Από τη μέρα που ‘φυγες σαν το σπουργίτι μοιάζω
δίχως φωλιά παντέρημο που τρέμει στο χιονιά
τις μαραμένες γλάστρες μας κοιτώ κι αναστενάζω
σ’ αναζητούν τ’ αγιόκλημα, κι όρια μας λεμονιά.
Αν με τα μάτια της ψυχής κοιτάξεις την ψυχή μου
θα δουν μιαν αδειανή, μικρή στα μύχια της γωνιά,
που καρτερεί με υπομονή χρόνια να ‘ρθεις καλή μου
να τη ζεστάνει η ανάσα σου που νιώθει παγωνιά.
Κι ας την χαϊδεύουν τρυφερά φωνούλες μαγεμένες
να τη γιομίσει η αγάπη σου, εκείνη καρτερεί,
έλα, στο περιβόλι μας να ανθίσουν οι ανεμώνες
που προμηνούν την Άνοιξη, για μια καινούρια αρχή.
Στέλνω στο χρυσοφέγγαρο και στ’ άστρα κάθε βράδυ
και στη δροσούλα της αυγής και σ’ όλα τα πουλιά
ένα φιλί μου ολόγλυκο κι ένα απαλό μου χάδι
να σου το δώσουν όταν σε δουν εκεί που ζεις μακριά.
Ολημερίς κι ολονυχτίς τα μάτια μου σταλάζουν
δάκρυα πικρά σαν τη χολή και μου κακιώνει η γη,
που καίν’ την πρασινάδα της, τα δέντρα αναστενάζουν
μαραίνει λεν τα φύλλα τους η ανάσα μου η καυτή.
Ω, μύρια τριαντάφυλλα στου γυρισμού το δρόμο
έχω στρωμένα για να ‘ρθεις στην πρώτη σου φωλιά,
έλα, να γίνεις στήριγμα στον κυρτωμένο μου ώμο,
κι απάγκιο να ‘βρω στη γλυκιά θερμή σου αγκαλιά.
