ΕΧΟΥΜΕ ξαναγράψει για την τρίμηνη έκδοση των Αρμενιανών Αποκορώνου, την “Ελευθερόπολι”. Κάθε τεύχος της και μια έκπληξη, κάθε σελίδα της και μια ενιαφέρουσα παρουσία. Και δεν είναι μόνο τα «περαζούμενα», με κείμενα ή φωτογραφίες «παλαιϊκές» που συγκινούν. Είναι και κάτι λογοτεχνήματα που άνετα θα έπαιρναν μια πρώτη θέση στις καρδιές των αναγνωστών μας. Όπως το παρακάτω της κας Πόπης Γαβριλάκη-Λαμπρινέα, με τίτλο “Ανοίγεις τα χέρια”. Βρίσκεται σε περίοπτη θέση (1η σελίδα) στο τελευταίο φύλλο, το 89ο/2018: Ένα τρυφερό κείμενο για την απροσμέτρητη αγάπη μιας μητέρας και γιαγιάς, για το καθήκον και τη φροντίδα για όλους, για τον χρόνο που κλέβει αγκαλιές αλλά και για την ενοχή και τον καημό για την αγάπη που δεν πρόλαβε να εκφραστεί:
«Αχ αυτός ο ασυμμάζευτος χώρος, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, μάνα, πατέρας, αδερφός αδερφή, άντρας, παιδί, κι άλλο παιδί, ομιλίες, χαρές, γέλια, φωνές·όλοι βιάζονται, όλοι κάτι ζητούν με τα μάτια τους, σε κοιτάζουν, μα εσύ μες στη βιασύνη σου δεν τους βλέπεις…
Εγινες ένα ρομπότ: μαγειρεύεις, ετοιμάζεις το μάθημα, σιδερώνεις, μπαίνεις στο μπάνιο και πιάνεις τη μύτη, τα ξεχασμένα άπλυτα στην κάτασπρη τσάντα με τα χαζά αυτοκόλλητα διαμαρτύρονται, δεν έχεις χρόνο, κλειστές αγκαλιές, αμέτρητες κλειστές αγκαλιές και χαμένες ματιές η ζωή σου.
Γιατί τις απόφυγες; Τι να έλεγαν άραγε; Χαρά, λύπη ή πόνο ανείπωτο; Δάκρυ που κύλισε ή φλόγα και πάθος που χάθηκε περιμένοντας; Ποιος κουράστηκε, ποιος βαρέθηκε και ποιος έφυγε; Ποιο παράπονο δεν αφουγκράστηκες; Ποια αγκαλιά σου δεν άνοιξες… Πόσα δεν πήρες και προπάντων πόσα δεν έδωσες; (…)»
ΚΑΗΜΟΣ και παράπονο για ό,τι δεν μπόρεσες να δώσεις στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Σε μια εποχή τόσο άγρια, με ένα χρόνο τόσο γρήγορα να διαβαίνει, πού καιρός για συναισθήματα, πού καιρός για αγκαλιές και κουβέντες. Αεικίνητη κι ακούραστη, κεφαλή και κολόνα του σπιτιού η μητέρα, έπειτα γιαγιά, με όλα τα μέλη της οικογένειας να περιμένουν από αυτή. Αυτές κι αν είναι ηρωίδες της εποχής μας. Αυτές κι άν έσωσαν οικογένειες τώρα με την κρίση. Και το τίμημα της σκληρής βιωτής; Η μη έκφραση της απέραντης αγάπης μας.
