» 3 Ιουλίου 1941
» Η αλήθεια και τα παραµύθια
Όταν πάρεις από τον εχθρό το όπλο του και ακόµη καλύτερα αν δεν τον φονεύσεις είναι : λεβεντιά, παλληκαριά κι ανδρεία.
Όταν όµως πάρεις από τον εχθρό το οποιοδήποτε προσωπικό του αντικείµενο αξίας τότε είναι ΛΗΣΤΕΙΑ.
Τις παραµονές της Μάχης της Κρήτης, η Γερµανική αεροπορία βοµβαρδίζει ανελέητα το νησί.
Σε µια επιδροµή στο αεροδρόµιο Μάλεµε, λίγες µέρες πριν την πτώση των αλεξιπτωτιστών, Γερµανικά καταδιωκτικά αεροσκάφη, αφού πολυβόλησαν τις εγκαταστάσεις του αεροδροµίου αποµακρύνονται.
Ένα απ’ αυτά που έχει χτυπηθεί από τα αντιαεροπορικά πυρά, επιστρέφει και προσγειώνεται κοντά στην παραλία, στη θέση «Πλάκα» του Ταυρωνίτη.
Κάποιος ….. εκ των κατοίκων της περιοχής, σκαρφάλωσε στο αεροπλάνο, αµέσως µετά την ανώµαλη προσγείωσή του και προσπάθησε να πάρει από τον υγιέστατο πιλότο, όπως διηγούνται το….. «πιστόλι» του. Από την πάλη που ακολούθησε αλληλοτραυµατίσθησαν ελαφρώς.
Στην συνέχεια έφθασαν οι Νεοζηλανδοί που έλεγχαν την περιοχή και παρέλαβαν τον πιλότο, του οποίου τα ίχνη τελικά χάθηκαν.
Τον επόµενο µήνα, Ιούνιο 1941, που είχαν πλέον εδραιωθεί οι Γερµανοί στην Κρήτη, ένα ζευγάρι ξένων – πιθανόν Ρωσοπόντιοι, που διέµεναν τότε στην περιοχή, κατήγγειλε το περιστατικό στους Γερµανούς, οι οποίοι άρχισαν ανακρίσεις και συλλήψεις στην συγκεκριµένη περιοχή.
Σε πρώτη φάση, οι συλληφθέντες κάτοικοι της περιοχής, αφέθησαν ελεύθεροι, καθ’ όσον σε ανάκριση κατ’ αντιπαράσταση που έκαναν οι Γερµανοί, οι Ρωσοπόντιοι υπέδειξαν σαν υπαίτιο της επίθεσης στον Γερµανό πιλότο, κάποιο άσχετο, κάτοικο άλλης περιοχής των Χανίων.
Στη συνέχεια βέβαια, οι Γερµανοί επανήλθαν στον Ταυρωνίτη και άρχισαν νέες ανακρίσεις. Τότε ήταν που η «κυρία» Κ… από την περιοχή, επιβεβαίωσε το γεγονός στους Γερµανούς.
Αυτό έφτανε, οι Γερµανοί ξανασυνέλαβαν δώδεκα άτοµα.
Το τέλος των 12 ήταν προδιαγεγραµµένο, τους πήγαν στη θέση που είχε προσγειωθεί το αεροσκάφος πρωί-πρωί της 3/7/41 και τους εκτέλεσαν.
Εκεί υπάρχει σήµερα µνηµείο.
Για την συγκεκριµένη υπόθεση, έχουν λεχθεί πάρα πολλά, έχουν γραφτεί πάρα πολλά, έχει χυθεί πάρα πολύ µελάνι. Έχουν γραφτεί ποιήµατα και έχουν εκφωνηθεί πύρινοι λόγοι. Κανείς όµως ποτέ, δεν τόλµησε να πει την αλήθεια.
Την αλήθεια για το ποιο ήταν το πραγµατικό «µήλον της έριδος», που σίγουρα δεν ήταν το Luger του πιλότου και για το ποιά «κυρία» «υπέγραψε» µε τα λεγόµενά της στους Γερµανούς, την θανατική καταδίκη των δώδεκα.
Εδώ πρέπει να αποσαφηνιστεί : όταν πάρεις από τον εχθρό το όπλο του και µάλιστα δεν τον φονεύσεις είναι παλληκαριά, λεβεντιά κι ανδρεία.
Όταν όµως πάρεις από τον εχθρό το οποιοδήποτε προσωπικό του αντικείµενο αξίας τότε είναι ΛΗΣΤΕΙΑ.
Να ληφθεί υπόψιν ότι σήµερα το προϊόν της ληστείας από τον Γερµανό πιλότο ευρίσκεται στην περιοχή.
Πρέπει όµως να σταµατήσει η υποκρισία του ότι µόνο εµείς είµαστε οι καλοί και οι ήρωες, και πάντα φταίνε οι άλλοι. Τα πράγµατα πρέπει να λέγονται και να γράφονται όπως έγιναν καθόσον µόνον τοιουτοτρόπως γράφεις ιστορία και η ιστορία που γράφεις διδάσκει.
Σηµείωση: Σε αυτή εδώ την εκτέλεση είχαµε και το περιστατικό µε τους Γιακουµάκηδες –πατέρα και υιό – που ενώ ήταν προς εκτέλεση, τελικά ο Γερµανός αξιωµατικός τους άφησε ελεύθερους.
Το όνοµα της “κυρίας” δεν µπορεί να γραφτεί καθ’ όσον πιθανόν να έχει απογόνους οι οποίοι δεν φέρουν καµία ευθύνη. Το αυτό ισχύει και µε το όνοµα του εταίρου υπευθύνου της εκτέλεσης.
Ευχαριστώ τους φίλους µου που µου εµπιστεύονται σοβαρές και απόρρητες υποθέσεις.
Από το βιβλίο µου «ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ – ΦΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΒΕΝΤΕΤΕΣ»
* Ο Μιχάλης Κατσανεβάκης είναι Αρχιτέκτων Μηχ/κος
Συγγραφέας-Ιστ. Ερευνητής
