Πού πήγαν οι µεγάλες αγρύπνιες,
οι λαχτάρες στα χιόνια οι νύχτες οι όρθροι
του πόθου, στου λύκου τις δίψες;
Πού φτάσαν οι καηµοί οι κραυγές,
οι ατέλειωτες πίκρες;
Καµένα τα στάχυα, νεκρά τ’ αηδόνια
έρηµοι οι δρόµοι, χαµένα τα χρόνια.
Πού χάθηκε το ποτάµι το αίµα, αλλοίµονο,
δε γύρισε η ζωή στις µεγάλες γροθιές
που χτυπήσαν το ψέµα;
Πού βασίλεψαν τα µεγάλα µάτια αντικρύ
στα σκοτάδια, στα βουνά της οδύνης
στα φύλλα των πεύκων,
στα κλαδιά της Ειρήνης;
Τ’ ακρόβραχα µαρτυρούν τους τριγµούς
καυτά δάκρυα µπροστά στους νεκρούς.
Χάθηκαν οι βροντές στις αυλές των αγγέλων
Ρέπια, στεναγµοί, προσµονές και πόνοι αιώνων.
Και τα χείλια στεγνά· Τραγούδια γιατί δεν ανθίζουν;
οι ασφόδελοι µαραµένοι, γιατί δεν καρπίζουν;
Γιατί να χαθούν τα νέφη του ονείρου,
πότε θα στεγνώσουν τα µάγουλα του ήλιου;
Γιάννης Ηλιάκης
2014
Ε; ΡΩΤΟΥΜΕ (Μόνο Θεωρίες και Γιορτές)
Οι µάρτυρες, οι ήρωες θυσιάστηκαν για το δίκιο, την ελευθερία, την ειρήνη, την προκοπή του τόπου. Να ξηµερώσει ένας καλύτερος κόσµος χωρίς πολέµους, φτώχεια και βάσανα, βασανιστήρια, τυραννίες και ολοκληρωτισµούς. Ένας κόσµος µε παιδεία και ιδανικά, µε οράµατα πολιτισµού. ∆ικαιώθηκαν; Όταν θα χτυπούν οι καµπάνες των τελετών, ας χτυπήσουν οι πόρτες της συνείδησης µας. Κάναµε το χρέος µας για να τους δικαιώσουµε; Ο καθένας ας δείξει και ας καταθέσει το έργο του. Αυτό που προάγει έναν κόσµο καλύτερο.
Θυµούµαστε και τιµούµε ήρωες του Πολέµου και της Αντίστασης: Γιάννης Μανούσακας, Γεώργιος Μανούσακας
