Γερμανικές οφειλές – Υπεροψία μεν ολιγωρία δε!

Aπ’ τη 10ετία του ’50 είχαν αρχίσει οι διεργασίες να βρεθούν τεκμηριωμένα στοιχεία για την αποφασιστική διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα για τα θύματα του ναζισμού, τις καταστροφές, τις λεηλασίες της ελληνικής οικονομίας και της αποπληρωμής του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Κάθε φορά που το ζητούσαν, κάτι συνέβαινε, το ανέβαλλαν για ευθετότερο χρόνο και το θέμα χανόταν. Ομως κανείς πρωθυπουργός ή άλλο κυβερνητικό όργανο, δεν υπέγραψε κάποιο χαρτί που να παραιτείται η χώρα των αξιώσεών της.
Ο αείμνηστος Σταμούλης με τις εκτελέσεις του Διστόμου κράτησε το θέμα ανοιχτό. Το Ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο (εμείς δεν έχουμε) με το να αρνηθεί (απόφαση 22/10/14) την αποδοχή της απόφασης του Δικαστηρίου της Χάγης (Φεβρ. 2012) ότι τα θέματα των αποζημιώσεων πρέπει να κρίνονται με διακρατικές συμφωνίες και όχι με δικαστικές διεκδικήσεις, αφήνει το θέμα ανοιχτό, διότι ο περιορισμός αυτός για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν μπορεί να εφαρμοστεί». Είναι ακατανόητο τα θύματα της ναζιστικής βίας να μην μπορούν να μηνήσουν στη χώρα τους τη Γερμανία για αδικήματα που διέπραξαν σ’ αυτήν.
Συνεπώς γι’ αυτές τις περιπτώσεις οι αποφάσεις των Εθνικών Δικαστηρίων είναι ισχυρές και αναμένεται επιτέλους η υπογραφή απ’ τον υπ. Δικαιοσύνης της άδειας για την εκτέλεση της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς απ’ το 2000, που υποχρέωνε το γερμανικό κράτος σε αποζημίωση των θυμάτων, ακόμη και με κατάσχεση γερμανικών περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα.
Σήμερα, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εφ’ όσον καταλαγιάσει ο θόρυβος γύρω από τα μνημόνια για το χρέος, τα Grexit και τ’ άλλα, είναι καιρός να τεθούν επί τάπητος οι απαράγραπτες ιστορικά, νομικά και ηθικά αξιώσεις μας, βάσει της έκθεσης που κατατέθηκε στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής από το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης Κατοχικού Δανείου, αλλά και τις άλλες αποζημιώσεις.
Πρόκειται για πληθυσμό που χάθηκε, ανερχόμενο στο 13% της Ελλάδος, σε μάχες, από εκτελέσεις κ.ά. Η χώρα μετετράπη σε ερείπια, λεηλατήθηκαν οι αρχαίοι θησαυροί, κατεστράφη το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο. Μάζεψαν ό,τι κέρματα κυκλοφορούσαν, τάλιρα, δεκάρικα, εικοσάρικα, 37 τόνοι σύνολο και πλήρωσαν 104,5 χρυσές λίρες!! Από τα δίδραχμα, τις δραχμές, τα πενηντάλεπτα, τα εικοσάλεπτα και τα δεκάλεπτα συνέλεξαν 64 τόνους και πλήρωσαν 5,5 χρυσές λίρες. Εβγαλαν 18 τόνους ασήμι και 73 τόνους χαλκού. Εκαψαν 1.700 χωριά και εδημιούργησαν 89 αναγνωρισμένα ολοκαυτώματα.
Το κυρίαρχο όμως αίτημα είναι το κατοχικό δάνειο. Είχε υποσχεθεί ο Χίτλερ ότι η Γερμανία θα το εξοφλήσει, είχε πληρώσει και δύο δόσεις. Ζητούσαμε την αποπληρωμή του απ’ το 1944 μέχρι και το 1995, αλλά η Γερμανία απαντούσε: «το θέμα είναι λήξαν». Στη διάσκεψη των Παρισίων η Ελλάδα ζήτησε αποζημιώσεις 14 δισ. $, αλλά της επεδίκασαν μόνο 7 δισ. $. Με υπολογισμό τον μέσο τόκο των εκδοθέντων αμερικανικών ομολόγων μεταξύ 1944 και 2010 η σημερινή αξία των αποζημιώσεων φτάνει τα 332 δισ. $ και του κατοχικού δανείου 163 δισ. $.
Για το τελευταίο ο καγκελάριος Ερχαρτ υπεσχέθη την πληρωμή του μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών, που έγινε με τη συμφωνία  “4+2” το 1990, αλλά και πάλι η Γερμανία κώφευσε.
Για τις άλλες αποζημιώσεις ο σύμβουλος της Γαλ. Κυβέρνησης Ζακ Ντελπλά δήλωσε (Les Echos Saturday Ιουλ. 2011) ότι οι γερμανικές οφειλές τώρα ανέρχονται σε 575 δισ. $ και ο Γερμανός δόκτωρ Αλμπερτ  Ριτς (Der Spiegel Ιουλ. 2011) συνέστησε στη Γερμανία να βρει λύση διότι τώρα με την κρίση μπορεί να βρεθεί σε αδιέξοδο.
Στη Γερμανία μπορεί να λένε ό,τι θέλουν, αλλά η διεκδίκηση των μη πληρωθεισών πολεμικών αποζημιώσεων είναι θέμα απονομής δικαιοσύνης και προειδοποίηση στους πολεμοχαρείς, ότι, όταν παραβιάζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα από κράτη, που εγκληματούν κατά της ανθρωπότητας, πληρώνονται έστω κι αν περάσουν 80 ή 100 χρόνια!