ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ σταθερές – πολιτικοϊδεολογικές διαφορές και παγκόσμιες ισορροπίες που ξέραμε – έχουν χαθεί. ΣΤΗ Μεσόγειο, ειδικότερα στην ανατολική λεκάνη της, επίκεινται κοσμογονικές αλλαγές, με επανακαθορισμό των επιρροών των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή.
ΟΙ ΑΓΩΓΟΙ μεταφοράς φυσικού αερίου είναι οι ρυθμιστές.
ΜΟΝΗ σταθερά παραμένει η κεντρική “σπονδυλική στήλη” που διατρέχει όλη τη Μεσόγειο από τη Δύση μέχρι την Ανατολή και περιλαμβάνει ως “σπονδύλους” (της αμερικανονατοϊκής πολιτικής ισχύος) το Γιβραλτάρ, τη Σικελία, την Κρήτη και την Κύπρο – νησιά από τα οποία εποπτεύεται ολόκληρη η Μεσόγειος, η Ρωσία και η Μέση Ανατολή. ΣΤΟ παιχνίδι αυτό που από “πολεμική” πολιτική μετεξελίσσεται σε “ενεργειακή” με τα κοιτάσματα υδρογανανθράκων νότια της Κύπρου και πιθανόν και νότια της Κρήτης, θέλει να εμπλακεί με το στανιό η Τουρκία -ως δήθεν περιφερειακή δύναμη- υποστηρίζοντας πως τα νησιά -και η Κρήτη!- δεν έχουν υφαλοκρηπίδα!
ΠΙΣΩ της υποκρύπτονται συμφέροντα των ΗΠΑ, Ρωσίας, Γερμανίας και ΝΑΤΟ.
Η ΤΟΥΡΚΙΑ δρα ήδη ως “ιδιοκτήτης” όλης της Μεσογείου μιλώντας για “γαλάζια πατρίδα”(!) αγνοώντας ηθελημένα Ιστορία, αγώνες, κυριαρχικά δικαιώματα παράκτιων μεσογειακών χωρών, διεθνές δίκαιο και διεθνείς Συνθήκες που και η ίδια υπέγραψε (Σεβρών, Λωζάννης)!
Ο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ αναθεωρητισμός της είναι πολύ εύκολο να ανάψει “φωτιά” στη Mεσόγειο (κάτι που το επιδιώκει διακαώς). Διότι, όπως κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε με την αυθαίρετη δημιουργία ΑΟΖ με τη Λιβύη (προκλητική αιτία πολέμου με Ελλάδα), το ίδιο δεν θα γίνει και με το Αιγαίο;
ΕΙΜΑΣΤΕ σε θέση να την εμποδίσουμε; Νομίζουμε πως ναι! Πώς; Μόνο με στερεές συμμαχίες, με επιβολή σκληρών οικονομικών κυρώσεων από μέρους της ΕΕ, με επίκληση της αμοιβαίας άμυνας των συνόρων της ΕΕ, με εντατικό “παίξιμο” στο διπλωματικό πεδίο, με ικανούς εξοπλισμούς. Και κυρίως με εθνική ενότητα
