Το λασπωμένο όνειρο της προσφυγιάς
κ. Στέφανου Τανιμανίδη
«Με καράβι το σώμα της λύρας, ανταμώσαμε νηστικοί και ξυπόλητοι ένα χάραμα τ’ Αυγούστου το ’22 στις λάσπες της Κοκκινιάς και της Δραπετσώνας, εδώ μας πέταξαν…
Δεν πρόλαβαν να σκεφτούν τι έγινε, ξεριζωμός, αρπαγή της περιουσίας, βιασμοί, σκοτωμοί χιλιάδες, όλα τα χρυσαφικά για μια θέση στο κατάστρωμα στα πλοία των “συμμάχων” και σε 3 μέρες εδώ, στις λάσπες του Πειραιά.
Μια εφιαλτική εκδρομή κι ύστερα, παράγκα, λαμαρίνα, λάσπη, τα μωρά να τα κοιμίζουν μεσ’ στα καφάσια απ’ τα φρούτα, να κόβουν στα 2 τα παλιά βαρέλια και να τα κάνουν κούνιες για τα μωρά και στα μεγάλα βαρέλια να κόβουν τον πάτο και να κοιμούνται μέσα 2-3 αδελφάκια μαζί για να μην κρυώνουν και να μη βρέχονται…
Σπίτια φτιαγμένα απ’ το τίποτα, σπίτια φτιαγμένα με το τίποτα, νοικοκυριά που στήθηκαν με τα “ψέματα”, παράγκες που κουρνιάσανε τα όνειρα των «προσφύγων αγγέλων» με τα λαμαρινένια και λασπωμένα φτερά. Ζύμωσαν τη λάσπη με το τραγούδι στη θέση του τσιμέντου και του ασβέστη, κι έτσι ξημέρωσε η Αρχιτεκτονική της ανάγκης. Απ’ τα αρχοντικά τους παραπήγματα, κι απ’ τα χαλιά στα χώματα, κι απ’ τις ευωδιαστές κουζίνες στους άδειους τεντζερέδες…
Έτσι άρχισε ο Γολγοθάς της επιβίωσης, την «προσφυγιά» τη θέλανε στη σκιά της ζωής, περιθωριοποιημένα φθηνά εργατικά χέρια.
Μα οι «άγγελοι του Πόντου» κέρδισαν τη μάχη της επιβίωσης, γιατί κουβάλησαν μαζί τους όλο το ελληνικό Βυζάντιο, τη Μουσική τους, το ιδίωμα της γλώσσας τους, την ταπητουργία, την υφαντουργία, την κουζίνα τους και μετεξέλιξαν τον πολιτισμό της σκελετωμένης Ελλάδας σε πανσπερμία χρωμάτων, ήχων, σκέψης, γεύσης, πυγμής…
Κι είχαν στη θέση της καρδιάς τη λύρα κι είχε το σχήμα της καρδιάς τους η λύρα…
Δεν είναι τυχαίο που στα πλοία της «επιστροφής» οι άνδρες είχαν κρυμμένη στον κόρφο τους τη λύρα, γιατί ξέραν ότι δεν θα υπάρξει επιστροφή, ενώ οι γυναίκες είχαν ραμμένο στο μεσοφόρι τους τα κλειδιά απ’ τα σπίτια που άφησαν πίσω, γιατί είχαν την ελπίδα της επιστροφής πίσω στην “πατρίδα”»…
Συνεχίζεται
