Για μια Ευρώπη των πολιτών

Η συζήτηση για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει ενταθεί την τελευταία περίοδο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της ανόδου του ακροδεξιού ευρωσκεπτικισμού. Στην πραγματικότητα  και τα δύο είναι αποτέλεσμα των αντιφάσεων της παγκόσμιας οικονομίας, της αναδιάρθρωσης και του νέου διεθνούς καταμερισμού εργασίας. Είναι επίσης  αποτέλεσμα των ισχυρών αντιθέσεων που εμφανίζονται στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της Ευρωζώνης.
Υπάρχουν πλέον ισχυρές ενδείξεις ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αποτελεί μία ένωση πολιτών, αλλά μία οντότητα, η οποία και τις κοινωνικές ανισότητες δεν αντιμετωπίζει και την κυριαρχία ορισμένων κρατών έναντι άλλων επιδοκιμάζει.
Η πρόσφατη κρίση και η υπαγωγή ορισμένων χωρών, κυρίως του Ευρωπαϊκού νότου, σε μνημονιακές πολιτικές αποκάλυψε ότι βασική στρατηγική της Ε.Ε. δεν είναι το κοινωνικό κράτος, αλλά οι σκληρές πολιτικές λιτότητας, οι οποίες οδηγούν μεγάλες μάζες του πληθυσμού σε φτωχοποίηση, αυξάνουν την ανεργία, περιορίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία. Ειδικά στην Ελλάδα εφαρμόστηκαν και δυστυχώς εξακολουθούν να εφαρμόζονται, με τη σφραγίδα της Ε.Ε., ακραίες πολιτικές που όμοιές τους δεν έχουν εφαρμοστεί σε καμία χώρα της Ευρώπης στη σύγχρονη πολιτική ιστορία.
Οι Ελληνες πολίτες, αλλά και πολίτες άλλων χωρών, αμφισβητούν πλέον την Ε.Ε. όχι διότι δεν θέλουν μία Ενωμένη και ισχυρή Ευρώπη, αλλά διότι στο όνομά της περιορίζεται το κοινωνικό κράτος, το δικαίωμα στην εργασία, ενώ η δημόσια περιουσία εκχωρείται στη γερμανική ηγεμονία, η οποία έχει μετατρέψει το ευρώ σε έναν μηχανισμό οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας.
Ταυτόχρονα η πρόσφατη προσφυγική κρίση απεκάλυψε ότι η Ε.Ε. δεν είναι πλέον η Ευρώπη της Αλληλεγγύης, αλλά μία Ε.Ε., η οποία ορθώνει φράχτες και δεν διστάζει να παραβιάσει βασικές συνθήκες τις οποίες η ίδια είχε υιοθετήσει. Αφού πρώτα η Ε.Ε. συμμετείχε στις στρατιωτικές επεμβάσεις στο Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη προκαλώντας, μαζί με τις Η.Π.Α., την αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής και το μαζικό προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα στη συνέχεια φάνηκε ανέντιμη και υποκριτική θεωρώντας ξανά τις χώρες του Νότου και ειδικά την Ελλάδα υπεύθυνη για το εν λόγω πρόβλημα.
Αλλά και η οικοδόμηση ενός γραφειοκρατικού “τέρατος” και μίας υπαλληλίας στις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και στις λεγόμενες εθνικές αντιπροσωπίες με τεράστιους μισθούς που ξεπερνούν ακόμα και τους μισθούς των Ελλήνων βουλευτών, ειδικά προνόμια, ταξίδια και διαμονές σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων προκαλούν τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη.
Οι Ελληνες πολίτες θέλουν μία ισχυρή Ευρώπη που θα προωθεί το κοινωνικό κράτος, μία Ευρώπη της αλληλεγγύης και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μία Ευρώπη που θα σέβεται την εθνική κυριαρχία των λαών της.