Πιο πολύ με… αυτοανάφλεξη στην περιοχή, μοιάζουν τα πολύνεκρα γεγονότα στη Λωρίδα της Γάζας. Eχουμε έναν δυσανάλογο πολλαπλασιασμό της βίας από μεριάς Ισραήλ που αποτρέπει να υπερισχύει ένα σχέδιο Β ουσιαστικού διαλόγου.
Παλαιότερα είχα γνωρίσει έναν Έλληνα πρέσβη επί τιμή που μού είχε πει ότι «η διένεξη Ισραήλ και Παλαιστίνης είναι για να μοιράσουν ένα οικόπεδο…». Αυτό το συλλογικό βίωμα των δύο λαών της περιοχής, φαίνεται ότι δεν ανατρέπεται.
Η έξαρση της βίας, ξέρετε, είναι μεταδοτική. Μάς αφορά ως επικυρίαρχη πρακτική, αφού η Τουρκία ανακάλεσε τους πρεσβευτές της σε ΗΠΑ και Ισραήλ. Η Ελλάδα έχει μια παραδοσιακή μετριοπαθή στάση στη διένεξη, η οποία σφυρηλατήθηκε κατ’ αρχάς από την ιστορική σχέση Ανδρέα Παπανδρέου – Γιάσερ Αραφάτ.
Με την πάροδο του χρόνου και τις γεωπολιτικές και οικονομικές διεργασίες στην περιοχή, η Ελλάδα προσεταιρίστηκε ανοικτά το Ισραήλ, ως έναν εταίρο στον ενεργειακό διάδρομο.
Αυτή την πολιτική εγκαινίασε ο κ. Σαμαράς και ακολουθεί ευλαβικά και ο κ. Τσίπρας, αφού Νετανιάχου και Ερντογάν διαπληκτίζονται συνεχώς με βαρείς χαρακτηρισμούς.
Στην παρούσα φάση, χρέος της Ελλάδας είναι να ταυτιστεί καθ’ ολοκληρίαν με τις διπλωματικές διατυπώσεις του γ.γ. του ΟΗΕ. Η Ελλάδα πρέπει (οφείλει) ν’ αναλογιστεί ότι είναι και αυτή ένας περιφερειακός παίκτης στην περιοχή.
Ως περιφερειακός παίκτης προστατεύει τον εθνικό άξονα Ελλάδας – Κύπρου και υπερτονίζει την ανάγκη αυτοσυγκράτησης και ειρήνευσης.
Το αίμα μυρίζει πολύ άσχημα και δεν αρέσει σε κανέναν. Μετά από το… αίμα ξημερώνει η επόμενη ημέρα.
Εκεί η Ελλάδα οφείλει να είναι παρούσα.
