Γενοκτονία Ποντίων…

Είναι πράγματι λυπηρό που σήμερα 99 από αυτήν τη γενοκτονία ένας μέσος Ελληνας γνωρίζει περισσότερα για τη γενοκτονία των Εβραίων παρά για τη γενοκτονία που δέχτηκε ο Ελληνισμός του Πόντου. Βέβαια πώς να μη γίνεται αυτό σε ένα κράτος που ο πρώην υπουργός παιδείας του δήλωσε ότι δεν υπήρξε η γενοκτονία των Ποντίων.
Σαν σήμερα το 1919 ο Μουσταφά  Κεμάλ και τα “παλληκάρια” του αποβιβάστηκαν στην Σαμψούντα και άρχισαν την τρίτη και την πιο σκληρή φάση της γενοκτονίας των Ποντίων.
Οι Πόντιοι αποτελούσαν αρχικά το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα. Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και πνευματική τους άνοδο. Το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 800.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες και θέατρα.
Με την είσοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο πόλεμο το 1914 οι Νεότουρκοι φανερώνουν πια ελεύθερα τις προθέσεις τους. Στόχος τους δεν είναι μια πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά Τούρκικοποιημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εμπόδιο σε αυτά τους τα σχέδια αποτελούν οι άλλες πληθυσμιακές ομάδες της Αυτοκρατορίας. Οι πρώτοι που καταδιώκονται από τους Τούρκους και υφίστανται γενοκτονία είναι οι Αρμένιοι το 1915 με 1,5 εκατομμύρια αθώα θύματα.
Οι δεύτεροι στη σειρά που εκδιώχτηκαν ήταν οι Πόντιοι. Η γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων άρχισε όταν ξεκίνησε και των Αρμενίων αλλά τελείωσε το έτος 1923. Στο διάστημα αυτής της αιματηρής οκταετίας βρήκαν θάνατο πάνω από 350.000 Πόντιοι, που τουλάχιστον το μισό αριθμό το αποτελούσαν γυναικόπαιδα. Ο Κεμάλ με αυτή την φρικτή γενοκτονία μέσα σε μία οκταετία κατάφερε να κάνει ό,τι δεν μπορούσαν να κάνουν οι Οθωμανοί εδώ και 4 αιώνες, να εξοντώσουν τους Πόντιους που αποτελούσαν τουλάχιστον το 80% του πληθυσμού του Πόντου.
Οι φάσεις τις γενοκτονίας.
Η γενοκτονία χωρίζεται σε τρεις φάσεις την Α΄, την Β΄ και την Γ΄. Η Α΄ φάση από το 1915 έως το 1916, η Β΄ φάση από το 1916 έως το 1918 και η Γ΄ φάση από το 1918 έως το 1923.
Α΄ και Β΄ φάση
Το κύμα μαζικών διώξεων ξεκίνησε στον Πόντο με τη μορφή εκτοπίσεων το 1915. Οι εκτοπίσεις συνεχίζονταν ακατάπαυστα και κατά την εποχή που τα ρωσικά στρατεύματα κατέλαβαν την Τραπεζούντα στις αρχές του 1916. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το 99% των Πόντιων που είχε εκτοπιστεί να πεθαίνει είτε από την πείνα είτε από τις αρρώστιες είτε από τις σφαγές που γίνονταν σε αυτούς που είχαν απομείνει ζωντανοί, όλα αυτά γίνονταν χωρίς αυτοί οι φανατισμένοι μουσουλμάνοι να έχουν κανένα ηθικό φραγμό.
Από την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία άρχισε, η μαζική εξόντωση-γενοκτονία μη μουσουλμάνων ανδρών από 15 έως 45 ετών, η αλλιώς τα Τάγματα εργασίας. Στα τάγματα αυτά αναγκάζονταν να εργαστούν σε βαρειές εργασίες υπό απάνθρωπες συνθήκες. Οι γυναίκες, οι γέροντες και τα παιδιά που άφηναν πίσω τους οι άνδρες, υφίσταντο βιασμούς, κάψιμο των σπιτιών και άλλες βαρβαρότητες.
Γ΄ φάση
Ύστερα την απόσυρση του ρωσικού στρατού από την περιοχή, εντάθηκαν οι διώξεις. Με την άφιξη του Κεμάλ Ατατούρκ, στης 19 Μαΐου του 1919 στην περιοχή μαζί με τους τσέτες άρχισε ο μεγαλύτερος διωγμός  κατά των χριστιανικών πληθυσμών.
Στις 29 Μαΐου ο Κεμάλ ανέθεσε στον τσέτη, Τοπάλ Οσμάν, τη διενέργεια μαζικών διωγμών κατά του τοπικού πληθυσμού. Πραγματοποιήθηκαν σφαγές και εκτοπίσεις των Ελλήνων τις Σαμψούντας και 394 χωριών της περιοχής, κατοικημένα από ελληνικούς πληθυσμούς.
Η γενοκτονία μπήκε το 1920 στην τελική ευθεία. Καψίματα χωρίων, βιασμοί και σφαγές έγραψαν την τελευταία σελίδα του Ποντιακού Ελληνισμού. Όσοι επέζησαν έφυγαν με τέτοιες μνήμες από το Πόντο για την καινούργια τους πατρίδα, την Ελλάδα.
Το Ποντιακό Αντάρτικο
Το Ποντιακό Αντάρτικο, που είχε το χαρακτήρα της εθνικής αντίστασης, έδρασε στο Δυτικό Πόντο και στο Ανατολικό είναι γνωστό το περήφανο αντάρτικο της Σάντας. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το ποντιακό αντάρτικο. Οι Πόντιοι αντάρτες έσωσαν πολλά Ελληνικά χωριά από την καταστροφή δίνοντας σκληρές μάχες με τους τσέτες.
Διεθνής αναγνώριση
Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα.
Τον Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων. Η γενοκτονία των Ποντίων είναι αναγνωρισμένη επισήμως από τέσσερα κράτη, την Ελλάδα, τη Σουηδία, την Αρμενία και την Ολλανδία.
Ζητάμε διεθνή αναγνώριση
Τούρκε δεν ξεχνώ…