Για αυτήν την Κοίμηση…

Γι’ αυτή την «Άμωμη Κοίμηση», της Μεγαλόχαρης…, που, πένθος ΔΕΝ είναι, θλίψη ΔΕΝ αφήνει, δάκρυ δεν κομίζει…
Η Λαμπρή του Θέρους, ημέρα θερμή στα μισά του Αυγούστου, που, «λουόμενος» στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα, των Ισαποστόλων, Φωτίου και Ανικήτου, «στρέφει» το φως του στη Θεοτόκο…
Την αποφασισμένη, γαληνεμένη και εν αγαλλιάσει, ν’ ανέβει ψηλά, ψηλά, ψηλότερα, για ν’ ανταμωθεί με τον Γιο Της, δοξαστικά!
Γι’ αυτή την Κοίμηση, και σ’ αυτή την Κοίμηση, όλος ο Χριστιανικός, Ορθόδοξος κόσμος, θ’ ακουμπήσει στο Σεπτό της Πρόσωπο, την Προσευχή του…
Το αίτημα, το παράπονο και την απελπισιά του, να βρει την παρηγοριά Της, τη μεσιτεία Της, τη συγκίνησή Της, για τα πάθια της «Επίγειας Μάνας».
Με κεφαλαία επίσης, ναι, αφού κι Εκείνη, η Αγνή και Εκλεκτή, ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ πάνα πει, του Υψίστου, φέρουσα τον Θεάνθρωπο στην Κύηση του Σώματός Της, έζησε, ένιωσε, σπάραξε και θρήνησε ως Μάνα του Επίγειου Κόσμου…
Θ’ ακουμπήσει όμως, ο πιστός κόσμος και την Προσφώνησή του!!
Κατά το δοκούν των γεωγραφικών ιδιωμάτων και γνωρισμάτων, και της έμπνευσής του, σύμφωνα με την αισθητική τη Θεία, της οικειότητάς του, προς την Λατρεμένη του…
Ωωω!.. Παναγιά μου Γρηγορούσα, Θαλασσινή, Κανάλα και Παλιανή…
Ωωω… Παναγιά μου του Σουμελά, Καλυβιανή, Νικοποιός, Γοργοεπήκοος, Φανερωμένη και Άξιον Εστί… Εικοσιφοίνισσα, Γλυκοφιλούσα, Ρεϊσδερέ και Τριχερούσα της καρδιάς μας!..
Θα προσφωνήσει, θα προσκυνήσει, θ’ αφήσει το τάμα και τους ανθούς του. Την αναφτή λαμπαδίτσα του, κι ένα χρυσικό κειμηλιακό, από το «σπιτικό εικονοστάσι», ίσως, αλλά δεν θ’ απομακρυνθεί ακόμη…
Δεν θ’ απομακρυνθεί ακόμη από την απαράμιλλη συντέλεση του «Αγίου Θανάτου» της Θεογεννήτορος!!
Η ΩΡΑ είναι μέγιστη, σημαντική…, γιατί η Πελαγινή «Αυγούστα» της Ιεροσύνης σταματά με το Άχραντο Χέρι Της τις ετησίες, για να διαβούν οι προσκυνητές τα μπλάβα κι αρμυρά νερά…
Να βρεθούν περνώντας δρόμους χερσαίους, ανοιχτούς, κι εκείνοι να ΔΟΥΝ, να συγκινηθούν και να κρατήσουν στη μνήμη τους τις εξαίσιες εικόνες!
Από τις ύστατες ανάσες της Αγιοτέρας των Χερουβείμ!
Συνεχώς απολύουν κρινάκια της άμμου κι ανθούς της αλιγαριάς, πουλάκια θαλασσινά και λαϊκούς καημούς, που εκπορεύονται όλα από τα τρυφερά Έσω Της!.. Κι όλα μαγεύονται…
Οι προσκυνητές, το τοπίο, οι Αρχαγγέλοι και τα προσφυγόπουλα, που τη λογιάζουν Μάνα και γιαγιά.
Όλοι έχουν το νου τους, μήπως προλάβουν κάτι να «παγιδέψουν» στα χέρια τους…
Ένα πουλάκι, ένα λουλούδι, ένα λαϊκό καημό, κάτι τις, τέλος πάντων…
Χρόνια Πολλά.