Για κάτι το ανώτερο

Πλασμένοι είμαστε ως εικόνα του Θεού, για κάτι το ανώτερο. Η γης μας φιλοξενεί. Ο ουρανός, μας περιμένει. Εκεί είναι το πολίτευμά μας (Φιλίππ. 3, 20).
«Άνω σχώμεν τας καρδίας». Ικανοί είμαστε να κατακτήσουμε το τέλειο. Την αιωνιότητα. Διαρκώς εξελισσόμεθα. Προς τα άνω φερόμεθα, «του Κυρίου συνεργούντος» (Μάρκ. 16, 20).
Στη βαθύτερή μας ουσία, σε σχέση με τη γη, ξένοι είμαστε και οδοιπόροι. Δεν μας ικανοποιεί εκείνο που έχομε. Αυτοί που είμαστε. Η ολιγάρκεια και η αυτάρκεια λείπουν από τους περισσοτέρους μας. Τρέχουμε, και δεν ξέρουμε γιατί τρέχουμε, θέλουμε να πλουτίζουμε, και μάλιστα με όποιο τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, και ξεχνάμε την παροδικότητα του πλούτου και των εγκοσμίων ή τις αρρώστιες και τον θάνατο, που καραδοκούν τον καθένα μας.
Η όποια αλαζονεία είναι ο κυρίαρχός μας και ο θάνατός μας, και όμως επιμένουμε. Τα άλλα δημιουργήματα τα περιμένει η γη. Ο Θεός, από την πρώτη στιγμή φρόντισε για την κατοικία τους, την περιβολή τους και τη διατροφή τους. Η φύση τους εμπιστεύτηκε τα ένστικτά τους. Τα μυστικά της. Ο άνθρωπος όμως πρέπει να κάνει αγώνα για να αποσπάσει με τη διάνοιά του μερικά απ’ αυτά, ένα-ένα, και με ρυθμό βραδύ. Σαν να μην τον περίμενε αυτόν η φύση. Σαν να τον δέχεται ως δαμαστή, κατακτητή, που ο δρόμος του είναι μακρύτερος. Που έχει δίψες και σχέδια ανώτερα. Νοσταλγίες βαθιές, πέρα από τη φύση και την ύλη.
Εισχωρεί σε μια χώρα του καλού και του κακού. Της δικαιοσύνης και της αλήθειας. Της αγάπης και της ελευθερίας, πράγματα που δεν του τα διδάσκει η φύση. Το αντίθετο, μάλιστα, αυτή φυτεύει σ’ αυτόν τον νόμο της αυτοσυντηρησίας κι εκείνος θυσιάζει τη ζωή του και την προσφέρει για κάτι το ανώτερο. Είναι ο οδοιπόρος του Ιδεώδους. Η πορεία του είναι ιερή. Η πατρίδα του, όπως προείπαμε, είναι ο ουρανός.
Ολη η ζωή του Χριστού και το έργο Του, ήταν να μας αποσπάσει από την αιχμαλωσία της γης (ύλης) και να μας βγάλει από τα ερείπιά μας, στα οποία καταντήσαμε με την αμαρτία. Να μας αποδώσει στην αληθινή ζωή και να μας ενώσει με τον Ουράνιο Πατέρα Του (Ιωάνν. 12, 32). Αυτή είναι η αληθινή, η πραγματική σωτηρία. Και, η μοναδική λύτρωση μονάχα στον Χριστό υπάρχει, σε κανέναν άλλο, όπως σε πολλά σημεία μας το λέγει η Αγία Γραφή. Μάταια, και καταστρεπτικά τα άθεα και τα καπιταλιστικά συστήματα και οι υλιστικές θεωρίες υπόσχονται στον άνθρωπο “σωτηρία”, εφόσον τη ζωή την περιορίζουν στον κόσμο αυτόν. Αφού δεν γνωρίζουν την αγάπη και τη θυσία για την οποία ο Χριστός είπε: «Δεν υπάρχει πιο μεγάλη αγάπη από το να δώσεις τη ζωή σου για κείνους που αγαπάς» (Ιωάνν. 15,13).
Δεν έχει κανένα νόημα η σωτηρία χωρίς την αθανασία, χωρίς την πνευματική ζωή, χωρίς τον Θεό. Ενας και μόνο άνθρωπος αξίζει περισσότερο απ’ όλους τους θησαυρούς της γης. Ο άνθρωπος δεν θα ζήσει μονάχα με ψωμί (Ματθ. 4,4 και Λουκ. 4,4). Ο Χριστός ζει, και θα ζήσουν όσοι θα σωθούν δι’ Αυτού. Η ζωή μας είναι κρυμμένη στον Θεό με τον Χριστό.