» Μικρὸ σχόλιο στὰ γεγονότα …καὶ γιατί δὲν μᾶς τὸ λές ἀλλὰ βγαίνεις στὸν κόσμο ὅλο κλάψες καὶ ψευτιές;
Kαὶ ξαφνικὰ ὅλοι, πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχισαν νὰ διαρηγνύουν τὰ ἰμάτιά τους καὶ νὰ κραυγάζουν διότι ἡ Ἁγία Σοφία ἔγινε ξανὰ τζαμί.
Ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ κεὶ ποὺ κοιτάζει καὶ μὲ τὰ γυαλιὰ ποὺ φορεῖ, ἀντίστοιχα βλέπει καὶ καταλαβαίνει καὶ λέει.
Ὁπότε μποροῦν νὰ λένε ὅτι ἡ Ἁγία Σοφιὰ εἶναι «ἐμβληματικὸ μουσεῖο», «ἀνήκει στὸν κόσμο» εἶναι «παγκόσμια κληρονομιὰ τῆς Οὐνέσκο», «σύμβολο παγκόσμιας ἱστορίας καὶ πολυπολιτισμικῆς ἐκπροσώπησης», «μνημεῖο ποὺ μποροῦν νὰ τὸ ἀπολαύσουν ὅλοι» καὶ πολλὰ ἄλλες ἠχηρὲς κενολογίες.
Ἡ μάννα ὅταν ἔχει στὸ φέρετρο τὸ παιδὶ της, κλαίει τὸ παιδί της. Οἱ ἄλλοι μπορεῖ νὰ μιλοῦν γιὰ τὸν «καλὸ ἄνθρωπο», τὸν «σπουδαῖο ἐπιστήμονα», τὸν «λαμπρὸ συνεργάτη», τὸν «ἀγωνιστὴ τοῦ καλοῦ» καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο ἔχουν δεῖ σ᾿ αὐτόν. Ἡ μάννα ὅμως καὶ οἱ συγγενεῖς κλαῖνε τὸν ἄνθρωπό τους, τὸ κομμάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. «Παιδί μου» φωνάζει ἡ μάννα. Δὲν λέει «μεγάλε ἐπιστήμονα» ἤ «ἐξειδικευμένε μελετητὴ», γιατὶ δὲν βλέπει τὶς ἰδιότητες τοῦ παιδιοῦ της, βλέπει τὸ ἴδιο τὸ παιδί της. Τὰ ἴδια ἰσχύουν φυσικὰ καὶ γιὰ τὸ παιδὶ ὅταν βλέπει νεκρὸ τὸν πατέρα ἤ τὴν μάννα του.
Γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες καὶ Ὀρθοδόξους ἡ Ἀγιὰ Σοφιὰ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ λαμπρά κομμάτια τοῦ σώματός μας, τῆς ἱστορίας μας, τῆς ψυχῆς μας. Καὶ ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ τώρα καὶ σχεδὸν ἐξακόσια χρόνια εἶναι αἰχμάλωτη στὰ χέρια τῶν βαρβάρων τῆς ἀνατολῆς. Αὐτοὶ εἶναι οἱ νικητὲς, οἱ κατακτητὲς, οἱ κυρίαρχοι. Ἄν ἔχωμε συναίσθησι τῆς πραγματικότητος δὲν μπροροῦμε νὰ βγαίνουμε καὶ νὰ παπαγαλίζουμε ὅσα λένε οἱ ἄλλοι, οἱ ξένοι, οἱ ἀδιάφοροι ἤ καὶ ἐπίβουλοι.
Ἄν πράγματι συναισθανόμαστε τί εἶναι ἡ ἁγία Σοφία γιὰ τὸ ἔθνος μας καὶ τὸν λαό μας πρέπει νὰ μιλοῦμε ἀνάλογα.
Δὲν μποροῦμε νὰ λέμε: «Η Αγία Σοφία ως μουσείο αποτελεί τόπο και σύμβολο συναντήσεως, αλληλεγγύης και αλληλοκατανοήσεως Χριστιανισμού και Ισλάμ».
