George Steiner: Περί λόγου, τέχνης και ζωής: κείμενα στο New Yorker

Νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις “Πατάκη” με ένα ομολογουμένως ενδιαφέρον βιβλίο που αξίζει να το έχετε στη βιβλιοθήκη σας. Πρόκειται για το βιβλίο του George Steiner, “Περί λόγου, τέχνης και ζωής: Κείμενα στο New Yorker”, που περιέχει ενδιαφέροντα δοκίμια.
Συγκεκριμένα στο βιβλίο αυτό περιλαµβάνονται είκοσι οκτώ από τα πάνω από εκατόν τριάντα δοκίµια που έγραψε ο Τζορτζ Στάινερ για το περιοδικό The New Yorker. Η λάµψη του πνεύµατος του Στάινερ σε όλο της το φάσµα: Ο παγανισµός, η Ολλανδική Αναγέννηση, τα παιδικά παιχνίδια, η Βρετανία εν καιρώ πολέµου και ο ιπποτισµός τον ενδιαφέρουν εξίσου όσο ο Λεβί – Στρος, ο Μπέρνχαρντ, ο Κάφκα, ο Μπέκετ, ο Βίτγκενσταϊν, ο Τσόµσκυ και ο ιστορικός τέχνης-κατάσκοπος Άντονυ Μπλαντ. Ο Στάινερ φτιάχνει έναν ιδανικό οδηγό, από το ιταλικό Ριζορτζιµέντο ως τη λογοτεχνία του γκουλάγκ, από την ιστορία του σκακιού έως τη διαρκή σηµασία του Μπόρχες. Ξανά και ξανά στα κείμενα αυτά, όλα όσα εξετάζει κάθε φορά ο Στάινερ αποκτούν ζωή και άπειρες δυνατότητες καθώς το πνεύµα του συνδιαλέγεται µε το αντικείµενό του µε τη γνήσια προοπτική της αναζήτησης της αληθινής του φύσης και της ολοζώντανης παρουσίας του.
Ο George Steiner γεννήθηκε στο Παρίσι το 1929 από γονείς αυστριακής καταγωγής. Η οικογένειά του µετανάστευσε στην Αµερική το 1940. Δοκιµιογράφος και θεωρητικός της λογοτεχνίας, δίδαξε αγγλική και συγκριτική λογοτεχνία στα πανεπιστήµια της Γενεύης και της Οξφόρδης και είναι εξέχων εταίρος στο Churchill College του Πανεπιστηµίου Cambridge. Το εκτενές έργο του πραγματεύεται ζητήµατα θεωρίας της ανάγνωσης (Περί δυσκολίας [1978], Ψυχογιός, 2002), κριτικής (Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι [1958], Αντίποδες, 2015), µεταφραστικής και γλωσσολογικής θεωρίας (Μετά τη Βαβέλ [1975], Scripta, 2004), πρόσληψης των κλασικών κειµένων από τη νεωτερικότητα (Ο θάνατος της τραγωδίας [1960], Δωδώνη, 1988, Οι Αντιγόνες [1984], Καλέντης, 2001), αλλά και αµιγώς φιλοσοφικά θέµατα (Νοσταλγία του απόλυτου [1974], Άγρα, 2007, Χάιντεγκερ [1992], Εκδ. Πατάκη, 2009). Εχει χαρακτηριστεί, ενδεικτικά, «υπέρτατος» (Έντουαρντ Σαΐντ, The Nation), “εκθαµβωτικός” (London Review of Books), «λαµπρά διαφωτιστικός» (Αλαίν ντε Μποττόν).