Μεγάλη η προσφορά στον άνθρωπο και ξεχωριστά στην αγροτιά του κ. Γεωργίου Σελλιανάκη. Με πλούσια μόρφωση και ειδικά στον τομέα τον συνεταιριστικό, όπως θα δούμε συνοπτικά στο πλούσιο βιογραφικό του σημείωμα που αναφέρεται στο τέλος του χαριτωμένου βιβλίου του.
Πρόκειται για ένα διήγημα αφιερωμένο στους πιστούς κατοίκους της υπαίθρου. Πριν προχωρήσει σ’ αυτό αναστοράται το παρελθόν πώς πέρασαν πενήντα χρόνια πριν την συγγραφή. Τότε που υπηρέτησε έφεδρος ανθυπολοχαγός και μάλιστα με ευθύνη του τα ΤΕΑ, Δ/ντής του 5ου Λόχου του 3/65 τάγματος με έδρα του την βρυσούλα της Πρέβεζας.
Θυμάται τότε τη νιότη του και στοχάζεται: «Της νιότης πάρε τις χαρές/ εκείνες ν’ αγαπήσεις/ χωρίς τον δρόμο του Θεού ποτέ να λησμονήσεις». Αυτό στο πτερύγιο του εξώφυλλου. Και, μετά από πενήντα χρόνια, στο πτερύγιο του οπισθόφυλλου θα γράψει: “Κι όταν της νιότης φύγει η όμορφη ακμή/ ποτέ μην πεις πως ήλθε η συμφορά/ είναι αδύναμη του χρόνου η οργή/ να πάρει της ψυχής σου τα φτερά». Λόγια στοχαστικά, ρεαλιστικά και αισιόδοξα.
Πλούσιος ο ψυχισμός του εκλεκτού συγγραφέα, μα και πολλά τα βιβλία του, που κυρίως αναφέρονται στη γεωργία. Το κυρίως Κεφάλαιο – Διήγημα είναι και ο τίτλος του βιβλίου. Το αρχίζει με ένα εκφραστικό ποίημα: «Σαν φθάσει το φθινόπωρο/ μες τα πεσμένα φύλλα/ είν’ έρημη του γεωργού/ η φτωχική πατρίδα». Αυτό, γι’ αυτούς που εγκαταλείπουν την ύπαιθρο και τρέχουν στις πολιτείες και που ρημάζουν τα χωριά μας.
Κι όμως, μπορούν, και πρέπει, να γυρίσουν οι εσωτερικοί μετανάστες. Τότε και μόνο θ’ ανθίσουν τα μαραζωμένα μας χωριά, για να πει ο αξιέπαινος συγγραφέας με τον όμορφο ποιητικό του λόγο: «Μα σαν ανθίσει η άνοιξη/ μες τα λουλούδια πάλι/ σαν μέλισσες γυρίζουνε/ αυτοί που μίσεψαν/ και πήγανε σε άλλη».
Κύρια πρόσωπα του διηγήματος τα δυο αδέλφια, ο Μανώλης και ο Ηλίας, ορφανά, φτωχά σε ένα χωριό που έλειπε και το αρδευτικό νερό. Ούτε καλλιέργειες, ούτε δέντρα και κήποι. Ο Μανώλης παίρνει τον δρόμο για την πόλη και ο Ηλίας έμεινε για να συνεχίσει τη ζωή του πατέρα του στο φτωχικό χωριό του. Φιλόπονος γεωργός και με φωτισμένο μυαλό θα κάνει το σωστικό για το χωριό εγχείρημα· Σκεφτότανε, ξανασκεπτότανε, σχεδίαζε. Υπολόγιζε φτώχεια και ανέχεια απερίγραπτη, παιδιά ρακένδυτα και ξυπόλητα. Σκεφτόταν να βρει λύση για να αναστηθεί το χωριό, καθισμένος στο πεζούλι της εκκλησίας σκεφτόταν και προσευχόταν. Η λύση βρέθηκε. Ενας ποταμός μακριά από το χωριό θα ήταν η σωτηρία.
Επήρε την απόφαση, θα έκανε μια παράκαμψη. Θα τον έφερνε στο χωριό. Μέσα σε δυο χρόνια ο ποταμός μπήκε στο χωριό. Η ανάσταση ήλθε. Οι χωριανοί αποθεώνουν τον Ηλία. Άρχισε η ανάπτυξη. Εγινε καλός οικογενειάρχης. Το Ξεροχώρι, αυτό ήταν το όνομα του χωριού, έγινε καρποφόρι, επέστρεψαν οι ξενιτεμένοι. Και τελειώνει ο συγγραφέας με ένα “αχ”: «Αχ να είχα φωνή ν’ ακουσθώ απ’ όλα τα μέρη που βρίσκονται άνθρωποι, που εγκατέλειψαν την ύπαιθρο για την πόλη να τους φωνάξω να γυρίσουν πίσω στο χώμα που τόσο άστοργα εγκατέλειψαν για να γνωρίσουν μια ευτυχία σαν την δική μου». Μακάρι να γινότανε αυτό, αλλά…
Πλούσιο το βιογραφικό του αγαπητού και αειθαλούς συγγραφέα, που μόλις τώρα εκάλυψε τα 90 χρόνια.
Πρώτος στο αγροτοσυνεταιριστικό κίνημα, στην Ελαιουργική, στη Μελισσοκομική, έχει γράψει γι’ αυτήν πολύτομα βιβλία. Γενικός Γραμματέας στο υπουργείο Γεωργίας. Διευθύνων σύμβουλος, αμισθί, σε αναπτυξιακές εταιρείες, μεταξύ των οποίων και στην ΕΤΑΝΑΠ. Πολυβραβευμένος. Ομιλητής σε δικά μας και ξένα φόρουμ. Στην παγκόσμια Συνεταιριστική Οργάνωση Μελισσοκομίας (Apimondia). Εισηγητής της ΠΑΣΕΓΕΣ. Καλός οικογενειάρχης με την χαρισματική μακαρίτισσα σύζυγό του Αγγελική και τα προοδευτικά παιδιά του Αντώνη, Βαρδή και Φωτεινή. Να σημειώσουμε ότι ο κ.Γ. Σελλιανάκης κατάγεται από τη Φυλακή Αποκορώνου.
Εγκάρδια, και με πολύ θαυμασμό, στον χαρισματικό συγγραφέα και ολόθερμες οι ευχές μας.
