Αρμένιζα στα πέλαγα μ’ ένα μικρό σκαφάκι. Εκείνο που μου δώσανε από κληρονομιά. Άνοιξα τα πανιά με ούριους ανέμους. Ανοίχτηκα στα πέλαγα. Άγνωστα μου φαινόταν, αλλιώτικα απ’ τις περιγραφές. Ξαφνιάσματα και κινδύνους είχε το ταξίδι. Απρόβλεπτο ήταν στην αρχή, μα με*τον καιρό έμαθα τους ανέμους. Κι όταν κάποιος άνεμος που πήγαινε κόντρα, ταξίδευα με άλλους. Κι όταν μου σκίστηκαν τα πανιά, αναγκάστηκα να κωπηλατήσω. Άλλοτε το σκάφος προσέκρουε σε υφάλους, άλλοτε σε σκοπέλους. Δεν το φανταζόμουνα τι συναντούσα. Μα ήμουν μεσοπέλαγα, αδύνατον να γυρίσω πίσω, έπρεπε να συνεχίσω, κάποια στεριά να αντικρύσω, ασφάλεια να νιώσω. Και να! Την εντόπισα, την αντίκρυσα την ξηρά. Πολύ κοντά στα μάτια μου φαινόταν, κι όμως μίλια έπρεττε να διανύσω έφτασα θριαμβευτικά. Λίγο μετά τη σιγουριά ήρθε η ερημιά. Μικρό που ήταν το νησί, και λίμνη φάνταζε το πέλαγος. Ανάγκη ένοιωσα σφοδρή σ’ ωκεανούς να ταξιδέψω. Τόλμησα! Ξεκίνησα για τα άγνωστα νερά. Μα τώρα που έμαθα πολλά, αλλάζω το σκαρί. Αφησα εκείνο που μου δώσανε, απέκτησα δικό μου. Εγώ το κατασκεύασα με υλικά επιλεγμένα. Εμπιστεύτηκα κάποιους ειδικούς που μου πρότειναν υλικά πθιότητας. Βασίστηκα στην πείρα μου, στη γνώση απ’ το πρώτο το ταξίδι.
«Αβύθιστο τιτανικό» ονόμασα το καινούργιο σκάφος. Ήμουν σίγουρη στο τέρμα πως θα φτάσω γιατί τα στεγανά με τα οποία το επένδυσα ήταν πολλά και σταθερά. Επλήρωσα όμως ακριβά. Αυτό διδάχτηκα «τίμημα πρώτα θα πληρώσεις κι έπειτα θα αποκτήσεις».
Το υπερωκεάνιο ο αβύθιστος τιτανικός, εγώ είμαι μέσα κι έξω. Η ζωή μου η απρόβλεπτη είναι ωκεανός αποφασισμένη να τον ταξιδέψω.
Αν ποτέ παγόβουνο ραγίσει το πρώτο στεγανό μου, δεν θα πανικοβληθώ, υπάρχει το εσώτερο, ακόμα πιο δυνατό. Εχω ένα πλήρη εξοπλισμό. Εχω και την πολυτέλεια όλα να τα αντικαθιστώ, φθαρμένα όταν είναι καινούργια να αποκτώ, αν κρίνω πιο συμφέροντα και πιο λειτουργικά πώς είναι. Αυτά τα στεγανά στο σκάφος μου που έβαλα, δεν τα βλέπεις, δεν τα αγγίζεις, μονάχα τα βιώνεις.
Το πρώτο πρώτο το εξωτερικό είν’ η ελευθερία. Θα τα αριθμήσω θα τα ονομάσω μα κάποιο θα ξεχάσω, που έτσι κι αλλιώς υπάρχει στα εσώτερα που κάποτε το πρόσθεσα και δεν θυμάμαι πότε.
Πίστη και αυτοπεποίθηση. Ανάμεσα είναι η αγάπη, τόλμη και δημιουρνία. Ποιο είναι το πρώτο, ποιο είναι το δεύτερο, δεν έχει σημασία.
Το ένα κι αν ραγίσει, το άλλο θα το καλύψει. Για τις ρωγμές έχω το υλικό για να τις κλείσω. Γνώση το λένε. Το σκάφος με τέτοια στεγανά είναι παντός καιρού. Το μυστικό μου το αποκάλυψα, τώρα σαλπάρω για το μεγάλο ταξίδι. Δεν έχω φόβους πια, όχι γιατί «έχω στεγανά», όχι μόνο αλλά γιατί υπάρχουν και παραπλέοντα σκάφη. Είναι οι φίλοι μου που αγαπώ, την ίδια διαδρομή ακολουθούμε. Ελεύθεροι!! Το φόβο τον βυθίσαμε! Καλό μας ταξίδi!