Ἡ λεηλατημένη Ἁγία Σοφία, ἡ μετατραπεῖσα σὲ τζαμὶ εἶναι σύμβολο συναντήσεως, ἀλληλεγγύης καὶ ἀλληλοκατανοήσεως; Συνάντησις λέγεται ἡ κατάκτησις, ἡ λεηλασία, ἡ ἀλλαξοπιστία διὰ τῆς βίας; Ἀλληλεγγύη εἶναι ἡ σφαγὴ, ὁ ἐξανδραποδισμὸς καὶ ἡ γενοκτονία τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν; Ἀλληλοκατανόησις λέγεται ἡ δουλεία, ἡ καταπίεσις ἡ ἐξαφάνισις κάθε δικαιώματος ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ζωή; Ἡ θρησκεία τοῦ μίσους, τῆς βαρβαρότητος καὶ τῆς ἀπανθρωπίας τίνος εἴδους συνάντησι καὶ ἀληλοκατανόησι μπορεῖ νὰ ἔχει μὲ τὴν πίστι τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀνθρωπιᾶς;
Ἄν χάσουν οἱ λέξεις τὸ νόημά τους δὲν ὑπάρχει ποτὲ ἐλπίδα διορθώσεως τοῦ κακοῦ. Ἄν τὴν κατάκτησι τὴν ὀνομάζεις καὶ τὴν θεωρεῖς συνάντησι, ἄν τὴν δουλεία καὶ τὴν σκλαβιὰ τὴν λές ἀλληλεγγύη, ἄν τὴν τρομοκρατία καὶ τὴν ὑποταγὴ τὴν λές ἀλληλοκατανόησι, τότε ἀφοὺ ζεῖς ἀρμονικὰ σὲ ἕνα κόσμο ἀλληλεγγύης καὶ ἀλληλοκατανοήσεως δὲν χρειάζεται κάτι νὰ κάνεις καὶ κάτι νὰ ἀλλάξεις. Καλὰ εἶναι ἐκεί. Μὴν παραπονιέσαι γιὰ ὅτι σοῦ συμβεῖ. Καὶ ἄν ὁ κατακτητὴς, ὁ ἐπίβουλος, ὁ τύραννος ζητᾶ ὅλο καὶ περισσότερα καὶ μεγαλώνει ὁ αὐταρχισμὸς καὶ τὰ βασανιστήριά του μὴν δίνεις σημασία, ἀπλῶς βαθαίνει καὶ πλαταίνει ἡ ἀλληλεγγύη καὶ ἡ ἀλληλοκατανόησι.
Ἄρα νέα συνάντησι εἶναι τὸ νὰ θέλουν οἱ Τούρκοι τὴ μισὴ Κρήτη καὶ τὴ γύρω θάλασσα μὲ ὅτι πλοῦτο περιέχει ὁ βυθός της. Ἀλληλοκατανόησι εἶναι νὰ τοὺς τὰ παραχωρήσουμε , ὅπως προπαγανδίζει μέρος τοῦ ἐξωνημένου πολιτικοῦ μας συστήματος…
Ἔτσι δὲν πᾶμε πουθενά. Πρέπει νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, νὰ στήσουμε τὴ χώρα σὲ στερεὲς βάσεις μὲ στερεὲς ἀξίες. Τὸ νὰ ἐλπίζουμε σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ μᾶς βοηθήσουν εἶναι ἀπλὰ ἡλιθιότης. Τὸ νὰ νικήσουμε δύσκολο εἶναι, ἀλλὰ τὸ νὰ πολεμήσουμε εἶναι ἀπαραίτητο. Χωρὶς αὐτὸ δὲν ὑπάρχουμε. Χωρὶς ἐπαινετὸ πόλεμο ὑπὲρ τῆς ἀληθείας δὲν ὑπάρχεις. Τὸ νὰ ἐπιδιώκεις μιὰ ἐξευτελιστικὴ εἰρήνη δείχνεις ὅτι εἶσαι πεθαμένος καὶ ἔτσι σὲ ἀντιμετωπίζουν ὅλοι.
Χρειαζόμαστε ζωντανὴ ἡγεσία πνευματικὴ καὶ πολιτικὴ καὶ λαὸ δρῶντα καὶ ὄχι παρακολουθοῦντα ἀπὸ τὶς ὀθόνες τὰ τεκταινόμενα.
Δυστυχῶς καὶ ὁ τρόπος ἀντιδράσεως στὸ προαγγελθὲν κατόρθωμα τοῦ τούρκου δικτάτορα δείχνει ὅτι πολὺ ἀπέχωμε ἀπὸ κάτι τέτοιο.
