Μνήμης εγκόλπιον
«…Η λύρα ήταν το σημείο τομής όλου του ποντιακού πολιτισμού, που ένωνε τις μνήμες με τους αγώνες, τις λάσπες με το άγνωστο, τον ουρανό με τη φωτιά κι ατσάλωνε ψυχές και χέρια, μορφόπλασε την ψυχολογία προς τη ζωή, προς την “πυρρίχειο νίκη” ξανά ζωή αλλιώς…
Γι’ αυτό και το έργο έχει το σχήμα της λύρας, όπου μέσα της αναπτύσσεται το πέρασμα απ’ το “πεταμα” στο “πέταγμα”…
Η “επιδερμίδα” του έργου είναι το χαλί της εποχής εκείνης, γιατί μ’ αυτά τα χαλιά, ήταν στρωμένα όλα τα σπίτια των Ελλήνων του Πόντου, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του Πολιτισμού του Πόντου, επειδή από αρχαιοτάτων χρόνων έως το ‘22 όλο το χαλί που παρήγετο στη Μ. Ασία, Ανατολία, Πόντο ήταν από ελληνικά χέρια, ένα άλλο ανεξερεύνητο σημείο Ελληνικού Πολιτισμού που δεν έχει ψάξει η Ελλάδα και οι γείτονες το παρουσιάζουν για δικό τους Πολιτισμό.
Στα σπλάχνα της η “λύρα” μου κρύβει την Αρχιτεκτονική της λασπωμένης ανάγκης, την παραγκούπολη μιας προσφυγικής γειτονιάς με παιδιά, με τ’ «άδεια πιάτα που ζώστηκαν το κάρο της Ελλάδας στην κακοτράχαλη ανηφοριά της, το ‘22.
Αυτά τα παιδιά, τα στεφανώνω, με τις παλέτες μου που ‘χουν πάνω τους τα κλειδιά των σπιτιών του Πόντου, που ‘μειναν πίσω και φυλάσσονταν χρόνια και χρόνια στα εικονοστάσια μετ’ όνειρο της επιστροφής…
Το έργο είναι ένα κεράκι στη μνήμη αυτών των παιδιών, λίγο νεράκι στο χώμα αυτής της παλιάς “φωτογραφίας” γιατί ο ξεριζωμός του Πόντου, δεν είναι μια παλιά φωτογραφία συνωστισμένων ανθρώπων στο λιμάνι…
Το έργο, “Η λύρα” δεν είναι μια κιβωτός μνήμης, μα το ακόντιο που πέταξαν αυτοί οι άνθρωποι ψηλά για τη νίκη και τον ουρανό…
Το λασπωμένο όνειρο της Κοκκινιάς του ‘22 συνεχίζει τον Πυρρίχειό του…
Το έργο βρίσκεται στην ιδιωτική συλλογή του Δημήτρη Μελισσανίδη»
Παναγιώτης Δ. Τανιμανίδης, 2011.
Δεν ήθελα να “κόψω” αυτό τον τόσο ενδιαφέροντα, συγκλονιστικό πρόλογο… Η φιαλόσχημη Ποντιακή “σημειολογία” του πρωτοσέλιδου, αναβλύζει αρτεσιανά το σέβας και το αίσθημα, για να ποτίζουν το θυμικό μας!
