Άλλος ένας προεκλογικός αγώνας ολοκληρώνεται. Αυτός των Ευρωεκλογών. Αυτός της εκπροσώπησης των χωρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σε µια Ευρώπη που µοιάζει να χάνει τον προσανατολισµό της. Σε µια Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία υιοθετεί ολοένα και περισσότερο τον νεοφιλελευθερισµό. Που χορηγεί πιστώσεις για έργα. Που έχει µια σκληρή νοµοθεσία για το περιβάλλον. Αλλά που την ίδια ώρα, µοιάζει να µην κοιτάζει ισότιµα τους πολίτες της.
Για παράδειγµα το κόστος ζωής δεν είναι το ίδιο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλού είναι πιο υψηλό σε σχέση µε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα στην εποχή από τα µνηµόνια και µετά, το κόστος ζωής είναι πιο υψηλό.
Έχει παθογένειες η Ευρωπαική Ένωση η οποία δείχνει να απέχει και από τη νέα γενιά και τις ανάγκες της.
Κάποτε πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να προτάξει την ποιότητα ζωής όλων των ανθρώπων. Χωρίς αποκλεισµούς και διακρίσεις. Σε όλες τις χώρες – µέλη της.
Και προς αυτή την κατεύθυνση µπορούν να λειτουργήσουν οι ευρωβουλευτές κάθε κράτους.
Όµως, αυτό είναι και θέµα συσχετισµών.
Η Ευρώπη µπορεί να ξαναγίνει υπόθεση των λαών. Αλλά αυτό θέλει προσπάθεια πολλή. Μια άλλη Ευρώπη, πιο κοντά στους πολίτες, είναι ζητούµενο.