3η γνώμη
Είχε ψηφισθεί στην Ελληνική Βουλή απόφαση (17-4-19) με ευρύτατη πλειοψηφία, αφορούσα τις οφειλές της Γερμανίας προς το Ελληνικό κράτος από τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επενέβη και το “Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης Οφειλών της Γερμανίας” προς την Ελλάδα, να μην μείνει στα χαρτιά η απόφαση. Πράγματι έγινε «ρηματική διακοίνωση» προς τη γερμανική κυβέρνηση (4-6-19), η άποψη της οποίας ανέκαθεν ήταν εκπεφρασμένη, ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα.
Το Γερμανικό κόμμα “Die Linke” ζήτησε να λάβει θέση επ’ αυτού η αρμόδια υπηρεσία του Ομοσπονδιακού Γερμανικού Κοινοβουλίου, η οποία αποφάσισε ότι «παρά τα όσα ανυπόστατα και προκλητικά διακήρυξε η Γερμανική Κυβέρνηση, το θέμα των Ελληνικών αξιώσεων έναντι της Γερμανίας δεν έχει κλείσει». Ταυτίζεται και με την άποψη του τέως Π.τ.Δ. κ. Παυλόπουλου ότι είναι «νομικώς ενεργές» και δικαστικώς επιδιώξιμες (“Χ.Ν.” 8-7-19).
Στη χώρα μας υπάρχουν αποφάσεις δικαστηρίων, που άλλες εφαρμόζονται “αυθωρεί και παραχρήμα” και άλλες παραμένουν στο χρονοντούλαπο. Πρόκειται για την αμετάκλητη απόφαση του Α.Π. απ’ το 2000, περί των Γερμανικών αποζημιώσεων, που για να γίνει εκτελεστή πρέπει να υπογραφεί από τον Έλληνα υπ. Εξωτερικών. Το αναπάντητο ερώτημα παραμένει, γιατί κανένας απ’ τους 17 υπουργούς που έχουν υπουργέψει δεν έχουν υπογράψει την απόφαση του Α.Π. “Κάποιο λάκκο έχει η φάβα”, διότι όλα τα κόμματα έχουν κυβερνήσει. Αν υπεγράφετο η απόφαση θα μπορούσε να εισπραχθεί το ποσόν, με πολλούς τρόπους, ακόμα και να εγγραφεί στον Π/Υ ως οφειλόμενο, όπως έχει προτείνει ο τέως Ευρωβουλευτής κ. Νότης Μαριάς.
Έκτοτε η Γερμανία επιδίδεται σε πάσης φύσεως παρελκυστικές ενέργειες, να αποδυναμώσει το ελληνικό αίτημα των οφειλών απ’ τα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας. «Χρησιμοποιεί δήθεν ανώδυνα εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία παραχαράσσουν άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε κεκαλυμμένα την ιστορία της κατοχής» (Εφ. Συν. 17-12-2020).
Συμφωνήθηκε να λειτουργήσει το “Ελληνογερμανικό Ίδρυμα της Νεολαίας”, και υπεγράφη μία διακρατική σύμβαση τρεις ημέρες πριν τις εκλογές του 2019 από την υπηρεσιακή κυβέρνηση, που ως Διεθνής Σύμβαση έπρεπε να κυρωθεί με νόμο. Αλλά και τούτο δεν έγινε. Κλήθηκε η Βουλή να ψηφίσει τη Συμφωνία με τροπολογία σε νόμο του Υπ. Εξωτερικών. Επί τούτου είχε αντίρρηση η αντιπολίτευση, διότι δεν είχε την υπογραφή, του υπουργού.
Εδώ έχουμε και την αντίθεση του “Εθνικού Συμβουλίου για τις Γερμανικές Επανορθώσεις”, που λέει ότι ο στόχος της Σύμβασης είναι «η διείσδυση της Γερμανίας στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα». Ενδέχεται, συνεπώς, πίσω απ’ το περιώνυμο “Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας” κάτι να κρύβεται.
Προς το παρόν όλα είναι συγκεχυμένα. Αντιρρήσεις υπάρχουν απ’ τους διανοούμενους και αμφιβολίες απ’ τους πολιτικούς, αν η Σύμβαση που κυρώθηκε διά τροπολογίας και όχι με νόμο, ως ωφείλετο, είναι έγκυρη και δεν θα αμφισβητηθεί μελλοντικώς.
