Γερμανικές εκλογές – Το διακύβευμα

Κρίσιμες ώρες περνά η Ευρώπη με το αδιέξοδο, που έχει περιέλθει η Γερμανία, αφού δεν μπορεί να συγκροτήσει κυβέρνηση, με ενδεχόμενο να οδηγηθεί ξανά στις κάλπες. Το πώς θα το ξεπεράσει, είναι το ζητούμενο, διότι πουθενά στο Σύνταγμα τους δεν προβλέπονται επαναληπτικές εκλογές. Υπάρχει κινητικότητα για κυβέρνηση συνεργασίας μειοψηφίων, αφού εμποδισθεί η συμμετοχή δεξιών. Τους τρομάζει το προηγούμενο της περίοδου 1929-1933 που συνετέλεσε στο τέλος της δημοκρατίας της Βαϊμάρης κι έφερε τον Χίτλερ.
Οι προσπάθειες του Γερμανού Προέδρου Βάλτερ Σταϊνμάιερ, που απηύθηνε έκκληση στους αρχηγούς των κομμάτων, να σχηματίσουν συμμετοχική κυβέρνηση, δείχνουν το ανήσυχο και αγωνιώδες πνεύμα του, θεωρώντας ότι πρέπει να εξισορροπήσουν τα πράγματα, που θα είναι όφελος και στην Ευρωπαϊκή οικονομία. Μόνο τότε κατά τις Ευρωεκλογές την Ανοιξη του ‘19 δεν θα γίνει πλημμυρίδα νικών των ακροδεξιών κομμάτων.
Η Μέρκελ επηρεασμένη κατ’ ανάγκην από τον Μακρόν, με τον οποίον διατηρεί αγαθές σχέσεις, εμμένει στις επαναληπτικές εκλογές, εν αντιθέσει με τον Σόιμπλε, που και αυτός επιδιώκει να σχηματισθεί κυβέρνηση μειοψηφίας, έστω και δίχως τη Μέρκελ. Όμως στη Γερμανία οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται αποκλειστικά απ’ τους πολιτικούς. Τα διάφορα λόμπυ δίνουν γραμμή. Οι ομάδες των βιομηχάνων πιέζουν ν’ αποφευχθούν νέες εκλογές, διότι θα χάσουν όλα τα κόμματα και θα ωφεληθούν μόνο οι δεξιοί.
Επί 30 χρόνια κυβέρνηση και βιομηχανικές τάξεις τα βρίσκουν. Τελευταία αυτός ο άξονας έχει διαρραγεί. Περιορίστηκαν τα εργατικά δικαιώματα, συρρικνώθηκε το κράτος πρόνοιας. Η Γερμανία κατάλαβε, ότι χωρίς την Ευρώπη δεν μπορεί να ζήσει. Το δίδυμο Μέρκελ – Σόιμπλε λειτούργησε αρνητικά για το μέλλον της Ευρώπης και τώρα πληρώνουν τις αδικίες των πράξεών τους.
Ωστόσο οι Ευρωπαίοι, ενώ τα πάντα βρίσκονται σε στασιμότητα, επιδίδονται στις επιβραβεύσεις των εκλεκτών τους για τις προς αυτούς προσφερθείσες υπηρεσίες. Οι προτάσεις Μακρόν για ενεργειακό και μεταναστευτικό, οι σχέσεις με τη Ρωσία και τη Μ. Ανατολή, το “Brexit”, κ.ά. έχουν πάει στην άκρη, λόγω της παρατεταμένης εσωστρέφειας του γερμανικού προβλήματος. Οι Γερμανοί ηγέτες, οσάκις υπερασπίστηκαν τον κόσμο τους, την πλήρωσαν. Αντί να αποφασίζουν υπέρ του κοινωνικού συμφέροντος, προτιμούσαν το εθνικό. Ο Σόιμπλε είναι ο αρχιερέας αυτής της θεωρίας. Το θέμα της οικ/κης σταθερότητας στην Ευρωζώνη το αφαίρεσε από την πολιτική διαβούλευση. Το χειρίστηκε με κριτήρια, σαν να ‘ταν μόνο γερμανική υπόθεση και εφάρμοσε πρακτικές πειραματιζόμενος με την Ελλάδα.
Στη γερμανική κοινή γνώμη παραποιούν την ιστορία, για να αποκρύψουν το φάσμα της αστάθειας. Γνωρίζουν, ότι οι μόνοι που θα ωφεληθούν με επαναληπτικές εκλογές είναι οι δεξιοί, που ερμηνεύουν το προσφυγικό με ρατσιστική αντιμετώπιση. Οι καλά γνωρίζοντες τα πράγματα λένε, ότι με την αρχή της κρίσης στη Γερμανία έρχεται και η αρχή του τέλους για άλλα ζητήματα, που επωάζονται στην Ευρώπη αρχής γενομένης απ’ τις χώρες του Βίζεγκραντ και τα Δυτικά Βαλκάνια.
Η χώρα μας, το ότι δεν εξωπετάχθηκε απ’ την Ευρωζώνη, το οφείλει στη Μέρκελ, γεγονός, που συνδυάστηκε με δικούς της προσωπικούς λόγους. Βέβαια έκανε αυτά που ζητούσε η Γερμανία, παρά του ότι επεσήμαινε εξ’ αρχής τη γερμανοποίηση της Ευρώπης. Τώρα δικαιώνεται, γιατί η Γερμανία υφίσταται τα επίχειρα, πράγμα που αποφεύγει να το λέει, διότι είναι σίγουρο πως θα λειτουργήσει εις βάρος της!