“Γενναίε φίλε μου μη νοιάζεσαι”

Ηταν νέος, γεροφτιαγμένος, εκεί γύρω στα σαράντα.
Καθόταν στην καρέκλα, δίπλα του όρθιο το παιδί κουβέντιαζαν αμέριμνα μέχρι να έλθει η σειρά τους.
Βρισκόμασταν εκεί για να ταχτοποιήσουμε τις υποθέσεις μας, κι ευτυχώς που ήμασταν μόνο εμείς οι δυο για τη συγκεκριμένη υπηρεσία.
Κάποιες στιγμή τα βλέμματά μας συναντήθηκαν, αναγκαστικά είπαμε μια τυπική καλημέρα, και γυρίσαμε μετά ο καθένας στον έλεγχο και στο ξεφύλλισμα των δικαιολογητικών του…
Μια ήρεμη στιγμή στη σύντομη αναμονή …
Και ξάφνου ο άνθρωπος σηκώνεται…
Τώρα βλέπουμε ότι κρατά μπαστούνι…
Και καθώς παίρνει το πρώτο βήμα, με ταραχή διαπιστώνουμε πως εκεί κάτω απ’ το γόνατο, το δεξί του πόδι προχωρεί άτσαλα, κομμένο λες στα δυο…
Γυρίζει και μας κοιτά -προφανώς έτσι κάνει κάθε φορά που νοιώθει πως τον κοιτούν- και πέφτει πάνω στο βουρκωμένο  μας βλέμμα!
Πολύ καλά ξέρουμε φίλε μου τι πέρασες μέχρι να βάλεις το προσθετικό!
Πόσο πόνο κι αγωνία βίωσες όταν είδες τον εαυτό σου ακρωτηριασμένο!
Όταν διαπίστωσες ότι δεν μπορείς να σταθείς όχι στα δυο σου πόδια, αλλά καθόλου…
Όταν πάλεψες ν’ αποδεχτείς την κατάσταση, να πάρεις το πρώτο βήμα με πατερίτσες, να πατήσεις μετά στέρεα, αλλά πάλι δύσκολα στο προσθετικό…
Μην μας παρεξηγείς φίλε μου που κρύβουμε το πρόσωπο για να μην καταλάβουν πως κλαίμε τώρα ασταμάτητα!!
Σε νοιώθουμε!
Τα ζήσαμε και τα ξέρουμε από πρώτο χέρι…
Συνέχισε γενναίε άνθρωπε να προχωρείς!
Βήμα το βήμα…
Γιατί μπορεί τα φαινόμενα αρχικά να απατούν, ο κόσμος να ζηλεύει τα νιάτα και την ομορφιά  σου, ν’ αντιλαμβάνεται μετά το βάσανό σου το μεγάλο και να σκύβει με θλίψη το κεφάλι, εσύ όμως μη νοιάζεσαι!
Μην το βάζεις κάτω!
Κράτα γερά και συνέχισε να δίνεις μαθήματα δύναμης κι αισιοδοξίας!
Και μην ξεχνάς: Είσαι ακόμα εδώ και να νοιώθεις τυχερός…