γιά ἀλήθειες ξεχασμένες στή λύθη τῆς ἀπιστίας καί τῆς θεοποιήσεως τοῦ ἀνθρώπου γενικότερα. Εἶναι αὐτό πού ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν τονίζει «ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα» (Ρωμ. 1,25).
Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς προσδοκία σωτηρίας ἐκφράζεται κυρίως στήν φράση «Χριστόν ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε»∙ εἶναι ἡ ἀποδοχή τῆς σωτηρίας μας ἀπό τό φόβο καί τή σκιά τοῦ θανάτου∙ ἐπειδή ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά περιοριστεῖ μέ κανένα τρόπο μέσα στό χρόνο καί τό χῶρο. Παρά τήν ἀνθρώπινη ἀπορία «ὁ ἀχώρητος παντί… ἐχωρήθη ἐν γαστρί». Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ λόγῳ τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεώς του μέ τήν ἀνθρώπινη φύση στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἑνώνει τήν Θεία καί ἀνθρώπινη φύση σέ σχέση οὐσιαστική καί συγκαταβατική καί τοῦτο, διότι δέν μπορεῖ ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ νά ἔχει σχέση μέ τήν κτίση ἀλλά μόνο μέ τή βούληση καί τήν ἐνέργειά του. Συνεπῶς, ἡ συνάντηση τοῦ Χριστοῦ ὡς θεανθρώπου καθορίζει τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «συγκαταβαίνει τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων». Μέ τόν τρόπο αὐτό διασπᾶται τό ὀντολογικό χάσμα πού χωρίζει τό κτιστό μέ τό ἄκτιστο, τόν ἄνθρωπο μέ τό Θεό.
Γεννᾶται λοιπόν ὁ Θεός καί δι’ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται, ἀναγεννᾶται, γνωρίζει τόν Θεό «ἐν προσώπῳ» καί τελικῶς χαρίζει στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα γιά νά ὑπαντήσει τό Χριστό.
Σέ μία τέτοια δωρεά, σέ μία τέτοια σχέση καί βοήθεια, σέ μία τόσο θαυμαστή συγκατάβαση, ὅτι δηλαδή ὁ ἴδιος ὁ Θεός κατέρχεται στή γῆ γιά νά σώσει τό ἀνθρώπινο γένος, ποῖος δέν θά συγκινηθεῖ, ποῖος δέν θά δοξολογήσει καί δέν θά εὐχαριστήσει τόν γεννηθέντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ; Ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος διακηρύττει: «ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ’ ἀγγέλους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν» ( Εβραίους, Β'(2) 2-10). Ἄρα ὁ Θεός «μεθ’ ἡμῶν ἐστίν», ὁ Θεός εἶναι μαζί μας, γεννήθηκε καί γεννᾶται διαρκῶς σέ κάθε ψυχή πού φλέγεται γιά τήν δόξαν Του. Γι’αὐτό καί ὁ ὑμνωδός γράφει στό δῶρο αὐτό ὡς ἀντίδωρον τοῦ ἀνθρώπου… «Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ; Οἱ Μάγοι τά δῶρα, οἱ Ποιμένες τό θαῦμα, ἡ ἕρημος τήν φάτνη, ἡ γῆ τό Σπήλαιον, οἱ οὐρανοί τόν ἀστέρα, ἡμεῖς δέ Μητέρα παρθένον».
Μέ βάση ὅσα ἀναφέραμε προηγουμένως, χρειάζεται ἐμεῖς νά κάνουμε κίνηση σχετική. Ὁ Θεός συγκαταβαίνει ἐμεῖς ὑπαντοῦμε, ἀποδεχόμαστε τή διδασκαλία Του, Τόν δεχόμαστε ὡς Σωτῆρα καί λυτρωτή, εὐλογοῦντα καί ἁγιάζοντα, τόν βάζουμε στή ζωή μας γιατί ὁ ἴδιος πρῶτος μᾶς ἔβαλε στή δική Του ζωή μέ τήν ἐπί γῆς παρουσία Του.
Ὁποία δωρεά, ὁποία εὐσπλαχνία, ὁποία εἰρήνη, ὁποία δόξα καί τιμή προσφέρει σέ μᾶς ὁ Θεός! Καί ἐμεῖς πολλάκις εὐγνωμονοῦμε ἤ ἀγνωμονοῦμε, δοξάζουμε ἤ βλασθημοῦμε, πιστεύουμε στήν παρουσία του ἀκολουθώντας τήν ἐν Χριστῷ ζωῇ ἤ ἀπιστοῦμε ἀκολουθώντας τή στείρα ἀνθρώπινη λογική καί μόνον, ἀπορρίπτοντας τήν σοφία τοῦ Θεοῦ, αὐτήν τήν ἄνωθεν σοφίαν πού εἶναι ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Καθένας ἀπό μᾶς ἄς ἀναλογιστεῖ τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ, ἄς προσπαθήσει νά πιστέψει καί νά ἀνοίξει τά μάτια τῆς ψυχῆς του νά δεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ πού ἔρχεται μέ δύναμη καί εὐσπλαχνία γιά νά σώσει τό ἀνθρώπινο γένος.
