Αλεξάνδρα Ι. Σταυρακάκη, εκδόσεις «Κάμειρος», Αθήνα, 2016.
Τέσσερα χρόνια το περίμενα αυτό το βιβλίο… Το διάβασα σε ένα απόγευμα! Επανέφερε στο νου μου στιγμές μοναδικές, από τα παιδικά και μαθητικά μου χρόνια… μεταξύ των δεκαετιών ’40 και ’50, του 20ου αιώνα. Όχι, όμως, όσες και όποιες στιγμές βίωσε η συγγραφέας «από νήπιο μέχρι τα τέλη των γυμνασιακών της σπουδών στο σχολείο «Λύκειο ο Κοραής», στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου είχε διδάσκαλο και φίλο τον αείμνηστο καθηγητή Μενέλαο Παρλαμά!
Αλλά και κοντά στην ιστορική οικογένεια, απ’ όπου είχε την καταγωγή, ιδιαίτερα τον παππού της, τον πατέρα της μητέρας της, τον Γεώργιο Πετρακογιώργη, τον παππού του μύθου, έναν παππού “κατ’ εξαίρεσιν”, καπετάνιο, αρχηγό, ήρωα, πατέρα φαμίλια, δυσεύρετο και σπάνιο, μια υποβλητική προσωπικότητα, με μια επιβλητική εμφάνιση, που, σε συνδυασμό με τις αρετές του, καθήλωνε και έπειθε. Εύσωμος, ευθυτενής, ευτραφής, αλκίφρων… Έτσι φάνταζε στα μάτια της εγγονής του, συγγραφέως, πελώριος, φύσει ευγενής, χαμογελαστός παρά τα βάσανα και τις έγνοιες που είχε, και ευωδίαζε καπνό από πούρα καλής ποιότητας. Το χιούμορ, η αισιοδοξία, οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν τα χαρίσματά του, ό, τι εξέπεμπαν τα γαλάζια του μάτια, και όχι μόνο στα οικεία του πρόσωπα!
Αυτός ο άντρας προβάλλεται μέσα από τις υπερπεντακόσιες σελίδες αυτού του εντυπωσιακού βιβλίου, σε μια γλώσσα (γλάσσα), που αφήνει γλυκιά γεύση, ωσάν και τα γλασσαρισμένα, ηδέα φρούτα, που έφτιαχνε η γιαγιά Μαργιώ. Όλοι παίζουν τον ρόλο τους. Η αρχαιογνωσία και η αρχαιολατρία της συγγραφέως δεν αφήνει τίποτα αμέτοχο! Στη φράση ΙΔΑΙΟΝ ΑΝΤΡΟΝ, η μετάθεση του γιώτα, σχηματίζει τη φράση ΔΙΑΙΟΝ ΑΝΤΡΟΝ, δηλαδή το Άντρον του Δία… τον ιερό χώρο, ο οποίος μπορεί να φιλοξενούσε και μαντείον. Ανάλογη ερμηνεία ακολουθεί και για τον λόφο της Φαιστού, τη φα-εινή ατμόσφαιρα του μεσημεριού στη Φαι-στό, όνομα φαεινό, όλο φάως, όπως το φως που αντανακλάται πάνω στον λόφο και εκπέμπεται σ’ ολόκληρη την περιοχή, στον εύφορο κάμπο της Μεσαράς…
Ο Γεώργιος Πετρακογιώργης ανήκε σε ολόκληρη την Κρήτη. Παντού, και πάνω απ’ όλα, ήταν αξιαγάπητος και σεβαστός, καθώς ήταν γενναίος, ενάρετος αγωνιστής και δίκαιος. Σπάνια απουσίαζε από τα γεγονότα που τον συνόδευσαν στη ζωή του, από τη γέννηση έως τον θάνατό του ( 1890 – 1972 ), με κορύφωση της δράσης του την περίοδο 1941 – 1944, οπότε αναδείχθηκε ηγετική μορφή της Κρήτης, ως Οπλαρχηγός της Εθνικής Αντίστασης στο νησί των Γενναίων.
Σ ’αυτόν τον αψεγάδιαστο Άνθρωπο ταιριάζει και η μαντινάδα που είπε κάποτε ένας Μυλοποταμίτης θαυμαστής του:
«Άντρας λογάται μ’ αντρειά,// εκείνος που σηκώνει,// μέχρι να ζει τον σεβασμό // και δεν τονε λερώνει».
Όσοι σκύψουν στα κείμενα αυτού του βιβλίου, να σταθούν, όσο μπορούν, και στις λεζάντες των εικόνων που καταχωρούνται στις σελίδες 227, 242, 282, 306 κ.α.
Στη ζωή του ολόκληρη αυτός ο Άντρας υπήρξε πρότυπόν Ανθρώπου για κάθε κρητικό! Η εγγονή του, πιστεύω, τον τίμησε και γι’ αυτήν τη διαρκή προσφορά του… Οι βιογραφίες εξάλλου έχουν και αυτόν τον σκοπό, να δίνουν πρότυπα προς μίμηση! Και το έργο της Αλεξάνδρας Ι. Σταυρακάκη γράφτηκε κυρίως για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.
