Για µια ακόµη φορά, αυτές τις εορταστικές ηµέρες, τα φιλανθρωπικά παζάρια, τα γεύµατα αγάπης, οι δράσεις αλληλεγγύης, είναι γεγονός. ∆ράσεις στήριξης απόρων και ανθρώπων µε σοβαρά προβλήµατα.
Σίγουρα δράσεις σηµαντικές για µεγάλο µέρος του πληθυσµού.
Αρκούν όµως αυτές;
∆ίνουν µια ανάσα χαράς µεν αλλά το ζητούµενο είναι πώς αυτή η χαρά δεν θα περιοριστεί σε εορταστικές ηµέρες αλλά θα αποτελεί µόνιµη κατάσταση.
Οµως, αυτό δεν αφορά τους συλλόγους οι οποίοι κάνουν ό,τι µπορούν χάρη στο φιλότιµο και την ανθρωπιά όσων τους απαρτίζουν.
Αυτό αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το κεντρικό Κράτος.
Αφορά τη διαµόρφωση των πολιτικών εκείνων οι οποίες θα αγκαλιάζουν όλες και όλους χωρίς διακρίσεις.
∆εν θα επιτρέπουν τη συνέχιση της φτώχειας.
Ούτε την έλλειψη στέγης για όσους είναι στον δρόµο.
Και ενώ η Αυτοδιοίκηση κάνει κάποια πράγµατα, όπως για παράδειγµα ο ξενώνας αστέγων στα Χανιά, το ζητούµενο είναι κεντρικά αλλά και ευρωπαϊκά να δουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων, το πρόβληµα κατάµατα. Και να χαράξουν πολιτικές κοντά σε όλες και όλους και προπάντων κοντά σε όσους έχουν µεγαλύτερη ανάγκη.
Η κατά καιρούς επισιτιστική βοήθεια που δίδεται σε όσους έχουν ανάγκη, είναι ένα βήµα αλλά απαιτούνται τοµές που θα παρέχουν ουσιαστική βοήθεια σε κοινωνικά στρώµατα τα οποία αδυνατούν να πληρώσουν ακόµα και το ηλεκτρικό ρεύµα.
Μόνο τότε θα µπορέσουµε να µιλάµε για ένα ουσιαστικό κράτος πρόνοιας που και αυτό ακόµα είναι ζητούµενο.