Στή μοναξιά του ὁ ἄνθρωπος, στά ἁπλά καί τά δύσκολα προβλήματά του, στή γενική προσπάθεια γιά τό περιβάλλον καί τήν ἐπιβίωσή του, τά Χριστούγεννα φαντάζουν ὡς μία μερική ἔξοδος ἀπό τό ἄγχος καί εἴσοδος στή χαρά τῆς ζωῆς.
Ὡστόσο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία αἰῶνες τώρα μιλᾶ γιά τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἤ ἄν θέλετε καλλίτερα γιά τήν προέκταση τῆς δωρεᾶς αὐτῆς δηλαδή τήν δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος νά γίνει Θεός κατά χάριν.
Ὁ Θεός λόγος ἐρχόμενος στόν κόσμο μᾶς ἀποκαλύπτει μία νέα ζωή χάρητος, ὡς πρόσωπο γίνεται ἕνας ἐξ ἡμῶν, μᾶς κατανοεῖ, μᾶς ἀγαπᾶ, διαλέγεται μαζί μας, νοιάζεται γιά μᾶς. Δέν ἀρνήθηκε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀλλά τήν πρεσέλαβε ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἀνύψωσε στό χῶρο τῆς ἁγιότητας ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς παρήγγειλε «γίνεσθαι ἅγιοι ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί» (Λευϊτ. 20,7,26 & Α΄ Πέτρ. 1,16).
Ἄν παιδιά μου ἀφήσουμε τήν καρδιά μας νά ζήσει τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ, τότε ἡ γέννησή του δέν θά παραμείνει ἁπλά ἕνα ἱστορικό γεγονός ἀλλά θά γίνει καί προσωπικό. Αὐτό μᾶς διαλαλεῖ ὁ ὕμνος «Χριστός γενᾶται, δοξάσατε˙ Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε».
Ὁ Χριστός ἐμφανίστηκε σέ καιρούς πού ἡ ἀξιοπρέπεια εἶχε χαθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἀδικία. Μήπως τό ἴδιο δέν συμβαίνει καί σήμερα; Τίς ἀναμνήσεις τοῦ παρελθόντος πού μᾶς ὁδηγοῦν στήν μεμψιμοιρία καί τή μιζέρια τίς σκορπίζει ὁ Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ. Μᾶς καλεῖ νά ἀφήσουμε τή θλίψη καί τήν κατήφεια, τή δίχως ἐλπίδα ζωή καί νά γιορτάσουμε πνευματικά, χριστιανικά, ὀρθόδοξα τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε παραδείγματα. Την Παναγία πού κυριαρχεῖ στό ἔργο τῆς ἐνανθρωπήσεως. Μᾶς δηλώνει τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος.
Ἀγαπητά μου παιδιά.
Καί πάλιν ἡ Ἐκκλησία καλεῖ ὅλους διά τῆς ἑορτῆς τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στό πανηγύρι τῆς πίστεως, στή δόξα καί ἀνύψωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ὡς πρόσωπον ψηλαφητό ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας τῆς Κυρίας Θεοτοκου, ὁρᾶται, λαμβάνει ἀρχή, προσκυνεῖται ἀπό τούς Μάγους ἐξ ἀνατολῶν, δοξάζεται ἀπό τούς ἀγγέλους, ὁρᾶται καί προσκυνεῖται ἀπό τούς ποιμένες αὐτούς τούς ἁπλούς καί καθαρούς ἀνθρώπους τοῦ μόχθου καί τῆς βιοπάλης. Αὐτοί πού ἄκουσαν τό μήνυμα τῶν Ἀγγέλων καί ἔσπευσαν νά δοῦν τά γενόμενα ἐν Βηθλεέμ. Ἡ ἄλογος κτίση πρόσφερε τήν ζεστασία στό νέο βρέφος. Ἐμεῖς θά παραμείνουμε ἀμέτοχοι;
Ἄς προετοιμάσουμε τήν ψυχήν μας, τήν ὑπαρξή μας ὁλόκληρη νά γεννηθεῖ καί στήν δική μας ζωή καί καρδιά. Τότε θά βιώσουμε ἀληθινά Χριστούγεννα, εὐλογημένα πνευματικά εὐφρόσυνα.
Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς ἐπί γῆς παρουσίας του ἀπόκτησε ἐχθρούς. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ ὅσους ἀγαποῦν καί βιώνουν τό Χριστό στή ζωή τους. Ἡ ἀνταπόδοση εἶναι μεγάλη. Ἡ ἀπόλαυση εἶναι χαρά καί εἰρήνη ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστός προσφέρει στούς εἰλικρινά ἀγαπώντας Αὐτόν.
Ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ ἐν Σπηλαίῳ γεννηθέντος Ἰησοῦ εἴη μεθ΄ἡμῶν πάσας τάς ἡμέρας.
Εἰς ἔτη πολλά καί εὐλογημένα
Εὐλογημένο τό Νέον ἔτος
Μέ πατρικές εὐχές γιά εὐλογημένα Χριστιανικά Χριστούγεννα
Ὁ Μητροπολίτης
Ὁ Κυδωνίας καί Αποκορώνου
Δαμασκηνός