Θα πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε που συγκέντρωνα υλικό για το βιβλίο µου που αφορούσε το θαυµατουργό βοτάνι ∆ίκταµο.
Στο Ρεθεµνιώτικο χωριό Κάτω Πόρος, δυο χιλιόµετρα από την Αργυρούπολη, ζούσε ακόµη ο µοναδικός και αλησµόνητος Στέλιος Σπυριδάκης που ήταν αρχηγός µιας οµάδας, Πατούλια την ονόµαζαν αυτοί, που σε αρκετά µέρη της Κρήτης, και σε ιλιγγιώδη γκρεµνά και βράχους, µάζευαν το δίκταµο. Και τότε το άγριο είχε πολύ καλή τιµή και είχαν καλό εισόδηµα.
Ο Στέλιος ήταν ένας πρακτικός άριστος σκαρφαλωτής – αναρριχητής και µε την ευκαιρία µου διηγήθηκε ένα γεγονός που µε συντάραξε, και στο οποίο έπαιξε την τελευταία πράξη ενός δράµατος.
Μετά τη Μάχη της Κρήτης, ο εν αποστρατεία συνταγµατάρχης Χρήστος Τζιφάκης δηµιούργησε στον τόπο του, το χωριό Πρινές, λίγο πιο έξω από την πόλη του Ρεθύµνου, την ΕΟΡ (Εθνική Οργάνωση Ρεθύµνης) που υποτίθεται ότι ήταν παρακλάδι της Εθν. Οργ. Κρήτης (ΕΟΚ).
∆εν ήταν ένοπλη αλλά είχε ρόλο πληροφοριών-κατασκοπείας και φυσικά συνεργαζόταν µε τους Βρετανούς και κυρίως µε τον ασύρµατο στον Βουρβουρέ Αση Γωνιάς. Λογικό για τα χρόνια εκείνα και το γεγονός της ενισχύσεως της οργάνωσης µε χρυσές λίρες που φαίνεται κυκλοφορούσαν… άφθονες.
Σε µια περίπτωση, που και ο Στέλιος δεν είχε µάθει λεπτοµέρειες, χάθηκε ένας µικρός αριθµός λιρών και η κλοπή αποδόθηκε σε µια οικογένεια, και συγκεκριµένα στον πατέρα και τους δυο γιους του που είχαν επαφές µε την οργάνωση. Επίσης δεν είναι γνώστες οι ενέργειες απέναντι σε αυτούς για να επιστρέψουν τις λίρες, αν τις είχαν πράγµατι αυτοί ή ό,τι άλλο.
Έτσι, ελαφρά τη καρδία, αποφασίστηκε η σκληρή τιµωρία τους. Άγνωστο πόσοι “εκτελεστές” µετέβησαν στην Αργυρούπολη όπου εργαζόταν σε οικοδοµή ο πατέρας και οι δυο του γιοι και, πάλι δεν είναι γνωστό µε ποια διαδικασία, τους οδήγησαν δεµένους πισθάγκωνα µπροστά σε ένα βάραθρο της περιοχής, όπου τους εξετέλεσαν και τους έριξαν µέσα. Ανέφεραν δε στους δικούς τους ότι τους εξαπέστειλαν ξαφνικά από το Ροδάκινο για τη Μέση Ανατολή, γιατί θα τους σκότωναν οι Γερµανοί. Για µεγάλο χρονικό διάστηµα οι δικοί τους προσπάθησαν να βρουν άκρη, όπως και µε τη λήξη του πολέµου ανάµεναν την επιστροφή τους, αλλά τίποτα.
Σαράντα χρόνια µετά την εκτέλεση ένας από τους εκτελεστές, ετοιµοθάνατος, αποκάλυψε το µυστικό.
Τότε οι συγγενείς τους γνωρίζοντας τις ικανότητες του Στέλιου, τον κάλεσαν να προσπαθήσει για την ανάσυρση των λειψάνων, αν πράγµατι είχε συµβεί έτσι. Και ήταν έτσι. Ανέσυρε τα οστά µε τα καλώδια ακόµη στα χέρια και η κηδεία των δολοφονηµένων πραγµατοποιήθηκε στον Πρινέ, σαράντα χρόνια µετά τον θάνατο τους.
Τραγικά και απάνθρωπα γεγονότα που µακάρι να µην ξαναγίνουν πότε.
Η ιστορία αυτή γίνεται ευρύτερα γνωστή για πρώτη φόρα από τις στήλες των “Χ.ν.”
