Κύριε διευθυντά,
ο πλούσιος αλλά άτεκνος Πτοιόδωρος είχε υποσχεθεί στον Καλλιδημίδη να του αφήσει μετά θάνατον την περιουσία του αλλά, παρά την ηλικία του, δεν έλεγε με τίποτα να πεθάνει. Έτσι αυτός αποφάσισε να τον στείλει μιαν ώρα αρχύτερα. Συνεννοήθηκε με τον οινοχόο να του ρίξει δηλητήριο στο κρασί αλλά ο οινοχόος άλλαξε κατά λάθος τα κύπελλα και έτσι δηλητηριάστηκε ο Καλλιδημίδης.
Αυτά ακούγονται σε έναν από τους Νεκρικούς διαλόγους του Λουκιανού, όπου ο Καλλιδημίδης αφηγείται πώς βρέθηκε στον Αδη. Συμβαίνουν όμως και στην ελληνική πολιτική σκηνή: η κυβέρνηση έστησε τη σκευωρία του «σκανδάλου Novartis» υπολογίζοντας ότι θα «έσερνε» ως υποδίκους μέχρι τις επόμενες εκλογές τους πολιτικούς της αντιπάλους, αλλά τώρα επικρέμαται εναντίον της ίδιας η απειλή μιας μακράς δικαστικής περιπέτειας.
Διότι αν η Δικαιοσύνη κάνει το καθήκον της όσον αφορά την πυρκαγιά στο Μάτι, «κυβερνητικοί» υπηρεσιακοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες και εξ αντανακλάσεως οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι κινδυνεύουν να υποστούν χειρότερα από αυτά που σχεδίαζαν για τους άλλους. Με την προκαταρκτική εξέταση, την πιθανολογούμενη άσκηση διώξεων, την τακτική ανάκριση και τη δίκη που θα ακολουθήσει είναι βέβαιο ότι η υπόθεση θα μείνει στην επικαιρότητα πολύ πέρα από τον χρόνο των επόμενων βουλευτικών εκλογών.
Θεία Δίκη; Όποιος σκάβει το λάκκο του αλλουνού; Διαλέγετε και παίρνετε. Εγώ προτιμώ να σταθώ στην ειρωνεία της ανατροπής: με τους κυβερνώντες να καταλήγουν στον Άδη της πολιτικής ζωής και να θυμούνται το παρελθόν, όχι όπως ο κόμης Ουγολίνος στον Δάντη αλλά όπως ο Καλλιδημίδης στον Λουκιανό, όταν περιγράφει τη μοιραία στιγμή: «Eνώ ο Πτοιόδωρος απολάμβανε το κρασί του, εγώ σωριάστηκα κάτω φαρδύς πλατύς».
Μιχαήλ Πασχάλης,
Ομότιμος Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης
